Love Changed Me [EDITING]

#52 Be Strong

KEISH'S POV

I can't still believe na dahil sa fear ko ay umabot sa ganito ang sitwasyon ko.

It's my fault, and I have no other option but to be strong. I need to stay strong for them, I must face my fear now.

Mas matapang na ko ngayon kaya alam kong makakayanan ko to, alam kong makakaya ko as long as nakikita kong masaya ang mga taong nasa paligid ko na walang sawang nagmamahal sakin.

But are they going to be happy if they know something about my condition?? Of course not.

And I won't let that.

Hanggang kaya kong itago ang kondisyon ko sakanila I will.

It's not about being selfish, ayoko lang talagang pag alalahanin sila lalo pa sa mga masasayang nangyayari saamin ngayon, lalo pa ngayong nalalapit na ang engagement party namin ni Adam.

Adam's parents and my parents had already their plans for that party.

What I need to do now is show up my acting talent.

Sounds irritating but this is the only way to make everything works normal. Kailangan kong umakto na parang wala akong pinagdadaanan, na parang wala akong problema na kailangang resolbahan. Kailangan kong maging manatiling masaya kahit mahirap, gagawin ko yon para sakanila.

Patuloy pa rin naman akong nagpupunta sa ospital para magpakonsulta, yun nga lang eh patago. Dr. Mendez told me na kailangan ko na daw ipaalam sa pamilya ko ang sitwasyon ko pero mas minabuti ko ngang wag na lang. I asked him na resitahan na lang muna ko ng mga gamot to lessen the pain everytime it is attacking me.

Kapag naman nakakaramdam ako ng pagkahilo ay ipinapahinga ko na lang ang sarili ko. Hindi na rin ako masyadong nakakapagfocus sa work ko since I badly need to take a rest. No worries din naman dahil marami namang mapagkakatiwalaang tao sa kompanya and I'm confident na wala man ako doon ay magagawa nila ng maayos ang mga trabaho nila. Ang trabahong mahal na mahal ko na unti unti ko ng napapabayaan, and I have no choice dahil mas importante saakin ngayon ay ang sarili ko muna. 

Kailangan kong makahanap ng paraan para labanan ang problemang kinakasangkutan ko ngayon ng hindi ko pinag-aalala ang mga taong nagmamahal sakin

Nasa ospital ako ngayon at galing ako kay Dr. Mendez. I'm still undergoing some tests and diagnosis para malaman kung ano talaga ang problema sa mga mata ko at bakit ako nakakaramdam ng mga ganito.

Tapos na ang test na ginawa sakin ngayon at sa susunod ko pang balik malalaman ang resulta.

"Thank You Dok." sabi ko kay Dr. Mendez at inilahad ang kamay ko for shake hands.

"You're welcome Miss Acosta." ngumiti sya na para bang napipilitan so ngumiti na lang din ako.

"I hope magbago na ang isip mo at ipaalam mo na ito sakanila." he added. I know he's reffering to my family. Umiling lang ako.

"Right time will come Dok. But for now, I think it's better to keep it a secret. Not only to my family, but to everyone. It must be you and me only." sagot ko naman. He look so disappointed sa sinabi ko pero wala syang choice kundi sundin ang gusto ko. Tumango tango na lang sya. 

Lumabas na ko ng kwarto.

I was about to get into my car when someone called me.

"KEISH!!" bigla akong kinabahan when I heard the calling. Somebody saw me and she knows me. I am hiding this so why someone have to see me here.?!

Liningon ko ang pinanggalingan ng boses and act like no worries at all. Pagkakita ko sakanyang kumakaway ay binigyan ko agad sya ng masayang ngiti.