ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

17🎈VAR MISIN🎈

Okuduğum mesajın etkisinden çıkmamıştım. Ne düşüneceğimi, ne hissedeceğimi şaşırmış bir şekilde duruyordum telefon elimde. Ailem..Ailem bunu bana neden yapmıştı?

Önemli olan bunu sorgulamak değildi. Önemli olan Elif ne haldeydi?

Elif 'i bulmalıydım.

Odama geçip hızla üzerimi değiştirdim. Aklımı kurcalayan sorular olsa da şimdi bir cevap alamayacağımı da biliyordum. Efgan hala banyodayken gitmeli miydim? Annem arkamdan iş çevirirken ben nasıl durabilirdim ki? Öncelikle Elif'in güvenliğini sağlamalıydım. Telefonumu açıp Asaf'ın numarasının üzerine bastım.

" Gazel.." ilk çalışta açmasıyla birlikte göz devirdim.

" Konuşmamız gerek. Bizim evin bahçesinde buluşalım. " diye mesaj attıktan sonra hızla evden çıktım. Efgan çıkış sesimi duymuş olmalıydı. Ona bir şey söylemeden gidiyor olmak içimde bir sıkıntı oluşturuyor olsa da Elif 'i hatırlayınca zihnim rahatlıyordu.

Taksiye bindiğim gibi inmiştim. Çünkü evlerin arası o kadar da uzak değildi ve garip bir şekilde trafik de yoktu. Ateşim düştüğü için içimden şükürler ediyordum.

" Buradayım. " diyen sesi duyduğumda sertçe yutkundum. Ailemin yaptığı bu zorbalığı o da biliyor muydu? Tabi ki de biliyordu.

" Biliyor muydun? "

" Neyi? "

" Ailemin yaptıklarını. " dedim dişlerimi sıkarak.

Yutkundu. Biliyordu. " Onlar da sadece senin iyiliğini düşünüyor.."

" Başkasının hayatını katlederek mi? " kaşları çatıldı.

" O ne demek? "

" Elif.." dedim elimle alnımı ovalayarak. " Efgan'ı Elifle tehdit ediyorlar. " gözleri irileştiğinde onunda bundan haberi olmadığını fark ettim.

" Yok artık. " dedi inanamıyormuş gibi gözlerini bizim evin olduğu yere çevirerek. " Bunu yapmazlar. "

" Ben bile bu kadar emin değilken sen nasıl emin olabiliyorsun ailem hakkında? " dudaklarımı yaladım. " Psikolog olduğun için mi? İnsan sarraflığın yüzünden mi? "

" Ne alakası var?" Sıkkın bir sesle söyledikleriyle göz devirdim.

" Alakalarla konuşmak için pek de zamanımız yok, Asaf. Eve gitmeliyiz. "

" Gidelim. "

Birlikte apartmana girdiğimizde onunla gelmemin tek amacı kapıyı ona açtırmaktı. Ailem benim geldiğimi anlarsa farklı davranabilirdi ki böyle bir durumdayken hiçbir şekilde buraya gelmeyeceğimi de biliyor olmalıydı. Kapımızın önüne geldiğimizde içimde tuhaf duygular oluştu. Kapının arkasında beni neyin beklediğini bilmiyordum. Buraya sadece hesap sormaya gelmiştim.

" Çalıyorum kapıyı. " dedi Asaf derin bir nefes alarak. " Hazır mısın? "

" Hiç olmadığım kadar. " dedim başımı sallayarak.

Kapıyı çaldığında aslında gergindim ama bunu ona belli etmemek için kendimi olabildiğince sıktım. Kapı aralandı, annem başını çıkarıp bize baktı. " Gazel.." diye mırıldandığında ona bir cevap vermeden ayakkabılarımı çıkarıp eve girdim.

" Nerede? " diye sorduğumda yüzündeki bilinmezlik canımı sıktı.

" Kim nerede? Babanlar mı? "