Survive For Love

Hoofdstuk 79

Ik haal er twee uit de schappen, reken af en loop het apotheek uit na een lange werkdag. De twee doosjes gooi ik in mijn rugzak, wanneer ik het zorgcentrum uitloop staat Fabio voor de ingang geparkeerd en stap in en uit een vermoeide zucht.
"Lange dag?" Hij drukt een kus op mijn mond en rijdt naar huis.
"Ja, het was zo druk. Ik ben echt moe"
"Laten we naar huis gaan dan"
"Ik heb nog geen boo-"
"Ik heb al boodschappen gedaan"
"Echt?"
"Ja!"
"Wat moet ik zonder jou!" Lach ik en in zijn nek met me nagels streel.

Emiliano maakt van alle soorten blije geluidjes als hij ons ziet en wilt uit zijn stoeltje. Ik groet abuelo - oma en opa, Carlos zijn ouders, Mariana en Carlos. Wanneer ik naar buiten wil rent Daniël naar binnen die me lachend een knuffel geeft.
"Hola tia - tante" Ik woel door zijn haren heen en neem buiten plaats. Carlos heeft de voogdij over Daniël weten te winnen, het was een lange, moeizame en gefrustreerde proces en strijd. Na de dood van Isabella werd Daniël van hem afgenomen, hij heeft het aan gevecht maar door zijn situatie, zijn verslaving destijds werd dat geweigerd en nu een paar jaar later heeft hij eindelijk de voogdij. Daniël bleek het niet altijd leuk te hebben bij zijn opa en oma en toen Carlos weer in beeld kwam wou hij niks liever dan bij zijn vader zijn.

"Hier..." Fabio reikt me een glas water en gaat tegenover me zitten en legt mijn voeten op zijn schoot.
"Je voeten zijn alweer opgezwollen mami. Doet het pijn?" Ik schud mijn hoofd, als hij mijn voeten masseert sluit ik mijn ogen om ervan te genieten. Gillend, gierend en lachend rent Emiliano naar buiten en probeert zich achter een van de honden te verstoppen als hij op zijn kont valt. Als Daniël hem laat schrikken barsten Fabio en ik in lachen uit en Emiliano opstaat om weg te rennen en komt onder mijn benen zitten.
"Kom hier" Ik pak zijn handje vast en til hem op als hij onder mijn benen vandaan komt. Zijn hoofd rust hij tegen mijn buik aan en blijft even zo liggen. Deze kleine momentjes met Emiliano koester ik het meest, ik geniet er van en ga door zijn krulletjes heen. Buiten adem gaat Daniël zitten en pakt mijn overgebleven glas water die hij in een teug opdrinkt.

Wanneer Emiliano bij komt klimt hij van me af en rent weer rond.
Fabio staat op en pakt in een beweging Emiliano op.
"Je moet zo naar bed ladron - boef!"
"He!" Emiliano giert het uit als Fabio hem kietelt.
"Kom mami, ik heb het bad gevuld" Wanneer Fabio hem naar bed gaat brengen rommel ik snel in mijn tas en ga naar het toilet. De twee staven hou ik in mijn hand vast en leg het vervolgens op de wastafel. Mijn adem hou ik onbewust in als de minuten eeuwig lijken te duren.
Mijn adem stokt en mijn hart mist een slag, voor even wordt het licht in mijn hoofd en breng mezelf tot bedaren en staar naar de twee zwangerschapstesten op de wastafel terwijl er van alles door mijn hoofd gaat. Als ik bij zinnen ben gooi ik ze in mijn rugzak die ik in de inloopkast dump en de badkamer in ga.

Het bad is nog warm, de kaarsen en de wierook geven me rust en zak langzaam weg. Fabio laat me schrikken en moet lachen.
"Slaapt hij?"
"Ja eindelijk, meneertje was zo hyper en probeerde tegen zijn slaap te vechten" Hij komt in bad en steekt een joint aan en geef hem een smoke shot. Als we uit bad gaan droogt hij me af, tilt hij me op en zet me op de wastafel. Aandachtig bekijkt hij me opgezwollen voeten.
"Misschien is het beter dat je niet zoveel meer werkt muneca - poppetje"
"Waarom?" Ik maak een pruillip en hij vervolgens in mijn lip bijt.
"No me gusta - ik vind het niks, de afgelopen dagen kom je elke keer met opgezwollen voeten thuis en je hebt het niet eens door"
"Ik heb er geen last van" Haal ik mijn schouders op en hij mijn nachthemd over me hoofd heen trekt.
"Alsnog, je eet niet veel zoutig op werk toch?"
"Nee, het gaat prima maak je niet druk" Ik druk snel een kus op zijn wang en spring van de wastafel af en wil de badkamer uit lopen als hij me terug trekt.
"Zo snel ben je niet van me af" Voor ik nog iets kan zeggen zoent hij me teder.
"Nu mag je gaan" Grijnst hij en me een klap op de bil geeft.

