Who are you?

9. Ana

Gdy się ocknęłam moje ramie strasznie mnie bolało, chciałam się podnieść.

- Leż, nie podnoś się jeszcze - usłyszałam głos Maggie.

- Co się stało ? - spojrzałam na nią. 

- Straciłaś dużo krwi, mój ojciec Cię zszył. Chcesz coś na ból ? - spoglądała na mnie.

- Nie trzeba, zostaw je dla bardziej potrzebujących - uśmiechnęłam się lekko - mogę jeszcze poleżeć ?

- Tak, odpoczywaj. 

- Dziękuję - spoglądałam w spód łóżka nade mną. 

- Pójdę do małej - podniosła się - gdybyś czegoś potrzebowała to krzycz. 

Pokiwałam tylko głową i przymknęłam oczy. Wiedziałam że ból niedługo ustąpi a organizm wyprodukuje potrzebną krew do przeżycia. Poczułam na sobie czyjeś spojrzenie, otworzyłam oczy i ujrzałam kusznika. Stał w drzwiach, opierając się o ścianę z założonymi rękoma na piersi. Jego mina sugerowała że za chwilę mi się dostanie. 

- A nie mówiłem że to niebezpieczne ? - mruczał. 

- Znowu zaczynasz? - podniosłam się lekko na rękach. 

- Gdybyś mnie posłuchała to nic by Ci nie było. 

- Ty tak serio ? Mam 24 lata, wiem jak zadbać o siebie i o swoje życie. Dwa lata przeżyłam w tym pierdolonym świecie sama. Sama rozumiesz - usiadłam na łóżku - więc przestań mi mówić co mam robić.

Otarłam łzy spływające mi po policzkach. 

Wspomnienie sprzed 4 lat. 

 - Uważaj tam na siebie - moja mama mnie przytuliła. 

- Mamo nic się nie stanie - uśmiechałam się lekko. 

- Spełniaj swoje marzenia - ojciec poklepał mnie na ramieniu. 

Żegnaliśmy się na lotnisku, to był dzień w którym miałam zacząć spełniać marzenia. Gdy wsiadłam do samolotu już nie było odwrotu. Mój przełożony nominował mnie do przeniesienia do stanów zjednoczonych. I po wszystkich testach sprawnościowych oraz psychologicznych udało się. Od tej pory moim domem miała stać się baza wojskowa w Georgii. Cieszyłam się z tego że mi się udało ale bałam się tęsknoty za rodziną.

Teraz nawet nie wiem co z moją rodziną się dzieje. Chciałam się z nimi skontaktować w dzień epidemii ale sieci były tak przeciążone że się nie udało. Miałam ich już nigdy nie zobaczyć, podniosłam się z łóżka. 

- Nie powinnaś jeszcze wstawać - kusznik wpatrywał się we mnie.

- Pierdol się - wyminęłam go.

Oparłam się o barierkę gdy zrobiło mi się słabo. Poczułam jego dłonie na biodrach. 

- Wróć proszę do łóżka póki jestem miły - mruczał mi do ucha.

- Jak tak wygląda u Ciebie bycie miłym to chyba nie chce wiedzieć jak wyglądasz gdy nie jesteś miły.

- Prawidłowo więc wróć do łóżka dobrze.

- Zaprowadź mnie na wieże proszę. Chcę tam odpocząć.

- A co Ci nie pasuje w mojej celi?

- To że jest celą, małą klatką.

- Puść się barierki.

Zrobiłam tak jak chciał. Poczułam jego rękę w zgięciu kolan a drugą powyżej lini tyłka. Wziął mnie na ręce, oplotłam ręce na jego szyi. Oparłam głowę o jego klatkę piersiową, słyszałam bicie jego serca. Przymknęłam oczy aby uniknąć dwuznacznych spojrzeń innych.

- Tylko mi nie zasypiaj dobrze - wydusił z siebie.

- Mhm - mruknęłam.

Czułam jak wzdycha ale dzielnie idzie dalej. Słyszałam cichy śmiech, otworzyłam oczy i ujrzałam Ricka. Stał z synem i uśmiechał się od ucha do ucha. Zatrzymaliśmy się przy schodach na wieże.

- Postaw mnie, wejdę sama - spoglądałam na jego twarz.

-  Mhm a potem Cię będę łapał jak zasłabniesz. Nie ma mowy.

Wszedł ze mną na rękach na samą górę, nogą otworzył drzwi i delikatnie ułożył mnie na śpiworze.

- Noce bywają chłodne, przyniosę Ci dodatkowy koc. Jesteś głodna? - stał nade mną.

- Chce odpocząć. - pokreciłam głową i usnęłam.

6 dni zajęło mi wrócenie do prawie pełnej sprawności. Rana dobrze się goiła, kusznik wziął za mnie każdą wartę. Krążył po wieży gdy ja spałam.