Daemon's Academy ⅠⅠ. (Trapped In Hell)

Chapter 55

Knight

~~~🌸~~~

Cassiopeia's Point of View

Sabi nila, kapag masaya ka ngayon asahan mo na ang lungkot na kasunod. Kambal ang mga ito at parang iisang bunga na hinati sa dalawa. Hindi mabubuo ng wala ang isa't-isa. At sa mga nangyayari ngayon, ako mismo ang nakapagpatunay noon.

Pumunta kami ng isla ng masaya. Kahit marami akong iniisip the excitement was there. From my plans down to every piece of puzzle I will make, I was happy. I planned every detail with a smile on my lips. My heart is celebrating the things I long for. Maybe by just thinking that I am in the same paradise as the people I missed. Para akong batang pinalaya sa isang malawak at masayang parke matapos ang matagal na pagkakakulong sa loob ng isang selda.

Lance and I fixed whatever issue we had, even on Rhyzen. Marami pa akong hindi masabi sa kaniya but he is giving me time for everything. Hindi niya ako pinipilit na sabihin sa kanya ang lahat kaya masaya ako. Hindi ko lang naisip na ang mga sayang naramdaman ko ay hihingan ng kapalit ni tadhana.

I am willing to pay for those smiles I had. Sa mga ngiting napakawalan ko. Sa mga sayang hinayaan kong maramdaman ng puso ko. Kahit magkano handa kong bayaran. But not this! Not like this!

"I-I'm sorry, Cassie," Boses ni Nicole.

Kanina pa siya nakaluhod sa harapan ko kasama ng iba para humingi ng tawad kung bakit bigla silang nawala kanina. Kung bakit hindi nila kami kaagad natulungan ni Dos. Dumami ang kalaban at bukod sa mga nauna, may mga bagong dumating.

Even Lance, nasabi nilang babalik sana ito nang makita kami ni Dos but his friends and our Underground Reapers prioritized their safety, lalo na si Rhyzen na naipit sa gulo.

I get that, kahit ako hindi ko kayang ibuwis ang kaligtasan ng anak ko. But I still can't process everything.

No! This is just a dream! No!

"We clear the whole area and Rhyzen's safe."

They did everything to protect us, pero hindi ko maituwid ang mga iniisip. Walang maayos na pumapasok sa utak ko lalo na ngayong wala pa rin kaming balita kay Dos. He is still unconscious at wala pang lumalabas na doctor mula sa loob ng Emergency room. Natatakot na ako. Nagsisimula na rin akong mag-isip ng kung anu-ano. Kung hindi ko lang naramdaman ang kamay ni Lance na nakayakap sa aking bewang mula sa likod ay nabaliw na siguro ako.

My mind keeps playing Dos' face. His smiles, his eyes, his laugher, his corny jokes—the things he usually says when Kuya Aidan and I are having a misunderstanding. Lahat ng tungkol sa kaniya. And now, just thinking about the things that may happen after the doctor comes out of that room makes me go crazy. No! Iisipin ko pa lang ikakababaliw ko na.

Katulad ko, buong Hades at Zeus ang naghihintay sa paglabas ng Doctor for some good news. We've been waiting for more than an hour at wala pa ring lumalabas kahit na isa sa mga nurse na pumasok kanina para sana makahingi ako ng balita.