Survive For Love

Hoofdstuk 59

Na een paar dagen mag ik eindelijk naar huis en Fabio helpt me met alles inpakken als zijn opa binnen komt lopen.
"Abuelo - opa? Wat is er met meneer Emanuel gebeurd?"
"Hij is weer op de been, het gaat goed met hem"
"Echt?"
"Ja echt" Hij trekt me in een stevige knuffel en hou hem vast.
"Ik ben zo bezorgd om je geweest Farahcita maar gracias a dios - dankzij god ben je oke" Ik glimlach klein en knijp in zijn wangen. De oma en opa van Fabio zijn de eerste mensen waar ik me sinds dag één al thuis heb gevoeld, ze hadden geen oordeel over me en maakte het me zo gemak en thuis mogelijk. Dat is nooit veranderd, de band met hun is alleen maar sterker geworden en daar ben ik dankbaar voor.

"Ik ben oke, echt waar" Fluister ik hem toe en hij een kus op mijn hoofd drukt en over mijn hoofd aait.
Als we alle spullen hebben en we net willen vertrekken komt de gynaecoloog binnen, ze geeft me een brede zorgzame glimlach.
"Doe het rustig aan, jullie kunnen me elk moment bellen als er iets is of jullie ergens aan twijfelen goed?"
"Ja gracias - dankjewel"
"Tot volgende week!"

"Ik ga alvast de auto halen" Zegt abuelo - opa en de tas meeneemt. Fabio wilt me persé in de rolstoel en ga dan zitten.
"Ik kan wel lopen"
"No me importa - dat maakt me niet uit. Zo min mogelijk inspannen, niet koppig doen Farah"
"Oke oke" Geduldig wachten we op de lift en het piepgeluid haalt ons uit gedachte. Fabio drukt de begane grond in terwijl ik in de grote spiegel kijk van de lift.
"Heb ik al gezegd dat die overall en die militaire boots je goed staan?" Lachend schudt hij zijn hoofd.
"Maar dat wilt zeggen dat je al die dagen niet naar huis bent geweest papacito?"
"Nee, ik wou bij je zijn en vooral wanneer je wakker zou worden"

-

Zodra ik de auto uitstap rennen de honden op me af en draaien rondjes om me heen, hun staart kwispelen heen en weer en geef ze een hand en krijg hun pootje.
Ik schrik me rot als ik het huis binnen loop.
"Bienvenido a casa - welkom thuis!"
"Jullie zijn zo extra! Dit had helemaal niet gehoeven" Lach ik en wat traantjes weg veeg.
"Tuurlijk wel!" Ik slaak een gil als ik Houda zie en geef haar een lange knuffel.
Aan een stuk door ratelt ze hoe blij ze is dat het goed met me gaat en hoe blij ze wel niet is om me te zien, ik neem plaats op de bank en blijven kletsen.
"De rest kon niet komen dus ik ben alleen gekomen. Ik ben zo opgelucht mijn dochter" Uit ze opgelucht.
"Dat is niet erg, ik had dit niet eens verwacht. Dus ik ben al blij dat je er bent yemma"
Het eten wordt opgediend en met z'n alle gaan we buiten zitten en eten.
Na een tijdje vertrekt bijna iedereen behalve Carlos en Houda.

Houda is binnen en Carlos komt naast me zitten.
"Hoe is het met je?"
"Goed en met jou?"
"Nee, hoe gaat het echt met je? Na alles..." Zwijgend kijk ik hem aan.
"Goed" Glimlach ik, sceptisch kijkt hij me aan.
"Echt, het gaat goed. Ik heb erger meegemaakt" Wat Fernando heeft gedaan blijft me natuurlijk wel bij maar wat ik heb meegemaakt, jarenlang met Rachid leven die ook een gek was, een psychopaat was vele male erger als dit.

"Je gelooft me niet he?"
"No - nee"
"Wat Fernando gedaan heeft vind ik erg, maar als ik zeg dat ik erger heb meegemaakt dan heb ik erger meegemaakt. Thuis werd ik geslagen, mishandeld, uitgescholden en verwaarloosd. Ik heb een relatie gehad waarin ik constant mishandeld werd, fysiek en mentaal. Waar in ik in misbruikt ben, meerdere keren in het ziekenhuis ben gekomen en zo veel meer. Dat was vele echt vele malen erger" Carlos valt stil en weet niet wat hij moet zeggen.

"Sorry, lo siento - het spijt me. Ik wist niet dat wat je hebt meegemaakt zó diep ging. Het spijt me Farah."
"Het is oke, de baby is oke. Dus ik ben oke"
"Je doet er zo luchtig over"
"Wat moet ik doen dan? Ik heb zoveel meegemaakt Carlos dat bepaalde dingen je soms niks meer lijken te doen. En ja ik was bang, er ging van alles door mijn hoofd maar ik ken erger. Ik heb de afgelopen dagen wel genoeg gehuild van de schrik en alles dus estoy biën - ik ben goed"
"Yo me entendo - ik begrijp het"
"Ik was ergens wel bang dat jullie me niet zouden vinden en ik voor altijd bij hem zat of dat er iets ergers zou gebeuren maar gelukkig is dat niet zo"
"Geloof me Farah, we zouden over lijken gaan als het moet om je te vinden"

We praten nog even als Houda naar buiten komt.
"Ik ga naar bed, ik heb een lange vlucht gehad."
"Ja ga maar, ik ga ook zo" Ze drukt een kus op mijn wang, zegt Carlos gedag en gaat naar bed.
"Ga jij ook maar, jouw rust is belangrijk. Hoe is het me je wond trouwens?"
"Pijnlijk"
"Hmm niet te veel rekken of wat dan ook anders gaan de hechtingen open en dan ben je weer terug bij af. Het is nog vers" Ik knik naar hem.
"Con cuidado - doe voorzichtig"
"Gracias, gracias pa todo - dankje, dankje voor alles. Voor je bezorgdheid, het meehelpen zoeken en je gesprekje"
"Es nada - het is niks, daar zijn we familie voor. Buenas noches - fijne avond"
"Jij ook"

Vermoeid ga ik op het bed zitten als Fabio me gedoucht heeft, hij ontsmet de wond en zet er drukverband op. Hij doet alles met zoveel geduld, zorgzaamheid en aandachtig volg ik zijn handelingen.
"Je bent moe hmm"
"Ja..." Fabio pakt een oversized hemd uit de kast en trekt het over me hoofd heen en ik mijn armen er doorheen doe.
"Je hebt veel te verduren gehad, je lichaam heeft veel te verduren, het is normaal. Het is belangrijk dat je veel rust mami" Hij drukt liefdevol een kus op mijn lippen en pakt mijn benen en in bed laat liggen.
"Je doet alsof ik niks kan" Lach ik.
"Laat me voor je zorgen" Zegt hij met een eenvoudige handgebaar.
"Ik was zó bang om je kwijt te raken Farah..."
"Jij bang? Je hebt mij juist geleerd dat angst niet bestaat. Maar ik ben er nog" Lach ik klein en hij knikt, ik hou hem strak vast en snuif zijn vertrouwde geur in.
"Maar toch, dit is een totaal andere situatie."
"Is je kussen goed?" Vervolgt hij.
"Ja"
"Bueno - oke, ik kom zo terug" Fabio komt terug met een groot glas water en een volle karaf.
"Hier, drink op om je pijn te verlichten. Je mag deze met je zwangerschap innemen" De pijnstiller drink ik op en hij legt het glas op de nachtkastje neer.