ONE SHOT STORIES

(63)Roomate

Nangyari ito 5 years ago, naghahanap ako noon ng murang paupahan. I'm a working student, so limited lang ang aking budget. Hanggang sa may nakapagsabi sa 'kin na may murang paupahan silang nalalaman.

I take the chance para makatipid, kaya agad ko itong pinuntahan. It's like ancestral house na inabanduna, medyo creepy ang dating kaya nagdalawang-isip pa ako. But it's now or never, mapapamahal ako sa iba.

Pumasok na ako nang tuluyan, sa labas lang pala mukhang nakakatakot. It feels home kapag nasa loob ka na, plus sobrang linis ng kapaligiran. Naniniwala na tuloy akong never judge the book by it's cover.

"Maganda ang ambiance! Sana may bakante pa para sa 'kin,"

Agad akong lumapit sa receptionist, "Miss, may available pa ba na room dito? Please sana mayro'n kailangan ko kasing makatipid,"

"Yes, but.."

"Kunin ko na miss agad, salamat!"

"Ok.. 2nd floor, room 109. Uhm, if something off happened just call me. By the way, i'm  Jennielyn Abreu and you are?"

"I'm Maxspein Zin Moon, nice meeting you!"

"Oh here's your key! Discounted na ang upa mo, for the first time nakuha na ang room na 'yon."

"Oh really? Thank you Ms. Jennielyn! Kukunin ko lang po ang mga gamit ko sa tinitirhan ko bago lumipat. Thanks a lot!"

"Sige Max, ingat ka palagi ha.."

Why do I feel that there's something off? Well hayaan na nga! Ang mahalaga nakakuha na ako ng room at discounted pa–malaking tulong na din 'to!

Agad nga akong lumipat pagkakuha ko sa mga gamit ko. For the first three weeks, tahimik naman ang naging buhay ko–aral dito at sideline naman doon kapag walang pasok. Nakakapagtaka nga lang sa mga kasama ko sa bahay, kung bakit ayaw nila umakyat sa 2nd floor lalo na sa k'warto ko. And si Ate Jennielyn, lagi akong kinakamusta sa room na kinuha ko. Weird right?

Until one time pagka-uwi ko galing sa raket ko, naabutan ko na may bago akong kasama. Finally may makakausap na din ako!

"Hi!" bati ko pa sa kanya.

"Hello, dumating ka na pala.."

"Yes, Maxspein nga pala or max for short." sabay lahad ko ng kamay dito as a sign of friendship.

"I'm Kerk Werci, nice to finally meet you!" na agad tinanggap ang pakikipag-kamay ko sa kanya.

"Same here! Alam mo ba na sobrang boring kapag mag-isa, buti na lang dumating ka na! Let's be friends ha?"

"Yeah.. sobrang lungkot mag-isa, kaya friends!"

Hanggang sa nagkwentuhan kami at mas lalong nagkakilala. But there's something in her eyes–maybe sadness but I don't know why?

Tatlong gabi na sunod-sunod akong 'di nakauwi para umextra at umunlad ang bansang pilipinas.

"Hey, buti nandito ka na! How was your stay in your room?" bungad agad ni Ate Jen.

"Ok pa sa ok Ate Jen!"

"Just call me if anything off happened ha?"

"Yeah sure! Gotta go to my room ha! Bye!"

"Bye!"

It's Ate Jen as usual na laging nag-aalala sa 'kin sa pag-stay ko dito.

"Good evening Kerk!"

"Good evening din Max! I'm glad you're here!"

"Me too, nakakapagod mabuhay hay!"
"Yes, nakakapagod but gustong-gusto ko'ng mabuhay.." malungkot nitong tugon.