ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....

Part-33 (Uni & Zawgyi)

မန္တလေးတွင်ကြီးပြင်းလာသည့် ချစ်ရန်မောင် တစ်ယောက်
ရန်ကုန်တွင် ဘတ်စ်စီးရသည်ကို မကျွမ်းကျင်ပေ။
သူဋ္ဌေးသားလည်းမဟုတ်သောကြောင့်
ကိုယ်ပိုင်ကားလည်းမစီးနိုင်။ Taxiဖြင့် ဆေးရုံသို့သွားရပါကလည်း စည်းစိမ်တို့​မွဲန်ိုင်ပါသည်။ Volunteer ဖြစ်ကာ အလုပ်ဝင်သည်ကမကြာသေး ဘွဲ့ရပြီးခါစမို့ အလုပ်​လုပ်သက်နု၍ လစာများများစားစားမရသေးချေ။ သုံးလအစမ်းခန့်ပြီးမှသာ ဆရာဝန်ဆိုသည့် ရင်ထိုးလေးချိတ်ခွင့်ရမည်။ ယခုတော့ Volunteer ရင်ထိုးလေးဖြင့်သာ။

ကားပတ်စီးလိုက်သည်ကြောင့် လူအများဆင်းသွားချိန်တွင် ဂိတ်ဆုံး၌နေရာရလေသည်။ ဆူးလေမှ မြောက်ဒဂုံသို့စီးရသည်က ကားလမ်း၏ပိတ်ဆို့မှုဖြင့် အနည်ဆုံးတစ်နာရီကျော်လောက်ကြာမည်။ တဖြေးဖြေးငိုက်မြည်းလာ၍ မနည်းထိန်းနေရလေသည်။ တစ်နေ့၊တစ်နေ့လူနာများဆီသို့ ဟိုပြေးဒီလွှား ထိခိုက်ရှနာလာသည့်သူများအားလည်း Emergency အပြေးအလွှားဝင်ရနှင့် ဟိုလူခိုင်းဒီလူခိုင်းဆရာဝန်ပေါက်စဘဝသည် ပင်ပန်းလွန်းပါသည်။ မဟန်တော့၍ မှေးခနဲဖြစ်ကာ ကားပေါ်တင်အိပ်ပျော်သွား၏။

အိပ်ပျော်သွားရာမှ ဆတ်ခနဲနိုးလာချိန်တွင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်နေရာရောက်နေပြီမသိတော့။ ကားဆရာအားလှမ်းမေးရသည်။

"အဲ့ဒီမှတ်တိုင် ကျန်ခဲ့ပြီ"ဆိုခြင်းမို့
ရှေ့မှတ်တိုင်ဆင်းမယ် ဆင်းမယ် ဟုအော်သည်ကို
စပ္ပါယ်ယာသည်က စိတ်မရှည်ချင် ဟက်စကီးလိုမောင်းနေသည့် ဒရိုင်ဘာကလဲ ပြောတုန်းကမပါဘူးဆို ဘာညာနဲ့အချင်းချင်းအော် ဟစ်နေပြန်သည်။

ကားပေါ်မှဆင်းသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်က စည်ကားနေ၏။ ထိုမှတ်တိုင်တွင်ပဲ ပလာတာကြော်နေသည့် အန်တီကြီးနှင့်ဦးလေးကြီးအား တွေ့သည်ကြောင့်
သူတို့အနားသွားကာ အိမ်ပြန်ဖို့ဘာစီးရမည်လဲမေးရသည်။

"သားလေး ကယ်ရီနဲ့သွား ဖြတ်လမ်းကနေဆို
ကယ်ရီ ၁ဝမိနစ်ပဲ...ဘတ်စ်ကားဆို ည၇နာရီဆိုတော့
နာရီဝက်တစ်စီးပဲလာတော့မှာ....ခုပဲ ထွက်သွားပြီကားက..."

ထိုအပြောကြောင့် မန္တလေးတွင်ကြီးလာသူပီပီ ဆိုင်ကယ်ကိုလွမ်းသည်။ ရန်ကုန်ရောက်ပီးနှစ်လကြာသော်လည်း ဆိုင်ကယ်သည်က အိမ်တွင် သန့်ရှင်းရေးသာလုပ်၍
အလှကြည့်နေရ၏။ ကယ်ရီဖြင့်ပြန်ရန်စဉ်းစားလိုက်သည်။မစီးရသည်ကလဲကြာလေပြီကြောင့်လည်းပါသည်။ကယ်ရီစီးရန်ဆုံးဖြတ်ပြီး ကယ်ရီပေါ်တက်ကာ
လမ်းနာမည်ပြောလိုက်လျှင် ဆိုင်ကယ်လေးသည်
ထိုမှတ်တိုင်လေးအား စွန်ခွာသွားလေသည်။