ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 18 🎈KİMSİN SEN ? 🎈

Elimde tuttuğum terazinin kolu ağırlaştıkça dibe battığımı hissediyordum. Uzun zaman değildi belki de bu durumun gerçekleşmesi. Elbet bir gün herşey açığa çıkacaktı. O zaman olacakları düşünmek şimdilik erkendi. Ertelediğim her şey sonunda gelip beni bir köşeye sıkıştırıyordu bunu biliyordum ama yine de aynı şeyi yaomaya devam ediyordum.

Kalbim ona bir an önce kim olduğumu söylemek için bana yalvarsa da aklım onunla uyuşmadığını kararlaştırmış ağırlığı üzerime oturtmuştu. Kalple hareket edenler yenilirlerdi. Akıl sağlıklı düşünebilmem açısından en doğru kararlara sahip olan bölgemken, tehlikeli sularda yüzen kalbime güvenemezdim. Beni de o suya çeker ve bir daha geri dönülmez yollara düşürebilirdi. Şimdilik en doğru kararımın belirlediğim oyun olduğunu biliyordum. Ve o oyun beni içinde sıkıştıracak, bir yerden açık verecek gibi gelse de en mantıklı seçeneğe sarılmak hepimizin yaptığı şey değil miydi ?

Terazinin dolu tarafı, ağır gelirdi. Tıpkı iki aydır yaşadıklarımın bedenime getirdiği ağırlık gibi. Başına öylr bir şey gelmişti ki hayatta yapmam dediğim şeyleri yaparken bulmuştum kendimi. Siz, yapar mıydınız benim gibi yoksa boşverip yolunuza devam mı ederdiniz ? Ben yapmıştım bir kere. Belki de ilk ve son cesaretim olacaktı bu.

" Efgan. " dediğini duyduğum ses yanımda tedirgince oturan Elif 'ten geliyordu. O da anlamıştı, şüphesinin var olduğunu.

" Efendim abla ? Merak etmem gayet normal değil mi ? Yaş farkı ortadayken ve de o Kayseri' den geldiğini söylerken ben kafamda tanışma senaryosu kuramıyorum. Bu yüzden de sormak istedim arkadaşına. " gözler üzerimdeydi. Mantıklı bir açıklamayla bu konunun kapanmış olmasını diledim. Kurcalandıkça kurcalanıyordu sanki.

" Bir saat içinde parkta tanışacak halimiz yok ya Efgan sende. " dediğinde gözlerimi büyüterek Elif 'e baktım. Bir nevi doğru söylüyordu ama kimsenin buna inanacağını düşünmüyordum. İnanmak güçlük vericiydi böyle bir olayda. Parkta tanışmıştık, olabilir miydi böyle bir şey. Ama olmuştu, kimse bunu bilmese de ikimiz gayet iyi biliyorduk. Başkarakterler bizken bilmemek elde değildi. " Gazel ile bir gezide tanışmıştık, Amasya gezisi aynen orada tanışmıştık. Şu geçen sene gittiğim gezi. "

Yalanlar boynuna kadar gelip sana sarıldığında ne yapacağını hiç düşündün mü ?

Yalandan yalana atlarken iki cambaz olduğumuzu unutmuştuk. Bir yerden kopacak olan ip, ikimizi taşımayacağa benziyordu. Masada kocaman bir sessizlik hakim olduğunda herkes merakını gidermişe benziyordu. Yemeklerin bittiğini anlayan Ela teyze erkekleri salona yollarken bizi de mutfağa çağırmıştı. Gerçekten bana çok çabuk alışmamışmılardı ?

Garip derecede sevecen olan bu aileye yalan söylediğim için kendimi kasıyordum. Doğruları açıkladığımda acaba hala bana böyle davranırlar mıydı? Aklıma gelen ailemle birlikte sabahtan beri annemi aramadığını fark ederek Ela teyzenin salona geçmesini fırsat bilerek Elif 'in kapıyı kontrol etmesiyle telefonuma sarılmıştım bile.

" Alo ? " dediğimde uykulu bir ses işittim.

" Gazel, " dedi annem gerçekten uykusunun ortasında ayaklanmış da açmış gibi telefonu. Elif 'in mutfak kapısından uzaklaştığını gördüm. Dışarıda bekliyor olmalıydı. Rahat olmam için bunu yapmıştı belki de. Onun anlayışlı olduğu konusunda açıklayamayacağım kadar sağlam bilgilere yer edinmiş beynim annemin konuşmasına geri dönüş yapmam gerektiğini fısıldadı. " Bu saatte mi aranır kızım? Meraktan öldürdün bizi. Ne babani ne de beni aradın sabahtan beri neredesin sen ? "

" İyiyim ben sakin olun. Geldim yurttayım. " gözlerimi kapatarak dişlerimi dudağıma geçirdim. Yalanlar kucak dolusuydu. Nereden çeksem kendimi hep yolumun üzerine o seçenek çıkıyor kolaya kaçmaya alışık olduğum içinse tercihlerim o doğrultuda hareket ediyordu. " Babama da söyle endişelenmesin. Eşyaları falan yerleştirip arayayım dedim ama sonra çok yorgun olduğum için uyuyakalmışım. Uyanınca da..."