အိမ်ထဲရှိပစ္စည်းများအား ကုန်တင်ကား
အကြီးကြီးပေါ်တွင် အစုံတင်ထားပြီးလေပြီ။
ထိုကားလေးသည် မန္တလေးမှ ရန်ကုန်သို့ ဒီနေ့ထွက်ခွာမည်။ ကျွန်တော်နှင့်မမမှာ တက္ကစီကားလေးဖြင့် ရန်ကုန်သို့ ခရီးပြင်းနှင်ရမည်။ ကားငှါးပြီးသာ အိမ်မှဘုရားအား ကိုယ်တိုင်ပင့်ချင်သည်ဟုဆိုခြင်းကြောင့် မမသဘောဖြင့် တက္ကစီစင်းလုံးငှားရလေ၏။
"မမရေ ပစ္စည်းတွေအကုန်တင်ပေးပြီးပြီ....
ဘာတွေတင်ဦးမလဲ....."
"စုံနေပြီ မောင်ရဲ့....
ပစ္စည်းတင်တဲ့ ကားကိုအရင်လွှတ်လိုက်....."
မမပြောသည့်စကားကြောင့် အိမ်ရှိပစ္စည်းအစုံထည့်ထားသည့် ကားအား ရန်ကုန်သို့ဆင်းရန်လွှတ်လိုက်ရပြီ။ မိမိနာမည်ကိုအော်ကာ ခေါ်နေသူကြောင့်လည်း
အိမ်ထဲသို့ထပ်ကာပြေးရသေးသည်။
"မောင် က ဘုရားပင့်ပြီး မမတို့ငှါးထားတဲ့
ဦဋ္ဌေးရဲ့ကားမှာ ထိုင်နေတော့
မမပိုက်ဆံအိတ်ရယ် မောင့်ရဲ့အိတ်ရယ် ယူပြီး
အနောက်ခန်းကိုလာပြီ......"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ..."
"ဒီကလေးပြုံးစိစိနဲ့ မမောမပန်းစနောက်နေသေးတယ်..."
"မောင်က မမပင်ပန်းနေမှန်းသိလို့ ကျီစယ်တာပါနော်...မောင့်ရဲ့မမ ပင်ပန်းသွားပြီ..."
"မောင်က ထူးချွန်ထက်မြတ်တဲ့ဆရာဝန်ကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်တာမြင်ရတာနဲ့တင် မမအမောပြေတယ်..."
"အချိုတွေအရမ်းပြောပဲဗျာ..."
မန္တလေးမြို့လေးမှ စွန့်ခွာကာ ရန်ကုန်သို့ပြောင်းခဲ့ကြလေသည်။ အိုးသစ်၊အိမ်သစ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်နှင့်အတူ ဘဝခရီးကိုလည်းဆက်ရဦးမည်။
ရန်ကုန်ရောက်လျှင်တော့ မင်းနဲ့ပြန်ဆုံမယ်ထင်ပါတယ် မောင့်ရဲ့လမင်းလေးရေ။
......................
အစောနှင့်ရန်ပိုင် နေပူကြီးထဲတွင် ဆိုင်ကယ်စီးကာ
ချွေးတလုံးလုံးနှင့် စိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လေးတစ်ခု၏
အိမ်ရှေ့သို့ရောက်လာကြသည်။
"ဒီအိမ်သေချာလား အစော...."
"အေး...သေချာတယ်... ငါတာဝန်ကျတဲ့ပြင်ဦးလွင်ဆေးရုံက ငါနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ဆရာဝန်လေးပြောနေတာကွ...မမနဲ့ကိုရန်ပဲနေမှာ......."
YOU ARE READING
ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....
Romance"ဒီသံသရာတစ်လျှောက် နှလုံးသားထဲက အချစ်ရဲ့အကျဥ်းသားက မောင်ပါပဲ..."
