ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 31🎈KAPILAR KAPALI🎈

Kelime dağarcığım o kadar da geniş değil seni anlatmaya ama ben başlamak istiyorum bir yerden. Orası neresi biliyor musun ? Hani şu uygulamayı actigin ve seni bulduğum zaman dilimi var ya hani ? Bazen diyorum ki keşke hiç olmasaydı, açmasaydım. Ne den beni tanısaydın ne de ben seni. Böylesi daha mı güzel olurdu diye düşünmeden edemiyordum. Ben buraya gelmeye bile karar vermiş senin başına bela olup çıkıvermiştim.

Düşünsene, seni bulmaya geldim. Ablanla bir kurgu kurdum. Hatta oyunuma onu ben alet ettim. Şanslıydım ki ilk defa hayat bana güldü. Arkasını dönmedi, ablan beni bırakıp gitmedi. Dönmedi işte, bırakmadı beni, aksine beni sana getirdi. Ben sana geldim. Düşünsene, kalkıp sana, bana oldukça yabancı olan bi şehre geldim. Şey bu tuhaf gelmiyor mu sana da ?

Geliyordur, gelebilir. Bu yaptığımı da kimseler yapmayabilir. Tekim galiba bu konuda. Kim yapar ki ? Arkadaş sadece arkadaş olarak seni gördüğümü zannederken, düştüğüm durum beni açıklamıyor mu sana ? Ben seni arkadaş olarak görmeyeli oldukça uzun bir zaman olmuş. Ben kendimi fazla kaptırmışım, sana. Değil mi ? Çok garip değil mi ?

Biliyorum kabullenmek çok zor, belki sana bunları anlattığımda beni isteyemeceksin hatta bu cümleye belki fazla. Sen benim sana oynadığım oyunu duyunca beni istemyeceksin. Bunu biliyorum, acı olsa da bu benim için kabullendim ben. Zaten beni kabul edeceğini hiç düşünmedim. Bu yola çıktığımda aklımdan ne geçiyordu gerçekten bilmiyordum, ya da bir anlık düşünmeyi unutmayı denemiş ve de başarmıştım. İnan bilmiyorum sana bunu ne zaman nerede ve nasıl söyleyeceğimi. Tepkinden korkuyorum çok. Kızarsın değil mi ? Tabiki kızarsın ama lütfen, çok kızma olur mu ?

" Sana diyorum Gazel, beni duyuyor musun ? " Elif 'in bana seslenmesiyle düşüncelerimin derinliğinden sıyrıldım. Öyle derinlere inmiştim ki ayılmam uzun süreceğe benziyordu. Heleki karşımda o varken, kendi kendimle konuşmamak elde değildi. Onu görüyordum, karşımdaydı. Sanki kafamdaki düşüncelerle konuştukça onunla konuşuyor gibi oluyor ve rahatlıyordum ama durum öyle değildi tabiki. Gerçek hayat bana fazla sert çarpıyordu her seferinde. En sonundaki darbeyi daha çok merak ediyordum. Son darbe en iyi şekilde acıtır ve son noktayı koymaz mıydı zaten ?

" Ne diyordun ki ? " dedim gözlerim hala Efgan 'dayken.

" Girayla konuşmalıyım. Sana olan bakışları beni çok rahatsız etti. "

" Konuşmaman gerektiğini biliyorsun, konuşursan işler daha da karışık bir hal alacak. "

" Daha ne kadar karışabilir ki ? " dediğinde gözlerimi sonunda Efgan 'dan çekerek ona sabitlemeyi başarabilmiştim. İlyas dedeyle konuşmamızın son noktasındaki parantez arasına yetişen kişi Elif 'ti. Aslında o kişinin Elif olmasına seviniyordum. Efgan olsaydı ne olurdu düşünmek dahi istemiyordum. Onunla konuşmam gerekenler vardı ama onun benimle konuşacak daha çok şeyi var gibiydi. Balkonda konuşamamış, hatta üzerine Ela teyzeye az kalsın yakalanmış olacaktık. Ama neyseki ucuz atlatmış, bu durumu kapatmıştık. " Giray bu konuyu kolay kolay kapatacak gibi durmuyor. "

" Biliyorum. "

" Konuşayım onunla, sussun işte. "

" Elif, " dedim gözlerim bir yandan bizim olduğumuz tarafa bakan Girayla çakışıp dururken. " Onunla konuşman bir şey ifade etmez, çok şey ifade eder. Ben inkar etsem daha faydalı olur. Düşünsene sen gitsen ve o değil aradığın kişi desen ne der sana ? Nereden biliyorsun ki sorusunu almaz mısın? Senin bu konuya dahil olman onun kendi kafasında kurduklarını onaylamaktan başka bir işe yaramaz. Bu işi ben halledeceğim. "

" Ne yaparak, her sorduğunda inkar ederek mi ? "

" Gerekirse evet. " dedim kararlılıkla ona bakarak. " Her konuyu açtığında inkar ederim, bilmiyor numaralarına yatarım, yaparım işte bir şeyler. " Bu yaptıklarım ya da yapacaklarım onun için pek de etkili olacağa benzemiyordu ama başka seçeneğim yoktu. Kabullense miydim ?