"လုံးဝသဘောမတူနိုင်ဘူး လမင်း....."
"မောင်......"
ဘယ့်နှယ်...အသက်၃၅နှစ် ၊ ၃၆နှစ်အရွယ်မမကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခိုင်းမယ်ဟုပြောနေခြင်း။
အပျိုလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေခြင်းကိုလည်း ထည့်၍မတွက်ပေဘူးလား။
"မောင် ပြောပြီးပြီလေ...
ကလေးဆိုတာမလိုပါဘူး....
လမင်းကို မောင် ပြောထားတယ်လေကွာ...
လမင်းရှိရင် မောင့်ဘဝမှာ ရပါပြီလို့ဆိုကွာ......."
"ဒါပေမယ့် ဒါပေမယ့်လေ...ဟို...
မာမီတို့အတွက်...မျိုးရိုး...မျိုးရိုးမှာကလေ......"
မချင့်မရဲ၊မျက်နှာငယ်လေးဖြင့်ပြောနေသူလေး။
မေ့နေခဲ့ခြင်းပေ။ လမင်းနှင့်အစောမှာ တစ်ဦးတည်းသော သားများဖြစ်သည့်အလျောက်
အစောဘက်မှလည်း ဖန်တီးယူမှရမည်။
အစောဆျုသူကလည်း မိန်းမယူမည့်သူ မဟုတ်သလို၊
ယခုချိန်ထိ ချစ်သူရည်းစားပင်ရှာဖွေခြင်းအယမရှိ တစ်ယောက်တည်းသာနေ၏။
"ကောင်းပီ လမင်း...မောင် နားလည်ပြီ...."
မျက်နှာတည်တည်ဖြင့် လက်နောက်ပစ်လျက် မတ်တပ်ရပ်ကာပြောနေသည့် မောင့်ကြောင့် မောင် တစ်လွဲတွေးမည်ကို စိုးရ်ိမ်သွားမိခြင်းက အမှန်ပင်။ မောင် အထင်လွဲမည်ကို စိုးရိမ်၏။
မောင်မလုပ်ပေးနိုင်သည်ကိုလဲ အတင်းတောင်းဆိုနေမိသည့်
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ စိတ်တိုမိသည်။
မာမီ့ဘက်ပြန်ကြည့်လျှင် တစ်ဦးတည်းသောသမီး၊ မိမိကလည်း တစ်ဦးတည်းသောမြေးဖြစ်နေသောကြောင့် ဖွားဖွားကြီးကိုအားနာမိသည်။
ဘာမဆိုအရာရာ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည့် ဖွားဖွားကြီး၊
ဖွားဖွားကြီးနှင့်ဖုန်းပြောစဥ်က ပိုးထည်ဆိုင်တွင်ထိုင်ရင်း
မန်နေဂျာအမကြီး၏ သားလေးအားပေါင်ပေါ်ချီရင်း မုန့်ကျွေးကာ လမင်းနှင့်စကားပြောနေလေသည်။ သူတပါး
ကလေးလေးအား ဤမျှချစ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး အားနာလာမိ၏။
"မောင့်လက်ကိုတွဲခဲ့မိလို့တော့ နောင်တမရပါဘူး မောင်..."
"..."
"ဒါ...ဒါပေမယ့်လေ..."
"မောင် တောင်းပန်ပါတယ်...."
YOU ARE READING
ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....
Romance"ဒီသံသရာတစ်လျှောက် နှလုံးသားထဲက အချစ်ရဲ့အကျဥ်းသားက မောင်ပါပဲ..."
