ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 16🎈KARŞILAŞMA🎈

Hayat, gel şaşırt bugün beni..

Hayatımda ilk defa beni şaşırtan şeylerin olduğunu görmüştüm. Daha önce biri bana parkta otururken yanına gelen kişinin aradığım kişiyle aynı kişi olduğunu söylese, inanmazdım. Belki de benimle dalga şekliniz bu mu der, sorun etmezdim. Ama bazen hayat sizi şaşırtabiliyordu. Belki de bunu bir kez yapardı yaşamınızda. Sanırım ben bu hakkımı kullanmıştım.

Elif Alacahan bankta yanıma oturan kişi onun ablasıydı. Hani bir tabir vardır ya, gökte ararken yerde buldum diye. Bu durumumu özetleyen bir cümleydi işte. İnanması zor olan bir şey başıma gelmişti. Kabullenmem uzun sürmedi tabiki bu durumu. Önce baktım iyice yüzüne. Her bir ayrıntısına kadar ezberlediğim kız oydu, Elif. Belki abla demeliydim ama şimdilik gerek yoktu.

Ona her şeyi anlatmıştım. Aslında bir nevi özet geçmiştim. Her ayrıntıyı anlatmamıştım tabiki. Başlamıştım konuşmaya başlamasına da kızın bana olan bakışları hiç de iç açıcı değildi. Nasıl biri olduğunu bilmiyordum. Ciddi mi takılırdı hep yoksa sevecen mi ? Konuşkan mıydı mesela yoksa içine kapanıp kimseyi dinlemeyenler grubundan mıydı? Bunları bilseydim sanki daha iyi olurdu. Ama bilgilerim kısıtlıydı onun hakkında. Beni dikkatle dinlemişti. Bunu yüz ifadesinden anlamıştım. Ama ona bahsettiğim oyun biraz karmaşık gelmişti. Belki buna sıcak bakmayacak beni burada bırakacak ne halin varsa gör diyecek sanmıştım. Ama öyle olmadı.

O kadar sıcak kanlıydı ki, anlattıklarımı dinledikten sonra bir müddet gözlerime baktı ve sonra vay be dedi. Ondan beklemezdim bu sözleri. Dışarıdan bakıldığında mizacı sert görünüyordu. Nereden bilebilirdim ki bana yardım etmeyi kabul edeceğini. Hem de öyle bir kabul etmişti ki her şeye tamam demişti. Hatta beni evine bile götürüyordu.

Yoldaydık, sanırım koridor yolunda. Yani o eve adım atmama ramak kalmıştı. Kalbim sanki bende değilde, bir at maratonundaydı. Dört nala sarılmış gidiyordu. Saniyeler kalmıştı onu görmeme. Aslında bunu neden yaptığımı bilmiyordum. Hiç sormamıştım kendime. Belki de bu hayatımda yaptığım en büyük delilikti. Ama sanki, iyi şeyler olacaktı. Olur muydu ?

" Evet, hazır mısın bakalım? " diye soran Elif 'le ona dönmek zorunda kaldım. Valizim bana yük olacağı için onu Elif 'in bir tanıdığının evine bırakmıştık. En ince ayrıntılarıyla buraya nasıl geldiğimi de anlatmıştım ona. Bana biraz kızmıştı, aileme yalan söylediğim için. Ama çabuk yatışmıştı. Bana bu kadar kısa sürede alışması tuhaf gelse de bunu göz ardı etmek şu an icin elimdeki en iyi çözümdü. " Sevgili arkadaşım. "

Gülümsediğini gördüm. O kadar heyecanlıydım ki, belki de giremeyecek hemen şu anda vazgeçip gidecek kadar. " Bu yaptığın çok büyük risk almak biliyor musun ? " diye sordum hafif sarı saçlarını küt kesilmişti ama ona yakışmıştı bu. " Beni eve getirdin ve birazdan ailenle tanıştıracaksın. "

" Ne var ki bunda ? "

" Ne yokki bunda ? " dedim tamamen ona dönerek. Asansörden inmiştik ve koridorun sonu onların evine giden tek yoldu. " Beni tanımıyorsun bile. İn miyim cin miyim bilmeden hemen evine getirdin. Hadi amacım farklıysa? Hadi söylediklerim yalan.."

" Gazel. " dedi benim cümlemi yarıda keserek. " Ben o parktaki bankta otururken bir şey fark ettim. Gözlerin, hatırlıyor musun uzunca bir süre konuşmayıp sadece gözlerine bakmıştım. "

" Evet, garipsemiştim aslında bu durumu. "

" Ben o an anlamam gereken şeyi anladım. Dille yalan söylenir haklısın, nasıl güvenebilirim ki bir gün hatta belki de iki saat önce tanıştığım insana ? Ama Gazel, senin fark edemediğin ya da belki de adlandıramadığın şeyi ben fark ettim. Dil yalan söylese de göz yalan söyleyemez. Kendini ele verir. "