ခွဲစိတ်ခန်းဆီသို့ လူနာအ အပြေးအလွှားတွန်းနေကြရသည်။ သတို့သားဝတ်စုံဖြင့် သွေးများလည်း ပေကျံလျက်ရှိနေသော ဒေါက်တာချစ်ရန်မောင်မှာလည်း ဂါဝန်အနီလေးဖြင့် ကောင်လေး၏လက်ကလေးကိုကိုင်လျက် မျက်ရည်များကျကာ လိုက်ပါလာလေခြင်းမို့ တချို့အတွက်ထူးဆန်းနေ၏။
"ဖယ်...ငါကိုယ်တိုင် ခွဲစိတ်ခန်းဝင်မယ်....ဖယ်ကြ...ဖယ်ကြ..."
"ဒေါက်တာ တောင်းပန်ပါတယ်...ဆေးရုံအုပ်ကြီးက
တားခိုင်းလို့ပါ..."
ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့တွင် ချစ်ရန်မောင်အား လူတိုင်းကတားနေကြသည်။ လူနာရှင်အနေဖြင့်သာနေရန် တားနေကြ၍ လူအများအားထိုးကြိတ်ကာ တွန်းဖယ်ရင်း အော်ဟစ်နေလေသည်။
"ဒယ်ဒီ က တားနေတာလား......"
"ဟုတ်...ဟုတ်ပါတယ်...."
ရင်တွေဘယ်လောက်ကွဲနေလဲသိကြရဲ့လား။ မတားကြပါနဲ့ လမင်းသေရင် ငါ့ဘဝပြီးပြီမို့ ကိုယ်တိုင်ကုသခွင့်ပေးကြပါ။
အနောက်ဘက်မှကြားလိုက်ရသော ဒေါက်ဖိနပ်သံ တဂွတ်ဂွတ်ကြောင့် ကြည့်မိရာ ခွဲစိတ်ဝတ်စုံဖြင့် အပြေးလာနေသည့် အစောနှင့်ဖြိုး။ ဖြိုးတစ်ယောက် ခွဲခန်းဝင်မှာတဲ့လား။
"ဖြိုး...ကိုကြီး ကိုကြီးကို ကူ...ကူညီပါ...ဒယ်ဒီက အခန်းထဲမဝင်ဖို့ တား...တား...တားနေတယ်....
ခွဲခန်းမဝင်ဖို့ တားနေကြတယ်...သူ...သူတို့..."
ကာရံမညီသောစကားတို့နှင့် စကားဆိုနေသောသူ့အား ဖြိုးရဲ့သူငယ်ချင်းကို ခွဲစိတ်ပေးမယ့်အကြောင်း
ဘယ်လိုယုံကြည်ပေးရမှာလဲ။ သူ၏စိတ်ပင်၊သူမထိန်းနိုင်သေးချေ။ ခွဲစိတ်ဖို့ဆိုလျှင် ဖြစ်နိုင်ရာမရှိပြီမို့ ဝင်ခွင့်မပေးနိုင်ပါ။
"ကိုကြီး ဖြိုးကိုသေချာကြည့်...ကိုကြီးစိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ်...ဖြိုးကိုယုံပါ... ဖြိုးသူငယ်ချင်းလမင်းကို ဖြိုးရအောင်ကယ်ပေးမယ်...ကိုကြီး သင်ပေးခဲ့တဲ့ ပညာတွေနဲ့ ဖြိုးကယ်ပေးမှာပါ...
ဒါလဲ ကိုကြီးကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးနေသလိုပါပဲ
ကိုကြီးသင်ပေးခဲ့တဲ့ စာတွေ့၊ လက်တွေ့တွေနဲ့ကယ်မှာပါ...ဖြိုးကိုယုံနော်...ခွဲခန်းဝင်ဖို့ နောက်ကျတော့မယ်..."
YOU ARE READING
ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....
Romance"ဒီသံသရာတစ်လျှောက် နှလုံးသားထဲက အချစ်ရဲ့အကျဥ်းသားက မောင်ပါပဲ..."
