ECNADEYN

Sırlar Açıklanıyor - 2

"Annemi anlamak çok zor." derin nefes alıp kahvesini tazeledi. "Bu arada annem senin için kendi şirketinde bir şeyler ayarladı. Hangi pozisyonda bilmiyorum ama senln seveceğine emin"

Bu konuda hiç düşünmemiştim ama şimdi ani karar verip sonrasında yaşadığım pişmanlıklara bir yenisini daha eklemek istemiyordum.

"Şuan pek iyi zaman değil gibi. Yani daha hiç düşünmedim ama aklımda tutarım"

"Ve unutmadan evde ayarladı" işte şimdi annemin amacı ortaya çıkmıştı. Bu dna asla vazgeçmeyecek  sanırım.

"Kocamdan boşanmayacağımı kaç kez daha söylersem pes eder?"

"Pes edeceğine inandın yani" uzun süre boyunca bunun hakkında dalga geçmiştik. Ama telefonuna gelen mesajla yüzünü düşürüp toplanmaya başladı.

"İstersen burda kalabilirsin"

"Hayır. Yani annem Klaus'un tarafına geçtiğimi öğrenirse işler daha kötü olur." seçtiği kelimeler rahatsız etse bir şey demedim.

"Nasıl istersen"

"Bu kitaplardan sizde de olduğunu bilmiyordum" kaşları hayretle kalkmıl halde küçük kitaplığı yürüdü. Birini eline aldığında önce sayfalarına baktı sonrada yerine koydu. Eski ve resimli bir kitaptı.

"Cassie küçükken çok severdi şimdi de Ale bakınıyorum o yüzden sürekli göz önünde tutuyoruz"

"Okuyabiliyorlar mı?"

"Resimleri mi?" kitaplıktan başını kaldırıp bana baktı.

"Hayır Nerina orda her resme karşılık gelen bir cümle var. Annemin getirdiği kitapların içinde de vardı ne işe yaradığını bilmiyorum ama çevirmeyi bana öğretmişti. Aynı zamanda gizli geçitler içinde kullanıldığını da."

"Ne?"

"Evde gizli bir oda falan var mı?"

"Hayır bence sen karıştırdın" hiç inandırıcı olmayan bir gülümseme ile kabul edip hızla evden çıktığında yepyeni bir merakım ve sorunum olmuştu.

"Gizli oda mı?"

Eğer evde bir gizli oda varsa Klaus'un takıntılarından birinin sonucunda olmuştur. Bu düşünceyi kemiğime kadar kabul edip biraz hava almak için yürüyüşe çıktım. Ormanın içinde evden çok uzaklaşmadan gezerken Klaus'un yakında geleceğini hatta yolda olduğunu yazdığı mesajla daha mutlu etrafa bakmaya başladım.

"Nerina" şu ağaçların arasında mutlulukla gezmem bile 2 dakikadan fazla sürmüyordu. Sesin geldiği yere bakınca Halbert'ı gördüm. Hiç şaşırmadım. Hatta konuşmanın ortasında Klaus'un gelmesi bile gerekiyordu.

"Selam"

"Selam, dalgın yürüyünce sorun var sandım"

"Hayır yok öylesine hava almak istedim"

"Anladım bu arada dün gece için özür dilerim."

"Hangisi için?"elimden geldiğince sıkıldığımı belli etmeye çalışarak derin bir nefes verdim.

"Anlamadım?" sürekli bu tartışmayı yapmak beni yoruyordu. Benden umudu kesmeliydi. Bunun için kalbini kırmam gerekse bile.

"Önce masada söylediklerin, aklından ne geçirdiğini bilmek bile istemiyorum. Sonra iltifatların! Şu konuda anlaşalım artık benim sana karşı beslediğim bir duygu yok! Nasıl tanıştığımızı unutmuş değilim!"yavaş yavaş nefes alması hızlanmaya ve sol gözü seğirmeye başlasa da günün birinde bu konuşmayı yapmam gerekecekti. İşler daha da kötüleşmeden.