အခန်းထဲမှအိပ်ပျော်နေပါသော သူ၏အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြရလေသည်။ ယနေ့မနက်မှာတင် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတုန်ယင်ကာ လှုပ်လာသည်။ အကြောများဆိုင်းနေသူလိုဖြစ်နေ၏။
"လမင်း အသက်မရှူတော့ဘူး လုပ်ကြပါဦး..."
အောက်စီဂျင်ပေးထားခြင်းကိုပင် အသက်မရှူတော့။ ထို့နောက်တွင် ငြိမ်ကျသွားပြီး ပုံမှန်အသက်ရှူလာပြန်သည်။ လျှပ်စစ်ရိုက်ရန်ပြင်နေသော်လည်း အသက်ရှူလာသောကြောင့် စောင့်ကြည့်အခြေအနေမှာအဆင်ပြေလာ၏။ ဆေးရုံသို့ပို့ရန်စဉ်းစားမိသော်လည်း အန္တရာယ်ရှိနိုင်၍ သောကမအေးနိုင်။ လွန်ခဲ့သောရက်များက
လက်ကလေးတွေ ခြေချောင်းလေးတွေသာ
လှုပ်လာသည်။"မောင်" ဟူ၍လည်းခေါ်လာသေး၏။
"ညနေကျရင် ကျွန်တော်တီနန်းကိုသွားခေါ်ခဲ့မယ်နော်...ဖြိုးက ဆရာ့ကိုခေါ်ခဲ့လိုက်...ကိုရန်ပိုင်နဲ့ကိုမင်းမင်းက သူတို့ဘာသူတို့လာလိမ့်မယ်..."
"ဂရုစိုက်ပြန်ဦး..."
"ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့...
အကိုလမင်းရဲ့အခြေအနေထူးရင်ဖုန်းဆက်နော်...
ကျွန်တော်သွားပြီ..."
ကိုကို့အား လိုက်ရှာနေမိသည်။ အရင်ဆုံး လူပျောက်ကြေငြာသွားထည့်ရ၏။ မြို့နယ်ရဲစခန်းတွင်လည်း လူပျောက်အမှုသွားဖွင့်ရသည်။
ခရိုင်ရဲစခန်းမှ "ရဲအရာရှိရဝေ" ဆီတွင်လည်း အကူအညီတောင်းရပြန်၏။
မိမိမှာလည်းမှုခင်းဋ္ဌာနမှ ဆရာဝန်အရာရှိဖြစ်နေ၍လည်း သတင်းများကြည့်ဖြစ်သည်။
အချိန်တိုင်း သံသရရှိစရာသတင်းဆိုပါက အကြောင်းကြားရန် တပည့်များအားပြောထားရပြန်သည်။
အထက်အရာရှိများ၊ လက်အောက်မှ အရာရှိများကလည်း ကူညီပေးကြ၍ မှုခင်းသတင်းတွင်တော့
မပါလာသေးပေ။ ဒါကြောင့်လည်း စိတ်အနည်းငယ်အေးနေရသည်။ တစ်ဖက်မှပြန်ကြည့်လဲ ကိုစော ကိုလုပ်ကြံသူမရှိနိုင်ပါ။
"ကိုကိုဘယ်တွေသွားနေတာလဲ...
ဘာတွေလုပ်နေပြန်ပြီလဲဗျာ..."
ဆေးရုံတွင် Dutyဝင်ပြီး ဟန်မပျက်နေနေသော်လည်း လူနာများမကြည့်ရတော့သည့်အချိန်တွင် သူ့အား ဖုန်းခေါ်ဖြစ်သည်။ စက်ပိတ်ထားသည်မှလွဲ ကျန်တာမဖြေကြားချေ။
YOU ARE READING
ပြိုမယ်မိုးလေး မသည်းစေလို.....
Romance"ဒီသံသရာတစ်လျှောက် နှလုံးသားထဲက အချစ်ရဲ့အကျဥ်းသားက မောင်ပါပဲ..."
