Lost in Harry Potter: The Connection

The Spy

            

Scorpius P.o.V

            

Ik voelde er helemaal niets voor om me hier te bevinden. Maar als dubbelspion, kom je er nu eenmaal niet onderuit dat je af en toe een rotklus moet uitvoeren.

Zoals nu, voor de Orde.

Ik kijk om me heen, binnen het Atrium is niets te zien over een eventuele overname door Olivier. Maar ik weet wel beter. Ze zijn nog steeds ondergronds, en plannen hun stappen zorgvuldig...

Ik stap de lift in, die ik ook al zo vaak met mijn vader heb genomen. Alleen ga ik deze keer helemaal naar boven. Naar het kantoor van Hermelien.

Als iemand van de andere volgers erachter komt dat ik hier ben, heb ik een heel groot probleem.

Olivier staat al op scherp, nu Claire niet terug is gekomen van de rogue groep weerwolven.

Ik leun met over elkaar geslagen armen tegen de achterkant van de lift, en blijf goed om me heen kijken.

De mensen bij me in de lift, lijken nergens last van te hebben.

Ik frons echter, als ik Matthias Stone binnen zie komen. Hij lijkt wat afwezig te zijn, en groet iedereen individueel.

Hij wordt behoorlijk vreemd aangekeken.

En als ik naar de gezichten kijk, lijkt het er sterk op, dat Matthias deze mensen helemaal niet hoort te kennen.

Maar- mij zou hij wél moeten kennen, hij heeft me sowieso een aantal keer met mijn vader gezien. Zelf ik heb dat onthouden.

Moet ik hem volgen? Mijn gevoel zegt van wel, maar mijn hoofd zegt me dat ik op weg was naar Hermelien, en dat was een opdracht van de Orde. Niet achter Matthias aangaan.

Ik besluit te onthouden waar hij uitstapt, en laat het voor nu rusten.

Even denk ik terug aan mijn afgelopen weken bij Olivier.

Zou mijn vader ook dat soort dingen hebben gezien? Of- misschien- gedaan?

Ik tuit afkeurend mijn lippen, waarschijnlijk zou ik onder druk ook die dingen gedaan hebben... maar ik wordt nog niet onder druk gezet.

Hoewel... René heeft er wel een handje van me uit te blijven dagen. Wat is haar probleem eigenlijk? Ze heeft zo'n ouderwetse kijk op de toverwereld.

Bijna alsof ze is opgevoed door de oude Dooddoen-

Ik maak die gedachte in mijn hoofd niet eens af, als ik tot dat besef kom. En er ontsnapt een triomfantelijke kreet uit mijn mond.

Meteen sla ik een hand voor mijn mond, als ik door iedereen in de lift verwonderd word aangekeken.

Maar- het zou toch kunnen?

Als het al zo is, moet ik bedenken wie haar dan opgevoed zou kunnen hebben.

Begin je te dementeren ofzo? Zegt de stem in mijn hoofd, en er trekt even een rimpel door mijn neus.

Ze lijkt het meest op Bellatrix.

Maar die is dood!

Wie lijkt er qua wreedheid op Bellatrix?

Ik haal een hand door mijn haar, het kan niet. En toch ook weer wel.

Is er vanuit het Ministerie ooit een bevestiging geweest dat hij dood is gegaan? Nee toch?

Ik leun weer tegen de lift, maar deze keer vanwege de puzzelstukjes die op zijn plek vallen.

Zou het-

Ik kijk geschrokken op, als Hermelien de lift in komt lopen.

Is het mijn geluksdag vandaag?

Ze kijkt me niet aan, en zegt me geen gedag.

En van Hermelien weet ik zéker dat zij weet wie ik ben. Dus ga ik naast haar staan, 'juffrouw Griffel?'

Ze kijkt even verstrooid opzij, 'hm? Moet ik je kennen jongen?'

Ik kijk haar aan, haar ogen staan glazig, terwijl ze me toch recht aankijkt.

Oké, het is officieel.

We hebben een heel groot probleem...