ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 35🎈BİLMİYORUM🎈

" Ama anne " dedi Elif itiraz etmeye devam ederek. Yaklaşık on beş dakikadır Ela teyzeyi ikna etmeye çalışıyor ama bir türlü beceremiyordu. Ela teyze öyle kolayca bir şeylere izin vereceğe benzemiyor aynı şekilde Elif de oyle kolayca annesini ikna etmeye çalışmaktan vazgeçemeye benzemiyordu. " Ya baba sende bir şey söyler misin lütfen? "

" Öyle babanı falan karıştırarak bir şey elde edeceğini düşünme bile küçük hanım. " dedi Ela teyze ona ters bir bakış atarak.

" Sende işine gelince küçük hanım, işine gelmeyince kocaman kız mı yapıyorsun beni ? " dedi kızar tonda. Bir yandan yemek masasını hazırlamaya yardum ediyor bir yandan da Elif 'in Ela teyzeden izin almasında kendini harap edişini izliyordum.

" Aynen öyle Elif hanım. "

" Anne tamam ya ne dersen de, bir şey demiyorum da. Annem ya nolur.."

" Sen önce dün gece nerede olduğunuzu açıkla bakalım. " dedi gözlerini üzerimizde dolaştırarak. " Gündüzler çuvala girdi de hepiniz geceye mi kaçar oldunuz ? Hem o Efgan nerede ? Onuna da sormam gereken hesaplar var. "

" Ela üstlerine gitme çocukların. " dedi İlyas dede masaya oturduğunda. " Hem ben onların ifadesini aldım çoktan. Sen gecikmişsin, kızım. "

" Bir de ben çekeyim baba sorguya. Belli mi olur belki başka bir şey daha duyarız ağızlarından. "

" Bana herşeyi anlatmazlar mı diyorsun yani ? " dedi İlyas dede kaşının tekini kaldırarak hesap sorarken.

" Öylede demedim de baba.."

" O halde ne dedim kızım ? "

" Bugün de istiyorlar aynı şeyi, " dedi Ela teyze sitemle. Gözleri benle Elif arasında gidip gelirken kendimi oldukça gergin hisediyordum. Sanki bunu ben istemişim gibi tepki almaktan korkuyordum. Ben geldiğimden beri hep gece dışarı çıkıyorlar gini hissetmeme engel olamıyordum. Halbuki bu ikinci seferdi. Ve ben normalde kendi evimde olsam adımımı dahi atamazdım o saatte dışarı. " Gazel sen de çıkıyor muydun evde bunlar gibi ? "

" Şey ben.."

" Yok anne " dedi Elif benim yerime konuşarak. " O gece çıkmaz dışarı. Gece uyumaz ama ev kuşudur o. Gece evi kuşu. " dedi bana öpücük atarak. Onun bu haline gülümsedim.

" Ha yani sende diyorsun ki ev kuşluğu yetmez kendime benzeteyim, gece kuşu işimi dışarı kuşluğuna çevirelim, öyle mi Elif hanım? " dedi Ela teyze elindeki son malzemeyi de kahvaltı masasına bırakıp yerine otururken.

" Ya anne seni duyanda sanacak ki, ben her gün dışarıdayım. "

" Her gün yerine her gece diyecektin herhalde. " dedi Ela teyze altını çizerek.

" Ela gitme çocukların üzerine. " dedi İlyas dede bana göz kırparak. " Acıktım ben daha hazır değil mi yemek ? " dediğinde herkes yavaştan oturmaya başlamıştı.

" Hazır, hazır. " dedi Ela teyze. " Efgan yemek hazır. " diye bağırdığında kendimi toparlayarak olduğum yerde dikleştim. Bundan sonra benim kurgum yoktu, Elif 'in kurgusu vardı. Belki de hayatın kurgusunun içine tıkılı kalmıştımda ben bilemiyordum. Zaten kendi kurgum için ne yapmıştım ki ? Sadece en büyük adımı atarak buraya gelmiştim, Istanbul 'a. Hic adımımı dahi atmadığım, sevmediğim, asla o şehre gitmem dediğim o yere gelmiştim. Bu nasıl bir çelişkiydi ?

Sonunda herkes masada yemek yiyorken çıkan tek ses çatal bıçak sesleriydi. Ama buna gocunmuyordum. Konuşulması gereken şeyler nelerdi bilmezken, sessizlik şu an için herkesin tercihi olmalıydı. Elif 'in bakışları altında eziliyor, kendimi tuhaf hissediyordum ama yine de yemeği yemeye devam ediyordum. Yanımda oturmasına rağmen sürekli Ela teyzeden tarafa bakmak için önüme doğru geliyor, annesine bakıp tatlı olduğunu düşündüğüm gülücükler atarak bir nevi onu ikna etmeye çalışıyordu. Aslında Ela teyze öyle izin vermeyecek biri değildi. Ne isterseniz yapacak bir anneydi. Ama onun tek şartı yapacağın şeyleri ondan habersiz yapmamış olmaktı. Dün gece evden ondan habersiz çıktığımız için biraz bozulmuş onun tribini atıyor gibi görünüyordu. Sanırım tek sorun buydu.