Sabah saat 6. Bavulumu sessizce hazırladım ve giyindim. Artık her şey tamamdı. Bir dakika... Hayır! Her şey tamam değil. Annem? Annemin fotoğrafı.. Hemen rahmetli annemin fotoğrafını bavula koydum. Tamam! İşte şimdi her şey tamam. Sessizce kapıyı açtım. Parmak uçlarımla yavaş yavaş kapıya doğru ilerledim. Stresten nasıl terlemişim.. Parmak uçlarımla yürüyordum ama titremekten dengemi bile koruyamıyordum. Zor bela kapıya geldim. Usulca kapının kolunu aşağı indirdim. Kalp hızım dakikada kaç bin kez atıyordu acaba. Yüreğim ağzımdaydı. Yakalanırsam her şey daha kötü olacaktı biliyordum. Kapının kolunu tamamen aşağı çektikten sonra kapıyı açtım. Şaşkındım. Hiç bir sorun çıkmamıştı kimse beni duymamıştı! Ayakkabımı elime aldım ve dışarı yavaşça çıktım.
Hemen berrakla buluşacağımız yere koşarak gittim. Koşuyordum. Ama o an ki hislerim.. Sanki ben bir kuşum, koşmuyorum da uçuyorum. Öyle hafif, öyle huzurluydum ki. Gözlerimi kapattım. Açtım kollarımı. Sanki önümde uçsuz bucaksız bir deniz.. O derin o huzur dolu maviliklere doğru ilerliyordum. Sonunda gelmiştim.
-Berrak!
Berrak koşarak yanına geldi. Sarıldı.
-Her şey çok güzel olacak..
_______________
-Nefees.. Hadi kalk kalk geldik! Ankara'dayız!
-Uyuyakalmışım..
-Geldik Nefes! Ankara'dayız!
Doğruldum. Camdan baktım. İstemsizce gülümsedim. Hissediyordum mutlu olacağımı.
...
Uçaktan inmiştik ve dinlenecek bir yer arıyorduk. Bir banka oturduk.
-Nefess..
-Efendim?
-Biz okuldan arta kalan zamanda çalışalım dimi.
-Soru mu buda Berrak? Çalışacağız tabi. Para bulunsun elimizde.
-Gel yurda giderken yol üstündeki dükkanlara falan bakalım.
Gelir gelmez iş aramaya başladık. Şans bizden yanaydı galiba. Hemen bir dükkan bulduk. Ve içeri girdik.
-Merhaba..
Ses yoktu. Dükkanda yetkili biri yoktu galiba.
-Iıı.. Merhaba! Kimse yok mu ?
-Buyrun! dedi biri agresifçe yanımıza gelerek.
Duraksadım. Aklım durdu bi an. Noluyo? İstemsizce kalbimde bir hız! Kendime gelmeye çalıştım. Yok gelemiyordum.! Ne oluyordu bana?..
-Cevap verecek misin?
Tekrar konuşunca kendime geldim.
-Iıı şey. Biz şey için geldik de.
-Ne için?
-Şey siz cama eleman aranıyor yazmışsınız da onun için.
-He iş için yani.
-Hı hı.
İkimize de bakarak..
-Biz bir kişi ariyrız.
Berrağa fırsat vermeyerek.. Ben! dedim. Bu ani patlama iyi olmamıştı. Berrağa fısıldadım. 'Ben buraya başlayayım bence. Sen çok yorulursun burada. Sana daha güzel bir yer bulalım olur mu? Ama burayı da kaçırmayalım.' Berrak istemeyerek de olsa kabul etmişti.
-Parayı sormadunuz?
-Hı?
-Parayı diyirım. Alacağınız maaşı sormadunuz. Öğrencisiniz galiba.