Het huis is opeens stil als iedereen vertrokken is en plof neer op de bank. De vermoeidheid is nu goed te voelen en ga over mijn slaap heen en maak mezelf klein op de bank. Fabio zet een kop thee voor me neer en komt zitten.
"Wat wil je kijken?"
"Maakt me niet zoveel uit, zet maar iets" Mompel ik half verstaanbaar als ik gaap en Fabio mijn voeten vast pak en ik lang uit ga liggen, zodra hij mijn voeten masseert sluit ik mijn ogen.
"Papi, er is iets wat ik je moet vertellen..."
"Wat dan?" Ik haal mijn voeten van zijn schoot en loop naar de inloopkast en hoor Fabio me roepen. Uit mijn rugzak haal ik de twee zwangerschapstesten er uit, loop terug en druk het in zijn handen. Lang staart hij er naar en kijkt me dan aan.
"Que - wat? Como - hoe dan?" De verbazing is in zijn stem te horen maar zijn lach verraadt zijn vreugde die hij probeert te verbergen voor mij. Na de geboorte van Emiliano hadden we beide besloten om geen kinderen meer te nemen, Fabio wou altijd een groot gezin terwijl ik helemaal géén kinderen wou tot Emiliano. Zijn geboorte heeft zoveel teweeg gebracht dat ik niet nog een keer zo iets heftigs wil meemaken en daarom hebben besloten geen kinderen meer te nemen.

"Geloof me dat vraag ik me ook af. We zijn altijd zo voorzichtig en je controleert altijd" Hij knikt kort.
"Esta serio - ben je serieus?" Vraagt hij nog steeds sprakeloos en verrast terwijl hij naar de zwangerschapstesten staart.
"Ja! En nu?" Vraag ik onzeker.
"Ik wil alles anders doen Fabio. Ik wil niet nog een keer alles meemaken..." Piep ik angstig en paniekerig. Mijn handen pakt hij vast en houdt me rustig.
"Het komt goed, echt waar. Dit keer echt" Fabio zoekt oogcontact en als ik bij zinnen ben kijk ik hem aan, zijn blik zorgt voor geruststelling.
"Ik weet dat je blij bent, je mag het uitschreeuwen hoor" Zeg ik zacht en hij me strak omhelst.
"Fabio, ik wil terug in therapie. Ik wil alles voorkomen, ik wil geen nare dromen, angst, depressie. Ik wil dat allemaal niet nog een keer, no puedo - dat kan ik niet, niet nog keer, echt niet!" Ratel ik aan een stuk door zonder adem te halen.
"Hé haal adem, rustig blijven. Als je denkt dat je dat nodig heb steun ik je daarin, dat weet je. Je kan dit mami, het zal dit keer anders worden. Je moet niet vergeten dat met Emiliano zijn zwangerschap er zoveel eromheen is gebeurd wat je toen niet verwerkt had. Het verschil is dat je het nu verwerkt heb, mentaal en fysiek gezien ben je er bovenop en sterker"
"Ja dat is waar..." Ik snuif zijn vertrouwde geur op en blijven lang in dezelfde positie liggen en ik tot rust kom.
"Dus Emiliano krijgt een broertje of zusje..." Fabio lacht breed.
"Kennelijk. Farah? Como se cientes - hoe voel je je? Dit komt natuurlijk onverwachts, we hadden een besluit genomen..."
"Ik ben nog steeds in shock maar het is wat het is"
"Verwerk de schok eerst maar. Had je een vermoeden o que - of wat?" Ik schud mijn hoofd.
"Verre van zelfs. Ik hoorde op werk een collega praten dat ze over tijd was en denkt dat ze zwanger is, verder heb ik daar niet stil bij gestaan tot ik me realiseerde dat ik bijna 3 weken te laat ben met mijn menstruatie. Ik ben vaker wel eens laat maar ik ging er meer over nadenken dus impulsief kocht ik meteen twee zwangerschapstesten..."
"Wat lach je zo?" Vraag ik vervolgens.
"Gewoon, ik had stiekem wel een vermoeden, maar ik zocht er niet veel achter"
"Hoezo?"
"Je voeten die telkens opzwellen na een lange shift, je vermoeidheid, je doet bij alles bijna chilisaus of barbecue saus, blokjes kaas zelfs daar doe je chilisaus op. Moet ik verder gaan?" Lacht hij en ik in de lach schiet.
"Ik heb daar niet eens wat achter gezocht, sterker nog niet eens door gehad. Noem er nog een paar" Lach ik.
"Die letter koekjes van Emiliano met melk in plaats van corn flakes, hete kip heb je vaker zin in als voorheen, je eet meer fruit als normaal, tosti ook met chili of barbecue saus en mais me-."
"Oke stop maar!" Lach ik hard.
"Waarom heb je niks gezegd over je vermoedens?"
"No se - weet ik niet, ik dacht dat het een korte periode was waarin je even veel van iets eet en dan het zat raakt"
"Dit is het begin er staat 2-3 weken zwanger. Laat staan wanneer de zwangerschap vordert wat ga ik dan allemaal eten?" Beide moeten we lachen.

