Adını Sen Koy (TAMAMLANDI)

ASK 70. BÖLÜM

Bu bölüm ki şarkımız yeni kavuşup da mutlu olamayan çiftçimiz için.
"Emre Aydın - Beni Biraz Böyle Hatırla"
Dinleyerek okuya bilirsiniz.

⏩⏩⏩⏩⏩⏩⏩⏩

Ömer:
"Alev haddini aşma. Evet bu bir oyundu. Ama ben aşık oldum. Zehra'ya aşık oldum. Onu çok seviyorum. Bugün ona da söyledim bunu ilk kez."

Diyerek salim babaya baktım. Gözlerinde ki öfke o kadar büyüktü ki… Aslında çok haklılar kızmak da. Ama neden bu oyuna girdiğimizi de bilmiyorlar ki..  Bir kaç saniyede aklımdan geçen onca düşünceyi Salim babanın öfkeli sesi böldü.

"Zehra eşyalarını topla. Eve dönüyoruz!"

Ne demek eve dönüyoruz! Şimdi Zehra'yı benden alacak mısın Salim baba! Ben buna dayanamam ki..

"Salim baba yapma lütfen! Önce anlatacaklarımı dinle lütfen! Biz bu oyuna…" Salim babanın öfkeli sesi ile susmak zorunda kaldım. Zehra'nın kolunu sıkıca tutarak merdivenleri hızlıca çıktı. Uzun kolidordan Zehra ile kaldığımız odaya giderlerken tek yapabildiğim dizlerimin üzerine çökerek izlemek oldu. Sanki dünya durmuştu. Ne yapacağımı ya da ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

Gözlerimden akan yaşlar, son bir kaç dakikadır sayıkladığım Zehra'nın ismi ve çaresizliğim… 

Sanki kör bir kurşun ile vuruluyor ve son nefesinizi veriyorsunuz gibi bir acı bu!
Evet Zehra benim nefesimdi..
Ve şimdi Salim baba onu benden alıyor! İyi de ben bundan sonra ZEHRA olmadan nasıl yaşarım! Ona bu denli alışmış iken onsuz nasıl yaparım!

Hayır!
Ben böyle yaşayamam!

Hızla yerden kalktım. İki adımda onca basamağı hızla çıkarak ve yine aynı hızla kolidordan koşarak odaya ulaştım.  Zehra valizi hazırlamış odadan çıkıyordu. En az benim kadar üzgün olduğunu gözlerinden görüyordum. Salim babaya döndüm yavaşça. Kısık çıkan sesim ile yalvardım.

"Baba..
Ne halde olduğumuzu görmüyor musun? Ben Zehra olmadan yapamam. Ona bu kadar bağlanmış ve onu bu kadar sevmişken yokluğuna nasıl alışırım.
Sen söyle..
Sevdiğinin yokluğu insanı paramparça etmiyor mu?
Sevim teyze öldüğü zaman çok üzülmedin mi?
Söyle.. Söyle baba kolay mı?"

"Değil!
Evet kolay değil! Çok zor. Ama insan geride kalanları için ayakta kalıyor. Çocuklarım için dayandım. Mecburdum dayanmaya.."

"Baba.. Benim ailem ve sizden başka kimsem yok. Ben hayatımın geri kalanını buna göre planladım. O hayatta sen, Zehra ve ailem var. Benden bunları alma lütfen. Biliyorum sana yalan söyledik çok kızgınsın..
Haklısın da…
Ama bizi dinle...
Lütfen…"

"Şimdi değil evlat! Şimdi değil! Hadi kızım gidiyoruz!"
Dediler ve odadan çıktılar. Kendimi yatağa zar zor bırakırken bütün olanları düşündüm. Neden böyle olduk birden. Neden!
••••••••••••••••
Kaç saattir olanları düşündüm bilmiyorum. Ayşe'nin üzgünce yanıma gelmesi ile başımı kaldırdım. Oda yavaş yavaş aydınlanıyordu. Gece geç saatte yaşanan olay yüzünden kimse uyumamış benim gibi. Ayşe yatağın ucuna oturdu. Uykusuzluktan şişen gözleri bütün gece uyumadığını anlatıyordu. 

"Abi, biliyorum sırası değil ama, olanları aklımız almıyor. Bize bir açıklama yapmanı istiyorum. Bunca ay neden yaşadık bu yalanı?"

Bitkin bedenimi oturduğum yataktan zorla kaldırarak "Benimle gel." Dedim. Ağır adımlar ile salona ilerlerken Ayşe de peşimden geliyordu.
Nihat, Demir, Leyla, Mert, annem, Cevriye hanım..
Hepsi bu saate kadar uyumamış.
Başımı solda ki koltuğa çevirdiğim zaman Kaan'ı da gördüm. Boş boş ona baktığımı görünce ayağa kalktı.
"Leyla gece olanları biraz anlatınca bende gelmek istedim. Ama istemezsen gidebilirim Ömer." Dedi.. "Gerek yok.. Kalabilirsin…" diyerek yemek masasının önünden bir sandalye çekerek herkesi karşıma aldım.