ANON (Bir Varmışım Bir Yokmuşum)

BÖLÜM 45🎈ÖPÜCÜK 🎈

Kendisi bile bilmiyor ama hatırlatsın diye seni bana içerisi pek bizi andırmasa da, ismini verdim küçük kurguma..

Gitti..

Adam gitti, kadın bitti.

Oldu mu hiç ? Size de böyle yaşamdan soyutlanmış gibi olduğunuz zamanlar ? Hani olur ya böyle içinizden bir şey yapma isteği gelmez ve hep yatarsınız. Kimseye çaktırmamak için bağlantınızı koparırsınız, kimse bilmemelidir. Biri bilirse rahatsız hissedersiniz. Oysa birine anlatsanız belki daha iyi olur ha ? Ben yalnız kalmayı sevenlerdendim. Bu kötüydü. İnsan kendi kendine kalınca hepsi geçecek gibi geliyordu, hafifler sanıyordu acısı ama yanılıyordu. Kesinlikle öyle olmuyordu. Ölü gibiydim, saçlarıma beyazlar düşmüş yaşlanmış hissediyordum ama hala aynı yaştaydım. Aynı boyda aynı kiloda.. Değişen tek şey onun yok oluşuydu. Aslında düşündüm de o bana hiç gelmemişti ki, nasıl yok olabilirdi ? Benim olmuş muydu hiç ?

İsterdim, hem de çok isterdim seni kırmamış olmayı. Kırılmamış olmayı. Ama yaptım, yıktım, yıkıldım hem de en ağır bir şekilde. Kahverengi saçlarını bir daha görememek boğazımda düğüm oluşturuyordu. Hele gözlerin, onların artık bana olan bakışları nasıl olacaktı ? Bırakacak mıydın beni tamamen ? Hiç yokmuşum var olmamışım gibi gitmeli miydim ? Bir kez bile sana sarılmadan sonlandırmalı mıydım burada oluşumu ? Yok olmamı mı istiyordun ?

Belki de haklısın, gitmeliyim. Uzaklara, seninle bir daha yolumuzun kesişmeyeceğini bildiğim uzaklara. Zaten yalandam ibaretim ya ben, hani dedin ya bu ne olduğu belirsiz kız diye, gerçekten öyle miyim öyle mi olmalıyım? Gideyim mi ? Bunu gerçekten istiyorsan giderim ama ben hiç gitmek istemiyorum, lütfen bu seçeneği bir kere daha dile getirme. Elbet gideceğim ama seninle konuşmadan değil, sen beni kovarken değil.

Bir anda kaybolacağım buradan, söz hiç haberin olmayacak. Bu sefer acıtmayacak.

" Bütün gün yatacak mısın? " diye sordum Elif 'e, iki gündür evdeydik. Ne dışarı çıkıyorduk ne de bu odadan. Yemek yemeye bile çıkmaz olmuştuk. Çok kırmış, kırılmıştım belki ama Elif adına daha üzgündüm. O gün onu bulmasam böyle olmayacaktı. En azından Efgan onu kırmayacak sadece bana yüklenecekti ama öyle olmamıştı. Yine en çok benim üzerime gelmişti, kinini nefretini bana kusmuştu ama Elif ne zaman arasa ona ulaşamıyordu. Konuşmuyordu Efgan ve ondan haber alamıyorduk. İki gündür evde yoktu. Evdekilerin gözünden nasıl göründüğümüzü bilmiyordum ama olaylar çok değişik bir hal almıştı. Kimsenin neden dışarı çıkardığımızı sorgulamadığını da merak etmiyir değildim ama bir şey demiyor ima dahi etmiyorlardı.

" Sen asıl kendine bak, popon düzleşti iki gündür Efgan 'ın seni bıraktığı yerde duruyor, duvarla bakışıyorsun. " Haklıydı, yatak nedir dememiş burada başımı duvara yaslayarak uyumuştum. Hatta buna uyku denilebilirse. Dalıyordum ama uyku denilir miydi ona bilmiyordum. Sanki dakika başı uyanıyor gibi oluyordum ve ciddi anlamda popom düzleşecekti. Hissetmiyor gibiydim. " Biliyorum kolay değil ama atlatacağız bir şekilde, " dedi kendi dediğine kendi bile inanmıyordu bunu ses tonundan sezmiştim. Gözlerimi ona çevirdiğimde nefes alıp verme dışında başka şeyi de yapabildiğimi fark ettim. " Değil mi ? "

Öyle temkinli bir soruydu ki bu, içim acıdı. Ruhum daraldı. O an ona koşarak sarılmak istedim. Ağlamıştı, Efganla aralarındaki bağ o kadar kuvvetliydi ki bu onu çok kötü etkilemişti. Keşkeler beynimde sürekli tekrar ediyordu. Keşke onu bu işe hiç alet etmeseydim diyordum ama olan olmuştu. " Atlatılmaz. " dedim en acı şekilde. Gözleri dolu doluydu, dokunsam ağlayacaktı ki dokunmuştum da. " Ama konuşacağım onunla. En azından seni affetmeli, ben.. beni affetmese de olur. " dedim sertçe yutkunarak. " Hem gideceğim ben, o öyle istedi. Bir kere de onun isteğini yapayım değil mi ? Burnumun dikine gitmeyeyim, dinleyeyim onu değil mi ? Ama sen..sen merak etme bugün bulacağım onu. Senin için onunla konuşacağım. Ben iki kardeşin arasına giren biri olmayacağım tamam mı ? Sizi barıştıracağım. Ben de.." dedim ve bir daha konuşamadım. Ağırdı, bu olanlar bana çok ağırdı. Kim olduğu belli olmayan bir kız deyişi kulaklarımdan hiç gitmiyordu. Düşündükçe duydukça kötü oluyordum. Ben kimdim ? Bir hiç, kim olduğu belli olmayan bir hiç..