Ik kruip dichter tegen Fabio aan en hij de laken iets meer omhoog doet.
"Nu wil je zeker dat ik stop met werken?"
"Si - ja, ik wil dat je uiterst geniet van de zwangerschap. Je voeten zullen je dankbaar zijn" Ik hoor de ironie in zijn stem en ga over zijn baard heen en moet zacht lachen.
"Oke, mag ik Mariana en opa wel af en toe mee helpen of zelfs dat niet?"
"Ja zolang je niet zw-"
"Ja ja, zolang ik niet zwaar til" Van Fabio hoef ik in principe niet te werken maar ik was niks anders gewend.

"Slaap je al?" Fluister ik zacht.
"Hmm" Mijn vingers glijden over zijn gezicht heen.
"Je moet een naam gaan bedenken want ik ben daar niet goed in" Ondanks het donker is kan ik zijn grote glimlach zien.
"We hebben nog lang de tijd."
"Dan nog. Papi?"
"Hmm"
"Stel dat het een jongetje is zou je hem naar je broer willen vernoemen? Je overleden broer..." Breng ik zo voorzichtig mogelijk, Fabio is stil en ik stop met het spelen van zijn ketting.
"Sorry, ik had ni-"
"Si, si me encanta - ik hou van je idee"
"Echt?" Vraag ik verbaasd.
"Si, Pedro zijn tweede naam is Pablo en ik denk dat dat beter bij ons past"
"Dus het wordt Pablo?" Hij lacht breed wat de naam bevestigd.
"Gaan we hem nog een tweede naam geven? Net als met Emi..."
"Hmm waar denk je aan?"
"Zayn, Omar, Elias, Anouar, Bilal no se - geen idee. Misschien Farid naar jouw vader"
"Laten we daar nog over nadenken..." Fabio vindt namen heel belangrijk en als het kan van beide iets, je naam is je identiteit. De namen duiden op twee verschillende afkomsten, culturen die bij elkaar komen, twee identiteiten.

"En een meisje?"
"Laat me even nadenken" Fabio zijn ademhaling wordt steeds zwaarder, het gehoor van zijn hartklopping maakt me rustiger en dompel langzaam in slaap.
"Slaap je al?" Fluistert hij.
"Bijna, ik dacht dat jij sliep"
"No me penso - nee ik was aan het denken. Ik heb een paar namen..."
"Oke vertel" Ik ga ga rechtop zitten en speel met zijn vingers.
"Aaliyah, Lina, Sabrine, Sofia en je hebt een keer de naam Shirin en Aya laten vallen"
"We schrappen Lina en Sabrine, dat is een standaard naam. Aaliyah houden we en de rest is nog een lastige keuze want ik vindt ze allemaal mooi" Lach ik.
"Zoals ik al zei we hebben nog even" Glimlacht hij.