Daemon's Academy ⅠⅠ. (Trapped In Hell)

Chapter 64

You're real

~~~🌸~~~

Amber's Point of View

They deceived us! I blamed myself for God knows how many times. I feel like we've been fooled. Marahas kong pinahid ang nag-uunahan kong mga luha. Basang-basa ang pisngi ko.

I can't believe this, but the whole situation explains it na para bang sinampal sa mukha ko. For the entire five years, I've been mourning. Sa mga nakaraang taon, walang araw na nagdaan na hindi ko sinisi ang sarili. Cassiopeia was shot that night. The bullet that was supposed to be mine, she was shot right in front of me. Sa loob ng ilang taon, ilang ulit din iyong nagpaulit-ulit sa utak ko. There were times that I am hallucinating. Even in the broad daylight, I am seeing the same things happened again and again out of nowhere.

Sinisi ko ang sarili. Limang taon akong nagalit sa sarili ko. Heaven knows how much I love them. Pero hindi ko lang alam kung ano ang dapat na maramdaman.

I know I should be happy but it is not that easy.

"Amber, sandali lang!"

Mabilis kong tinakbo ang lugar kung asan ang dala naming sasakyan nang mahigpit na kapit mula sa aking kaliwang braso ang nagpahinto sa akin.

Sa higpit ng kapit nito, agad akong napahinto. With all the strength I have, hinarap ko siya.

"Hear us first, please!" It was Shainna. She was almost pleaded at sa likod niya, nakita ko rin ang iba na papalapit.

"What do you think is the best explanation for this, Shainna?" Nagtangis ang mga bagang ko.

Halos magasgas ang mga ngipin ko sa isa't-isa dahil sa tindi ng galit na pilit kumakawala sa akin. Pinanghawakan ko lang ito. Ayokong sumabog. There are things that can get worse. I don't want the beast inside me to lead the way.

"You've been fooled us!" Punong-puno ng galit at hinanakit ang boses ko pero pilit kong pinababa ang tono.

Marahas ko ring inalis ang hawak niya at saka ko muling pinalis ang mga luhang walang tigil na bumubuhos. Hindi siya sumagot. Nanatiling titig sa akin ang mga mata na tila ba maraming gustong sabihin pero hindi niya mailabas.

Huminga rin ito ng malalim. Pumikit nang mariin na para bang hirap na hirap sa mga sasabihin bago muling ibinalik ang mga tingin sa akin habang nakikiusap.

"Please, Amber, paano natin ito maaayos kung hindi ka makikinig?" Napakamalumanay ng kaniyang boses pero hindi ko makuha kung saang parte ang dapat kong pakinggan.

Hindi ko maunawaan kaya napailing na lang ako nang sunod-sunod bago humakbang ng isa paatras.

"I don't know what to listen anymore, Shainna!" Matigas kong sagot.

"You already had five years to explain even the slightest and craziest thing about it, Shainna. Pero wala kayong ginawa. Hindi niyo alam kung anong nangyari sa amin at sa akin ng mga panahong iyon. Kaibigan niyo rin kami but why do I feel that you left us out in the middle of the dark? And you really asked me to hear you out? What for? Is that how stupid you are, Shainna? Or is that how stupid you think I am?" Lasang-lasa ko ang pait ng lahat ng hinanakit na naipon sa dibdib ko.