ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

4🎈BENİMLESİN🎈

Aşk bir rüya..

Dört saat dersin sonunda gitmek üzere hazırlanmıştım. Sınıftakilerin bana tuhaf bakışları üzerime dökülen şeyler yüzündendi. Hocalar yeni geliyor oluşuma biraz tepki gösterse de durumumu rehberlik hocası ile görüşmelerini söyleyerek onları susturmuştum. Mart 'ın sonuna doğru geliyorduk ve ben yeni yazılmıştım kursa. Hem de oldukça eksiğim varken. Haklıydılar ama yaşadıklarımı bilmiyordular. Bir kaza sonucu dokuz ay uyku halinde kalmıştım. Doktorların artik umudunu yitirdiği bir zaman diliminde hayata geri dönmüştüm. Hermes şaşırmıştı buna. Bu olanları hocalarımla tek tek oturup konuşmak benim hoşuma gitmeyecek bir durum olduğu için onlara en iyi cevabı verdigimi düşünüyordum.

Ayağa kalkarak askılığa astığım yağmurluk tarzı ceketimi alıp üzerime geçirdiğim gibi çantamı tek omzuma alıp sınıftan dışarı çıktım. Uzun zaman sonra ders dinlemek bana değişik hissettirmişti. Ama bugün o değişiklikten daha güzel bir değişim olmuştu.

Asaf.

O buradaydı.

Rüya olması gereken biri gerçek hayatta vardı. Canlı kanlı bir şekilde karşımdaydı işte. Bu benim için en güzel haber olmuştu. Bugünün güzelliği buydu demek. İnsan bir şeyden ya vazgeçince ya da umudunu yitirince o şey tekrar ona dönüyordu ya, iste ben bugün onu yaşamıştım. Unutacağım dediğim an karşıma onu hatırlatacak biri çıkmıştı. Ve artık hayatımın bir parçasıydı. Asaf rehberlik hocamdı. İstediğim zaman yanına gidip konuşabileceğim biriydi. Rüyamda da psikolog olduğunu hatırlıyordum. Sanırım değişen tek şey çalıştığı yer olmuştu.

Okuldan çıktığımda eve kadar yürümek için hazırlıklarım olarak tabiki de Ilk olarak kulaklığımı takmak olmuştu. O müzik eşliğinde yolda yürümek her şeye bedel değil miydi ? Düşünceler kafanızda dolanırken hep aynı şarkının çaldığını asla fark etmediğiniz o günler... bir boşlukta yaşıyor hissi.. güzel değillerdi belki ama bana iyi hissettiriyordu. Bazen müziği sadece dinlemez söylerdim. Bir uygulama vardı smule diye. Orada herkes kendi halinde söylüyordu. Bunu da ilk sesimi güzel bulduğumda indirmiştim. Yıllardır kullandığım bu uygulamada pek bir ses kaydım yoktu. Sadece kendime söyleyip dinledikten sonra silenlerdendim. Birinin benim sesimi duyması sanki beni rahatsız edecekmiş gibi geliyordu. Belki de bir özgüvensizlikti bilemiyorum. Zaten bu aralar gerçek ve hayal arasında ikileme gidip geliyordum. Bildiğim şeylerin sayısı sınırlıydı. Bazen bildiklerimi bile bilemiyordum da neyse.

Yolda yürürken smule uygulamasına girip profilimi güncelledim. Kullanmamalı uzun zaman olmuştu. Bakışlarım telefondaydı. Pür dikkat ona odaklanmıştım ama arada bir de yürüdüğüm yolda bir seyler var mı diye kontrol ediyordum. Sesin güzelse bir şarkı bırak, yazarak profilimi güncellediğimde fotoğrafı da değiştirerek kendimi koydum. Ama çok da belli değildi yüzüm. Saçlarım yüzümün büyük bir bölümünü kapatmış, saklanmaya yüz tutmuş bir fotoğraf olarak bana geri dönüt sağlamıştı.

Kulaklarıma dolan müziğin ritmiyle uyumlu şekilde önümdeki kaldırım taşlarına basarken kendimi o kadar çok kaptırmıştım ki başım bile ritme göre sallanıyordu. Dışarıdan gören birinin gerçekten garipseyeceği bir durumdaydım. Ama artık onların ne dediği ya da diyeceği umrumda bile değildi. Bir gün söyleyip sonra unutulmuyor muydu dedikodular ? Belki bilemedin bir hafta.. sonra ne oluyordu ? Alışılagelinmişlik.. Onları kafama takacak kadar yaşayabileceğim ne malumdu ? Bir kez yatmıştım o yatakta bir kez daha yatmayacağım diye bir seçenek yoktu ki. Ya da belki de bu sefer yatamayacaktım bile.

Müziğe dalmışken bir yandan da yağan yağmur bana eşlik ediyor gibiydi. Çok hızlı yağmıyordu ama damlacıkları düştüğü yerden süzülerek iniyordu. Sabahtan da hava yağışlı olduğu için yollar şu doluydu diyebilirdim. Bu yüzden olabildiğince yoldan uzak gitmeye çalışıyordum. Kaldırımın ucundaydım. Yanımdan geçen arabalar dikkatli olmaya çalışıyordu ama ne kadar olabilirse tabi. Son hız gitmedikleri sürece sorun yoktu gerçi.