Kokunu içime çekebilir miyim? Şöyle derin bir gözümü kapatabilir miyim? Yağmur sadece gece yağar burda. Bu gece ve her gece seninle kalabilir miyim?
Yine huzurun boşluğuna düşmüştüm. Ben mutluluktan bayılacak gibiyken Tahir içimden çıkmadan yüzünü yüzüme yasladı ve fısıldadı.
T:Bu susuzluk bende hiç bitmeyecek. Bu açlık hiç bitmeyecek..
.
.
.
5 yılın sonunda artık Tahirin göğsüne kafamı yaslamıştım..
N:Tahir..
T:Nefesim..
N:Deniz.. Hiç benden başkasına.. Anne dedi mi?
Tahir göğsünü hafifce kafamın altından sıyırdı ve yüzüme baktı.
T:O ne biçim söz Nefesim? Öyle bir sey mümkün mü? Onun annesi sensin, neden başkasına anne desin?
N:Ne biliyim.. Sen benden uzak durunca.. Deniz de beni kötü bilmiştir diye düşünmüştüm.
T:Ikimizde ne sana uzaktık, ne de kızım seni kötü bildi. Benim kalbimde nasıl yer ettiysen onun o minik kalbinde de öyle yerin var. Böyle seyler düşünme.
N:Beni kızıma götürür müsün Tahir?
Tahir alnımdan öpüp direk yataktan kalktı. Üstünü giymeye başladı.
N:Nereye Tahir?
T:Kızımızın yanına Nefesim. Hadi ne duriysın?
Gülümsedim. Aşık olduğum adamla kızımıza gidecektik. Tamamen kavuşacaktım artık kızıma. Bu ilk ve son ayrılığımız olacaktı. Son bulmuştu.
Hemen otelden çıktık ve arabaya bindik.
N:Tahir..
T:Kurban olduğum..
N:Asiye ablanın dediğine göre, sen 5 senedir konağa girmiyormuşsun. Doğru mu?
Tahirin yüzü düşmüştü. Olumlu bir şekilde kafa salladı. Ama gözlerini yoldan da çekmedi.
N:Neden peki?
T:Senin o konaktaki her köşede izin var. Nasıl gitseydim ki oraya?
N:O izleri görmek istemediğin için mi girmedin, yoksa..
T:Karşılaşmaktan korktuğum için giremedim. Acı çekmemek için giremedim.
Başımı eğip kısık bir şekilde konuştum.
N:O zaman desene ben de sende yaralar açmışım..
Hızla sürdüğü arabayı aniden durdurup bana döndü.
T:Bende yara açmadın sen. Bende ki yarayı açan senin yanımda olmaman ama bu sen istediğin için açılan bir yara değil. Sakın kendini suçlayayım deme. Sen bana olsan olsan şifa olursun.
Ellerimle yüzünü tuttum ve yanağına masumca ve mahcup bir şekilde küçük bir buse kondurdum. Sevdiğim adamın bıraktığım gibi kalması içimi rahatlatmıştı. Nefes aynı nefesken, Tahir de aynı Tahir
N:Çok seviyorum seni.
Tahir derin bir enfes aldı ve kehribar gözlerini koyulaştırarak yüzüme yaklaştı.
T:Ah.. Asıl ben nasıl seviyorum..
.
.
.
Konağa geldiğimizde arabadan inmeye ikimizde korkmuştuk. Birbirimize baktık ve "Yapabiliriz" dercesine konuşurduk gözlerimizi.
Ellerimiz birbirine sımsıkı kenetlenmişti. 5 yıl boyunca girmemiştik evimize. Ikimizin kalpleri bir olsa da bedenlerimiz ayrı düşmüştü. Ama anılarımız hep bu konaktaydı. Kapıyı Tahir cesaret edemediğinden ben tıklattım. Sabırsızdım da bir yandan. Ailemdi çünkü onlar benim. Onlara da hasrettim.
