SON

31.Bölüm

İyi okumalar....

Düzenlenmiştir.

Kapıyı çalmadan önce tekrar arkamı dönüp Berke'ye baktım. Benim eve girmemi bekliyordu anlaşılan. Ona gülümseyip önüme döndüm ve kapıyı tıkladım. Bir kaç saniye sonra annem kapıyı açtı. Berke'ye tekrar dönüp el salladım bu sefer. O da beni tekrarladı.

"E kızım hadi."

"Tamam anne."

"Hoş geldin." dedi ben ayakkabılarımı çıkarmaya çalışırken.

"Hoşbuldum." o sırada gözü elimdeki yüzüğe kaydı. Yüzü o kadar ifadesiz duruyordu ki sevindi mi kızdı mı anlaşılmıyordu bile.

"Üzerini değiştirip mutfağa gel sofrayı hazırlayalım." onu başımla onaylayıp hızla odama gittim. Neydi şimdi bu? Kızmış mıydı? Ya da ne bileyim... Neden bu kadar soğuk davranmıştı? Kesinlikle neler olacağını kestiremiyordum.

Eşyalarımı yatağın üstüne bırakıp montumu çıkardım. Dolaptan spor birşeyler çıkarıp hızla giyindim. Saçımı toplayıp ardından makyajımı da silip odadan çıktım.

Her bir basamak aşağı indiğimde aklıma daha kötü şeyler geliyor ve ben daha çok geriliyordum. Aynı tepkiyi babam da verir miydi acaba?

"Şu tabakları masaya götür."

"Tamam anne."

"Bu arada abinler de geliyor yemeğe bize bir süprizleri varmış."

"Allah Allah durup dururken ne süprizi acaba?"

"Çok konuşmada sofrayı hazırla gelirler şimdi."

"Tamam tamam gidiyorum." az daha soğuk yaparsa her an ağlayabilirim. Hızla içeri gittim. Masayı bir çırpıda hazırladım. Masaya şöyle bir baktım da güzel olmuştu. Her şey yerli yerindeydi. Mutfağa geri dönüp salata falan ne varsa onları da yerleştirdim. Artık hazırdı.

"Anne benim işim bitti abimler gelene kadar odamdayım ben."

"Hayır içeri geç geliyorum konuşacağız seninle." Ürkek adımlarla içeri geçtim. Babam televizyonda maç tekrarlarını izliyordu. Benim geldiğimi görünce televizyonun sesini kıstı. Ardından annem de gelince iyice korkmaya başladım.

"Evet küçük hanım nasılsın?"

"İyiyim baba sen?"

"İyiyim iyiyim. Ne konuşacağımızı az çok tahmin etmişsindir herhalde."

"Evet yani. Ama hala ne düşündüğünüzü anlayabilmiş değilim."

"Sana kızdığımızı falan düşünüyorsan yanılıyorsun." dedi annem tebessüm ederek. Sonra babam girdi tekrar devreye.

"Aksine biz senden daha mutlu olduk. Yani biricik kızımız büyümüş de evlenecek her anne babanın istediği bir şey bu. Biz sadece evlenmeniz için biraz erken olduğunu düşünüyoruz."

"Yani hem okumak hem evliliği yürütmek sizin için çok zor. İkisini bir arada yapmazsınız. Okulunuzu bitirin eliniz iş tutsun sonra canınız ne istiyorsa yapın."

"Anne baba bende aynı sizin gibi düşünüyorum. Hatta bugün bunu Berkeyle de konuştum. O sadece adını koymak istemiş. Yeri gelmişken söyleyeyim. Berke, eğer sizin için uygunsa seni istemeye gelelim dedi."

"Olur gelsinler." dedi babam biraz istemeyerek. Yanına gidip oturdum.

"Pek istemiyorsun herhalde evlenmemi." dedim imali imalı.

"Yok kızım istememek değil aslında sadece biraz duygulandım. Daha dün şukadarcıktın..." dedi eliyle göstererek. "Ne zaman işten eve gelsem oynayalım diye tuttururdun. Elimden tutup odana götürürdün orada evcilik oynardık. Ah ah zaman hızlı geçiyor..." babam daha konuşacaktı ama zil buna izin vermedi. Ayağa kalktım annem ve babamın gözleri dolmuştu bense salya sümük. Göz yaşlarımı silip kapıyı açtım. Tahmin ettiğim gibi abimler gelmişti.