ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 36🎈SONUNA KADAR🎈

Küçük şeylerden mutlu olabilen kız çocuklarını kandırmak kolaydı. Bir çiçek veridiniz, ona beklediğini söylerdiniz hemen inanır mutlu olurlardı. Bir çiçekden de daha basitleri vardı aslında. Mesela hangi çocuğa çikolata verseniz hayır derdi ki ? Ya da şeker ? Kanmaz mıydı hepsi ? Mutlu olmaz mıydı hemen ? Gülümsemez miydi size ? O tebessüm yanaklarındaki gamzeyi ortaya çıkardığında mutlu olmaz mıydınız onunla birlikte ? Belki..belki bir anlığına çocuk olurduk ha ? Olmak isterdik, olmak için neyimizi vermezdik ki ?

Büyümek zordu, çocuk olmak ise kolay. Ama en zoru neydi biliyor musunuz ? Çocuk kalmak..

" Kardelen çiçeğiyle hercainin hikayesini bilir misiniz ? " dedi İlyas dede çayından bir yudum alarak. Dediği gibi yemekten sonra hepimizi terasa toplamış, çay içmeye çağırmıştı. Evin sakinleri bu isteği kıramayacak kadar ona bağlıyken bu ana tebessüm eden dudaklarım onun sorusunda solup kalmıştı. Biliyordum o hikayeyi, kim bilmezdi ki ?

" Biliyoruz dede. " dedi Elif soruyu yanıtlayan tek kişi olarak. " Yani ben biliyorum, herkes adına konuşmak da istemem tabi. " dediğinde herkes bildiğine dair ses çıkardı. Konu nasıl buraya gelmişti hiçbir fikrim yoktu. Aslında ortada konu yoktu, oradan buradan konuşuluyor, tartışmalarla küçük şeylerin üzeri örtülüyordu. Ilyas dede bu konuyu öylesine açmış olamazdı yani en azından ben öyle düşünüyordum.

" Bilmeyen yoktu zaten, hakl arasında bayağı ünlü bir hikaye. " dedi hafifçe öksürerek. " İnsanlar o kadar etkilenmişler ki bundan, ardından şiirler yazılar yazmışlar. Etkinin ne demek olduğunu bilir misiniz ? Ya da her etkiye verilen bir tepki olduğunu? "

" Ne demeye çalışıyorsun İlyas bey ? " dedi Belgin babaanne konuşmaya dahil olarak. " Şifreli konuşmalarına bayılıyorum tamam ama şimdi hic sevesim gelmedi, kıvrandırmandan anlatsana bey. "

" İşte, " dedi İlyas dede. " Bende bunu kim söyleyecek diye bekliyordum ve beni yanıltmayarak sabırsız eşim çıktı. "

" Aslında bende çok merak ettim dede. " dedi Efgan babaannesine katılarak. Onunla konuşmuştuk daha doğrusu konuşan kişi oydu. Özür dilemişti benden. Benden mi özür dilemişti yoksa anon olan benden mi pek ayırt edemesemde onunda kafasının benimki kadar karışık olduğu ortadaydı.

" Peki, uzatmayayım o halde. Madem bu kadar çok merak ediyorsunuz vs hepiniz biliyorsunuz diyeceklerimi diyeyim. " derin bir nefes alarak konuşmasına devam etti. " Hercai neye denir önce bana bunu söyleyin. "

" Hiçbir şeyde kararlı olmayan, bir dalda durmayan, bir işi sonuna değin götürmeyen, aşkta bağlılığı bulunmayan (kimse). " dedi Elif telefonunu kapatıp tekrar İlyas dedeye dönerek. " Sözlük anlamı bu. "

" Bir işi sonuna değin götürmeyen. " dedi İlyas dede. " Buradaki anahtar kelimelerden birisi bu. Yaptığınızın arkasında durmaz iseniz ve sonuçlanmadan yarı yolda pes ederseniz siz zaten hiçbir şey yapmamışsınız demektir, hic çabalamamış olmak güzel değildir. Emek olmadan yemek olmaz çocuklar. " dedi hepimizin üzerinde gözlerini gezdirip teker teker bize vurgulamaya çalışarak. " Size demiyorum ki siz böylesiniz ben sadece bu hikayeyi bugün aklıma getiren olaya vurgu yapmaya çalışıyorum. Siz bu olayı bilir ya da bilmezsiniz bu bir şeyi değiştirmeyeceği gibi size bir şey de fark ettirmez. Hepimizin olmuştur bir gelgit noktası. Vazgeçişlerle dolu o sinirli ama karışık ruh hali dosyası. Sıkılır bunalır insan değil mi ? Kısa zamanda sonuçlansın bitsin ister. Bunu inkar edemeyiz hepimiz bir seyler de istemişizdir bunu. Bir kerede olsa iki kerede olsa istemişizdir. Hatta belli bir noktadan sonra vazgeçme aşamasına gelmişsinizdir. " dediğinde kendimi düşündüm. Daha bugün vazgeçmemiş miydim ? Her şeyi geride bırakarak gitme kararı almaya karar vermemiş miydim ? Gözlerimi kapatarak İlyas dedenin konuşmasına devam etmesini bekledim. " Ama işte o anda gizlidir ayrıntı. Aslında sona çok yaklaşmışsınızdır ama pes ederseniz o vakit geleceği göremezsiniz. Belki o taşın altındadır aradığınız o elmas, değerli mücevher. Nereden bilebilirsiniz ki ? "