Survive For Love

Hoofdstuk 2

Het zweet breekt me uit en alles wat er om me heen gebeurd lijkt te vervagen, het kantoor loop ik in waar ik meteen in de stoel neer plof.
"Farah? Alles goed?" Het wordt licht in mijn hoofd en ik raak de controle over mijn ademhaling kwijt, van de angst tril ik hevig. Mijn beide handen worden vastgepakt en er wordt zachtjes ingeknepen.
"Rustig, sluit je ogen" Het duurt even voor ik me kan concentreren op de stem en sluit mijn ogen.
"Je bent veilig, er zal je niks gebeuren. Concentreer je op mijn ademhaling..." Met moeite concentreer ik op de ademhaling.
"Adem diep in en uit..." Mijn hand wordt op mijn borstkast gelegd en diep adem ik telkens in en uit.
"Wil je dat ik Yassin of Redouan bel?" Ik knik en hoor Fabio dan aan de telefoon praten. Het duurt even voor ik mijn ademhaling onder controle heb en wat rustiger ben. Mijn ogen maak ik langzaam open en merk dan pas op dat Fabio tegenover me op het bureau zit en mijn hand vast heeft.

"Wil je water?"
"Ja..." Zeg ik schor en schraap mijn keel. Hij laat mijn hand los en staat op, uit de karaf schenkt hij het water in een glas, ik staar voor kort naar mijn handen die hij vast gehouden heeft en kijk dan naar hem. Hij draait zich om en ik wend me meteen van hem af, het glas water neem ik met trillende handen van hem aan.
"Neem rustige slokken..." Wanneer ik het glas half leeg heb zet ik het glas op de bureau.
"Dankjewel"
"Het is niks, graag gedaan"
De deur vliegt open, zodra ik Yassin en Redouan zie barst ik in tranen uit.
"Het is oke Faar" Beide knuffelen ze mij.
"Wat is er gebeurd?" Mijn tranen veeg ik ruw met mijn handpalm weg en ga weer zitten.
"Ik zag hem, ik zag Rachid..." Ik ben mijn concentratie kwijt als ik weer terug aan het moment denk. Mijn ogen volgen Fabio die het kantoor uitloopt.
"Hij zit nog vast Faar..." Heftig schud ik mijn hoofd.
"Nee, ik zag hem echt! Hij keek me recht in de ogen aan. Hij heeft me gevonden, Rachid heeft me gevonden!" Ik raak alweer in paniek maar Yassin en Redouan houden me meteen rustig.

Ik zucht diep bij het idee dat hij me heeft gevonden. Rachid is mijn ex, ik wil hem niet eens mijn ex noemen. Op jonge leeftijd ben ik het huis uit geplaats, om precies te zijn veertien. In die periode leerde ik Rachid kennen, destijds woonde ik in een instantie van jeugdzorg en ben toen in een pleeggezin terecht gekomen. Maar al snel ging ik bij hem wonen. Ik was jong, dom en naïef, ik was een gebroken meisje die van huis uit geen liefde had meegekregen en daarom geloofde ik Rachid, hij kon mij makkelijk alles wijs maken en daardoor was ik hard voor hem gevallen. Maar alles was slechts een illusie, in het begin behandelde hij me goed, was lief maar met de tijd werd hij bezitterig, impulsief, agressief en was goed in manipuleren. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal, ik ben meerdere malen door hem in het ziekenhuis belandt. Hoe ik het allemaal overleefd heb weet ik eigenlijk niet, dat vraag ik me soms ook nog af. Sommige gebeurtenissen kan ik me niet eens meer herinneren, de trauma's die ik doorstaan heb zijn zo heftig geweest dat ik heel veel niet heb kunnen verwerken, trauma op trauma liet mij aldus sommige gebeurtenissen onderdrukken waardoor ik het me niet herinner, alsof het een zwart gat is.

De laatste keer was me bijna fataal geweest, het had me bijna mijn leven gekost en eigenlijk zou ik dat niet eens erg hebben gevonden. Puur om het feit dat ik in zo een klote situatie leefde waar ik niet uit kon komen, buiten Rachid had ik niemand. Dus dan was het ook niet erg geweest als ik er niet meer zou zijn, maar het leven had een andere wending. Ik had zijn laatste mishandeling nog maar net overleefd, het enige wat ik me nog kan herinneren is dat we van te voren heftige ruzie hadden, het was compleet uit de hand gelopen en vervolgens werd ik in het ziekenhuis wakker. De buurvrouw zat naast het bed toen ik wakker werd en zij had de politie ingeschakeld voor de zóveelste keer zoals ze dat altijd deed.

Ik was er slecht aan toe, helemaal toegetakeld. Ik had gekneusde ribben, overal blauwe plekken, mijn gezicht lag open en een heftige hoofdwond. De grote snee die ik in me hoofd had bloedde zo erg dat ik buiten bewust zijn was geraakt, volgens de buurvrouw ben ik met mijn hoofd tegen de tafel gevallen althans dat denkt ze. En als de ambulance er niet op tijd was dan was het gedaan. Uiteindelijk heb ik aangifte gedaan, zoveel angst heb ik nog nooit gevoeld. Rachid was op de vlucht voor mishandeling, huiselijk geweld en zelfs poging tot moord. Hij had me haast dood geslagen van woede. Maar uiteindelijk is hij opgepakt en heeft hij een aantal jaar gekregen. Na die gebeurtenis heeft de buurvrouw mij geholpen waar ik haar tot de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor ben.
Ik ben uit Amsterdam gegaan en ben verhuisd naar Rotterdam waar ik Yassin en Redouan heb leren kennen, ik had natuurlijk werk nodig en hun hebben mij aangenomen nadat ik ze letterlijk gesmeekt had.
Mijn vertrouwen in de mensheid is zó beschadigd dat ik zelfs hun niet toeliet maar met de tijd zag ik dat ze oprecht goede bedoelingen hadden en zijn ze nu zelfs als broers voor me, ik kan alles aan hen kwijt en hun weten inmiddels wat ik allemaal meegemaakt hebt.
Uiteindelijk heb ik Rotterdam verlaten voor Ridderkerk omdat ik naar een rustiger omgeving wou. Daarnaast heb ik bij een psycholoog gezeten waar ik in therapie ging wat deels geholpen heeft en voor mijn angststoornissen en onrustigheid rook ik cannabis in de vorm van wiet en hasj. Het begon bij Rachid, hij leerde me drinken en roken althans ik móest.
Maar van het roken ben ik nooit afgekomen, het helpt me en dat vind ik nu wel prima.

"Hij gaat je hier niet vinden, je hebt ons dat weet je..."
"Ik moet kotsen" Ik ren naar het toilet waar mijn maaginhoud naar buiten komt. Ik spoel mijn mond en met ijskoud water was ik mijn gezicht en kijk in de spiegel, mijn bruine ogen zijn dof en stralen niks uit. Snel droog ik mijn gezicht af met papier die ik dan weg gooi.
"Kom ik breng je naar huis" Zegt Redouan als ik het toilet uitloop.
"Ik wil geen ge-maar, je blijft bij mij. Wij zoeken wel uit of hij vrij is goed? Maak je geen zorgen Faar, bij ons ben je veilig" Ik knik en loop met Redouan naar de auto.