ONE SHOT STORIES

(65) Soldier's Untold Story

#FAULKNERACT2
#BAYANI

Nakatutok ang baril ko sa dalawang taong kilalang kilala ko at malapit sa puso ko.

"If ever we meet again, puputok na ito sa inyo! Run... just go before I changed my mind!"

"But.."

"Just leave! Go!" sigaw ko pa.

"I hope we never meet again, Ate.."

Habang tinatanaw ko sila papalayo napakuyom ako ng kamay, "I hope too..
Mahlenn.."

"General Zeska, handa na po ang lahat sa operation. Command niyo na lang po ang hinihintay.."

"Ok, let's proceed!"

Papunta kami sa isang military operation na kung saan tutugisin namin ang mga tulisan na banta sa siguridad ng mga mamamayan. Sa tagal ko sa serbisyo, ngayon lang ako kinabahan.

"Generel nandito na tayo sa area..!"

This is it, "Team Bravo, proceed to your area, Team Alpha follow me!"

Dali-dali kaming nagpunta sa kanya-kanyang p'westo.

"Positive, target spotted commander!"

"Any hostages?"

"Negative General!"

"Now, move!"

And the fire started. Palitan na putok lamang ang maririnig sa pagitan ng dalawang grupo. Hanggang sa maubos na ang kalaban, tanging pinuno na lang ang natira at ang kanang kamay nito.

My team didn't stop searching for them, until I found them and everything was became a history.

Here I am standing in awarding ceremony for our victory mission figthing against terrorists. All of them our happy, cheering and beaming for what we did. Until my name called by the Em cee,

"Give some big of applause to our General Zeska Chavarria! She's a female warrior who lead and fought a group of terrorists for our country–"

Hindi ko na pinakinggan ang mga sinasabi nito, nagbalik ako sa naganap na labanan Kung saan nakalaban ko ang kapatid ko't ama.

"Are you sure you can pull the trigger to kill us sister?" nakangising sabi ni Mahlenn.

Ibang-iba na siya simula ng huli kong nakita, "Ikaw pala ang namumuno sa samahang ito.." mapait akong napangiti.

"Yes.. nararapat lang namin ipaglaban ang aming pantay na karapatan. Ipagtanggol ang mga naapi at nahihirapan. Kailangan may isang mamuno para ipagsigawan ang aming daing sa pamahalaan!"

"Kailangan pa ba na daanin sa dahas? Kailangan ba na pati kapwa mo pilipino, kinakalaban mo? Kailangan ba na pati kapatid ko, madamay sa baluktot na paniniwala ng iba? Bakit sa dinami-dami ng tao sa mundo ikaw pa? Bakit.."

"Bakit ba baluktot ang sistema niyo? Nasaan na ang kaban ng bayan na kinamkam ng mga makapangyarihan! Paano nila nasisikmura ang mga taong halos wala nang makain sa araw-araw! Paano nila natitiis ang kapwa nila pilipino na nagdurusa? Nasaan na ang pagbabagong sinasabi nila, nasaan! Kung ayaw nila madaan sa paki-usapan, dadaanin namin sa dahas at sandatahan!"

"Pero mali pa rin ang mga paniniwala niyo, hindi porket may pamahalaan aasa na kayo. Kailangan niyong labanan ang kahirapan sa abot ng inyong makakaya. Sa buhay walang pantay-pantay, pero hindi ibig sabihin 'non kailangan mo ng daanin ang lahat sa dahas.. Maaari ka pang sumuko.. hindi pa huli ang lahat.."

"Kung hindi mo kayang sikmurain ang mga pinaglalaban ko, mas mabuti pa na kalimutan kong may kapatid ako! Sumuko?–Hindi! Magkamatayan man tayo!"

Isang putok ng baril ang umalingawngaw sa buong paligid. Dahan-dahang bumagsak sa lupa ang nag-iisa ko'ng kapatid.

Yes I killed my own sister, my own blood for our country. Mas mahalaga ang kaligtasan ng nakakarami kaysa iisa. Mas mahalaga ang umaasa sa 'yong isang bansa kaysa sa isang kadugo mo. Kung sana nasa bukas ang isip niya sa katotohanan, hindi sana hahantong sa ganito.

Yes I win to our fight, but I lose my sister in return. Nakangiti kong tinanggap ang aking medalya sa harap ng lahat but little did they know, i'm crying inside.

––
Hindi ako maalam sa serious matter achuchu 😅