ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....

Part -13 (Uni & Zawgyi)

အရုပ်ကြိုးပျက်ထိုင်နေခြင်းက အချိန်မည်မျှကြာသွားတယ်မသိတော့ပြီ။ ဖြိုး၊မင်းမင်းနှင့်ကိုကိုရန်ပိုင် ရောက်လာသည်။ ဖြိုးက လမင်းရဲ့လက်ကလေးအား ဆုပ်ကိုင်ကာ အားပေးနေသလို မင်းမင်းကလည်း
ဖက်ထားလေသည်။ မင်းမင်း၏ပခုံးပေါ်ခေါင်းမှီထားသူ လမင်း၏မျက်နှာကလည်း ဖြူဖတ်နွမ်းလျလျက်။နှုတ်ခမ်း​များကပင် သွေးမရှိတော့သယောင် ဖွေးဆုပ်ဖြူလျော်နေ၏။

လက်လေး၏ တစ်ပတ်ပြည့်ခြင်းမှာ လေးကြိမ်မြောက်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ခွဲစိတ်ခန်းတံခါးပွင့်သွားချေပြီ။ လမင်း၏ဖခင်ထွက်လာပြီးနောက် ကိုစောလည်း နောက်မှပါလာ၏။တံခါးပွင့်ရုံနှင့် ခွဲခန်းရှေ့ လှစ်ခနဲရောက်သွားသူ လမင်း၏နှုတ်ဖျားမှလည်း မာန်ပြေနေသည့် ကြောင်ငယ်လေး၏အသံပမာ တိုတိုးလေးသာ ရေရွတ်နေသေးသည်။

"သား....သား.....သား အခြေအနေရောဟင်..."

လမင်းဆီမှ စကားလုံးတို့သည် တစ်ခွန်းချင်းသာထွက်လာ၏။ ကွဲအက်နာကျင်နေပုံက သိသာလွန်းနေလေသည်။ ဝမ်းနည်းနေပုံကလည်း လိမ်ညာနေပုံမရပေ။ မျှော်လင့်တစ်ကြီးဖြင့်သာ ဖခင်ဆရာဝန်ကြီး၏ အဖြေစကားအား စောင့်စားနေရှာသည်။

"ကလေးက အခြေအနေ စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူး
ခွဲစိတ်မှုလည်း အောင်မြင်ပါတယ် ဒေါက်တာ...
ICU ထဲထည့်ပြီး လိုအပ်တာတွေ ဆောင်ရွက်ရပါဦးမယ် ဒေါက်တာ..."

အနောက်မှကပ်ပါလာသည့် ဆရာဝန်လေး၏ စကားအဆုံးတွင် ဒယ်ဒီ့အား လမင်းကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဒယ်ဒီ..."

"ဘာလို့မျက်နှာမကောင်းတာလဲ လမင်းကိုမညာရဘူးနော်...သားလေးလေ သားလေး
အဆင်ပြေ​ပြီမဟုတ်လား...သားလေး သားလေး အဆင်ပြေပြီမဟုတ်လား..."

လက်နှစ်ဖက်အား ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားကိုးတကြီးမေးနေသူနှင့် ခေါင်းငုံ့ထားသော သူတို့နှစ်ဦးလုံးက  ဘာစကားမှမပြောပဲ မျက်ရည်ဝဲလို့ကြည့်နေ​ကြသည်။

"ကိုစော ပြော​ပြမယ် လမင်း...သေချာနားထောင်နော်...စိတ်ကိုလဲထိန်းထားရမယ်နော်...ဟုတ်ပြီလား..."

ပခုံးနှစ်ဖက်အား ခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ကာ ပြောလာမည့် ကိုစော၏ စကားများအား မကြားချင်ပါ။
သားဖွားမီးယပ် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်နေတာမို့
ဤအပြော အမူအရာတို့ကို နားလည်သည်။ ဆရာဝန်တစ်ဦးက လူနာရှင်အား ထိုသို့ပြောပြီဆိုလျှင်...