Murat aniden ayağa kalktı. Büşranın onu bırakma ihtimali acıtmıştı canını belliydi. Ben de şaşırmıştım. Ama ne söyleyebilirdim ki şuan? Sakinleştirmek isterken olayı daha çok karıştırmaktan korkuyordum.
M:O ne demek şimdi Büşra.
Büş:Ne anladıysan o Murat. A pardon. Ne anlattıysan diyecektim.
N:Ne anlattığınsan derken Büşra? Bak belli ki yanlış..
Tek elini "dur" dercesine kaldırdı ve gözlerini sıkıca kapattı.
Büş:Sen hiç karışma Nefes.
Murat hızla kafasını salladı ve deli bakışlarını Büşradan ayırmadan konuştu.
M:He yenge sen karışma. Belli ki Büşranın yüzüme kusacak şeyleri var. Bırak.
Ben arada kalmış onları şaşkınca izlerken Büşra normal olan sesini gitgide yükselterek sinirle konuşuyordu. Gözlerinin kırıklığını aldırmamakta, üzüntüsünü belli etmemekte kararlıydı ama bu konuşan Büşra değildi. Tehdit edercesine işaret parmağını Murata doğru salladı.
Büş:Sen varya. Sen hiç bir zaman kıymet bilmedin. Her seferinde görmemezlikten geldin sevgimi. Ben senin için neler feda ettim biliyormusun!
M:Biliyorum tabi lan!
Büş:Senin hiç bir şey bildiğin yok! Kıymet bilmezsin! Bencilsin! Ben sırf sen mutlu ol diye buradayım! Çalışma berrak dedim işini bıraktım. Annen varsa ben yokum sesin seni seçtim. Babanı sil dedin babamı sildim. Abim? Abimle anlaşamadın onu da çıkarttırdın hayatımdan. Herkesi herşeyi çıkarttım hayatımdan da bir tek sesimi çıkaramadım ben. Prki sen? Şimdiye kadar ne defa etin benim için?
M:Yaptıklarını yüzüne mi vuruyorsun?
Büş:Şimdiye kadar ne zaman yüzüne vurdum?! Şimdi bırak da dökeyim içimi. Aslında... gerek de yok. Çünkü..
Murat cümlenin sonunu tahmin etmişti. Sonu ölümüydü, sonu acıydı. Ne olmuştu da bu duruma gelmişlerdi?
M:Hayır hayır. Büşra. Sakın sonradan pişman olacağın şeyler söyleme..
Muratın sakin ses tonunun tersine Büşranın aniden bağırması ile irkilmiştim.
Büş: Ben pişman olacağım kadar oldum be!
Murat kaşlarını çatmış anlam vermeye çalışırken kapı aniden açıldı.
T:Ula noliy?
A:Ne bağrışiysınız sesiniz aşağıya kadar geliy. Konağı yıkacasunuz.
Ne Büşra Murattan gözünü bir an olsun ayırıyordu ne de Murat Büşradan.
Murat aniden Büşranın kolundan tuttu ve sürüklemeye başladı. Delirmiş gibiydi. Odadan çıktıklarında kulağıma sadece Büşranın bağrışları geliyordu.
Tahirle gözgöze geldiğimizde şaşkınca bana bakıyordu. Aynı şekilde Asiye abla da.
T:Noldu bunlara?!
Elimle Muratları işaret ederek arkalarından koşmaya başladım.
N:Tahir peşlerinden gidelim koş! Bir şey yapacak kıza.
Tahir ise olaya anlam verememiş, Muratın yaptığına kızmış, söylene söylene benim arkamdan koşmaya başladı.
Aşağı indiğimde Berrak ve Fatih Muratın peşinden gitmişti. Annemle Mustafa abi ise ayaklanmış şaşkınca arkalarından bakıyordu. Denizi işaret edip anneme yukarı çıkarmasını söyledim. Tahirle biz de peşlerinden koştuk.
Bahçeye çıktığımızda Fatih Muratı durdurmaya, Murat ise Büşra'yı zorla arabaya bindirmeye çalışıyordu. Bahçede herkesin sesi vardı ama en çok Büşranın bağırışları.
