(Ü):Nefesin babası ünal bey.
N: Şimdi özlediğim yerden uzanayım sana.
Sustuğum şiirden sarılayım boynuna.
Tam da şimdi.
Unuttuğum şarkıdan öpeyim seni..
Hissettiğim son nefesi bu sözlerle söylemiştim. Tahirin beni duyduğunu biliyordum. Ya da..
Duymuyordu. Duysaydı dünyanın sonu gelmiş gibi hissedermiydim hiç .
Çünkü bir kadına dünyanın sonu gelmiş gibi hissettiren tek şey, sevdiğinin herkesten önce gitmesidir... Kaybetmiştim onu..
Gözlerimi açtığımda aydınlık bir yerdeydim. Başımda öten bir makine, yanımda Asiye abla ve Berrak vardı. Onlara baktığımda başlarını eğmişler uyuyakalmışlardı sandalyede. Hastanede olduğumu anlamıştım. Aklıma vurulduğumuz an geldiğinde ise aniden fırladım yatakta. Korku ve endişeyle etrafa bakıyordum. Tahir? Tahir nerdeydi. Üzerimde bir hafiflik hissettim. Kafamı eğdiğimde karnımın dümdüz olduğunu görünce ağlayarak çığlık atmaya başladım.
N:Deniiz!!?
Asiye abla ve Berrak hemen uyanıp yanıma koştular.
A:Nefes? İyi misin kuzum sakin ol.
B:Nefes korkma. Sakin ol. Kalkma birden uzan hadi.
N:Denizim? Denizim yok.
B:Denize hiç bir şey olmadı merak etme.
A:Evet ablam korkma bak o çok iyi. Sapasağlam. Yoğun bakımda.
N:Bebeğimi görmek istiyorum.
Birden doktorlar odaya geldiğinde çıldırmış halimi görünce yanıma koştular.
D:Şş.. Nefes sakin. Bak bebeğin çok iyi. Şuan besleniyor. En kısa zamanda seni, görmen için onun yanına götürücem tamam mı? Şimdi biraz sakin ol lütfen. Yaran hala tam iyileşmiş sayılmaz.
N:Kaç gündür burdayim ben?
B:Bugün 6.gün..
Sakinleşmeye başlamıştım. Bi an duraksadım.
N:Tahir? Tahir nerde?
D:Tahir..
Nefes hızım yaşadığım korkuyla birlikte hızlanmıştı.
N:Evet Tahir! Kocam nerde! Asiye abla Tahir nerde ?
A:O da yoğun bakımda nefes. Akşama normal odaya alacaklar insallah.
N:Beni Tahire götürün.
D:Yoğun bakıma giremezsin nef..
N:Beni! Tahire! Götürün dedim!
Bu kararlılığım üzerine istemeyerek de olsa Tahirin yanına götürdüler beni. Kasıklarımda ve belimde ciddi ağrılar vardı. Çok zor yürüyordum. Ağzıma bandajı bağlayıp formayı giyip Tahirin yanına girdim. Asiye ablalar kapıda beni bekliyorlardı. Yavaşça yanına gittim ve dizlerinin hizasında oturdum.
Tahir gözleri kapalı donuk bir şekilde yatıyordu. Gözlerimdeki yaş boğazıma doluyordu. O vurulduğunda yere düştüğü an aklımdan gitmiyordu. Elini tuttum ve gülerek konuşmaya çalıştım.
N:Tahir? Sevdiğim?.. Seni hiç affetmicem biliyorsun değil mi? Senin yüzünden hamile hamile buralara kadar geldim. Kızımız da sabırsızlanmış, bana sormadan etmeden geldi. Ona da kızıcam zamanı gelince. Valla baba kız ikinizde aynısınız. Hep kafanıza göre hareket edin zaten. Hiç bana bir şey sormayın.
Artık rol yapamıyordum. Gözyaşlarım boğazımda dolmuştu ve artık biriktiremiyordum. Bıraktım gözyaşlarımı usulca. Ama Tahir görüyordur belki diye yüzümden o buruk gülümsemeyi de bırakmamıştım.
