Survive For Love

Hoofdstuk 33

Fabio komt zuchtend op de bank zitten, hij legt zijn hoofd op mijn schoot en gaat lang uit liggen.
"Sorry als ik je bezorgd gemaakt heb Farah. Ik was gefrustreerd en gestrest"
"Dat was duidelijk te merken, je hebt me verward en bezorgd achtergelaten. Ik kreeg geen hoogte van jou." Ik geef hem een kneep in zijn arm en hij opkijkt.
"Oke dat verdien ik, pero - maar laat het me uitleggen..."
"Carlos heeft een moeilijke periode achter de rug, zit niet lekker in zijn vel en is depressief. Ik had hem nodig. Na uren proberen kreeg ik hem voor een paar seconden te pakken en toen kraamde hij van alles uit dat hij het niet meer ziet zitten en hing toen op. Daarom ben ik als een gek meteen weer weg gegaan omdat ik vreesde dat hij zichzelf wat aan zou doen..."
"Ow dat wist ik helemaal niet, zou hij daartoe in staat zijn?"
"Je weet zoveel over hem niet maar dat is niet aan mij om te vertellen maar aan Carlos zelf. Nuchter niet nee. Na lang zoeken had ik hem gevonden, wanneer Carlos er doorheen zit verdwijnt hij dagen of weken en dan hoor je niks van hem alsof hij van de aardbodem is verdwenen wat nu voor ons normaal is want hij duikt zelf wel op maar dit voelde niet goed..." Zachtjes streel ik over zijn wang heen.
"En nu? Hoe is het nu met hem? Waarom verdwijnt hij dan?"
"Door wat hij heeft meegemaakt is hij als persoon totaal veranderd. Hij is nu gesloten, heeft zijn tijd en ruimte nodig en als het hem teveel wordt dan verdwijnt hij gewoon, hij is heel chaotisch in zijn hoofd" Daar herken ik mezelf maar al te goed in.
"Naar omstandigheden gaat het wel, we hebben heel de nacht gepraat en door zijn sleur geholpen in de hoop hem tot bedaren te krijgen wat gelukt is. Waarschijnlijk heb je ons wel horen schreeuwen"
"Oke gelukkig, ja..."
"Farah, je weet heel veel niet over Carlos maar een van de dingen is dat hij een verslaving heeft. Dezelfde die ik had, een coke verslaving..."
"Wat? Meen je dat? Dat heb ik nooit opgemerkt"
"Si, Carlos weet het goed te verbergen. Ik zie letterlijk mezelf in hem, hoe hij zichzelf vernield net als ik destijds. Dat is echt een confrontatie voor me" Hij zucht vermoeid.
"En ik hoop dat hij er niet zo erg toe is als ik was. In mijn sleur heeft hij me geholpen en nu zijn de rollen ineens omgedraaid, zo bizar. Ricardo en ik hebben hem vanochtend naar een afkickkliniek gebracht..."
"Wow, ik ben helemaal overrompeld met dit. Dit had ik niet eens kunnen bedenken..." Ik laat het even bezinken.
"Heeft hij er zelf voor gekozen om te gaan?"
"Ja uiteindelijk wel na heel veel met hem gepraat te hebben"
"Dus wat je gister in de gootst-"
"Es el - was van hem..."
"Dat was dus coke?"
"Si, daarom vroeg ik je ook om een joint. Voor hem..."
"Sorry Fabio ik dacht da-'
"Dat het van mij was? Dat ik alles wat ik bereikt hebt, waar ik zo lang voor gewerkt heb zou opgeven?" De teleurstelling in zijn stem kan ik nog net horen, ik voel me zo schuldig.
"Sorry, het spijt me Fabio. Ik wist helemaal niet van Carlos af en ja ik heb gedacht dat het van jou was maar je spoelde het door. Het spijt me echt!"
"Dat kon je niet weten maar ik vind het wel jammer dat je gedacht hebt dat het van mij was. Wat ik begrijp maar terug naar dat na alles wat ik nu heb zou zo dom zijn, zo ben ik niet meer en ik wil niet naar dat terug!"
"Sorry..." Ik slik een brok weg, dat had ik moeten weten en zucht van mijn domme gedachte.
"Wie is Isabella?" Vraag ik na een lange stilte.
"Zijn vrouw" Zegt hij kortaf, duidelijk dat hij niet wilt praten.