Survive For Love

Hoofdstuk 38

Hij klapt het boek dicht en ik stop met schrijven.
"Kom we gaan wandelen, je hebt genoeg geoefend voor vandaag" Het boek en schrift leg ik weg, Fabio helpt me met het huiswerk van de Spaanse les. Ik laat me dat geen tweede keer zeggen en sta op en loop naar de slaapkamer waar ik een hoodie aantrek. Als de avond valt dan wordt het een stuk frisser en aangezien de zon bijna onder gaat trek ik het aan.

We maken een lange wandeling en gaan in het park zitten, hier en daar zijn er ook wat mensen. Fabio haalt uit zijn rugzak een kleed die hij neerlegt, waar hij snacks en drinken op neerlegt. We kletsen aan een stuk door dat we niet eens door hebben dat de uren aan ons voorbij gaan. Fabio laat me lachen.
Het is bijna tien uur als we terug naar huis lopen. Eenmaal thuis maak ik me klaar om te gaan douchen, de kaarsen in de bad -en slaapkamer steek ik aan en rook nog een joint en ga dan douchen.

Van mijn haren maak ik een vlecht en dan komt Fabio naar mijn binnen.
"Hmm je ruikt altijd zo lekker" Hij drukt een kus in mijn nek en snuift mijn geur op. Zijn baard kietelt in mijn nek en stapt de douche in. Vermoeid ga ik in bed liggen en sla de laken over me heen. Zodra hij in bed komt liggen klamp ik me aan hem vast. Zijn vingertoppen streelt over mijn slaap heen.
"Ik wil niet terug" Mompel ik slaperig.
"Weet ik mami, het komt wel goed. We moeten geduld hebben. Weet je zeker dat je hier wilt komen wonen?"
"Hmm"
"Ik heb je ouders gesproken..."
"Wanneer?"
"Daarstraks, ik wou hun mening weten. Hoe hun erover denken..."
"Dat is zeker niet goed gevallen?"
"Ja en nee, ze staan achter je keuze maar staan niet te springen om je te laten gaan"
"Hoezo heb je er met hun over gehad?"
"Je wilt in Colombia komen wonen, bij mij. Je gaat weg bij hun, ik kan op z'n minst vragen wat ze daarvan vinden uit respect naar hun toe." Mijn vingertoppen streelt zijn baard.
"Je bent zo lief" Hij drukt een kus op mijn hoofd, ik geniet van de streling en val binnen no-time in slaap.

-

Weken, maanden vliegen voorbij. Sinds mijn terugkeer naar Nederland heb ik een aanvraag ingediend voor een visum om langer in Colombia te kunnen verblijven, op dit moment gaat het om een tipo V visum, een visitante visum waardoor ik één jaar in Colombia kan verblijven en zou verlengd kunnen worden naar twee jaar.
In eerste instantie zou ik de aanvraag doen voor een tipo R visum, een residente visum. Door dit visum kan ik permanent in Colombia blijven, maar dat geldt enkel als je een partner daar hebt wonen. Wat het geval is maar die visum krijg je pas als je al twee tot drie jaar in Colombia woont als partner van een Colombiaan.
Kortom een hele gedoe wat voor veel stress zorgt, daarnaast schiet het allemaal niet op en ben ik mijn geduld aan het verliezen.
In tussentijd zijn Fabio en ik bijna twee jaar samen en zijn we getrouwd op papier. Bij zijn voorstel kreeg ik al meteen een benauwd gevoel, ik had niet aan een relatie gedacht laat staan trouwen. Ook Fabio heeft niet aan trouwen gedacht maar alleen op die manier zou het proces sneller gaan en dat is de reden dat ik ingestemd heb.

We zijn immers al bijna vijf maanden verder en ik heb sinds het interview met de ambassade nog steeds niks gehoord.
Ze willen letterlijk alles weten, ze duiken in je privacy, zoveel vragen kwamen er op me af. Ze willen weten wat je in Colombia gaat doen, waarom je er heen gaat. In mijn geval is dat voor mijn relatie en daar willen ze bewijs van zien, een bewijs dat je daadwerkelijk een relatie hebt. Foto's, video's, gesprekken, woonadres.
Echt alles.

"Misschien moet ik het maar laten gaan, ik heb hier geen geduld meer voor..." Mompel ik gefrustreerd.
"Dit wist je al benti, het is niet anders. Jullie worden nu op de proef gesteld maar geduld is een schone zaak" Ik zucht diep en kijk Houda aan, uit het niets barst ik in tranen uit waarna ze me troost.
"Ik weet dat je er doorheen zit maar het komt echt wel goed" Ik knik en veeg mijn tranen ruw met mijn handpalm weg.
"Had ik een andere soort visum moeten aanvragen? Ik denk dat het dan sneller zou gaan. De migrante visum zou denk ik beter geweest zijn, mijn intentie is om daadwerkelijk daar te gaan wonen..." Ik ratel aan een stuk door en mijn moeder probeert me te kalmeren.
"Farah maak je niet druk, hoe dan ook je zal daar terecht komen" Ik zucht luid.
"Sorry, ik wil jullie helemaal niet achter laten maar-" Ik kom al niet meer uit me woorden want de tranen maken alweer een weg.
"Hier hebben we het al vaker over gehad schat, wij vliegen wel. Je bent vliegen zat maar je zal hier nog af en toe komen. Het is niet dat we elkaar nooit meer gaan zien" Glimlacht ze klein.
"Maar yemma, ik laa-"
"Nee je laat ons niet achter, we zijn er altijd voor je..." Ik hou haar straks vast en snuif haar geur op.
Het wordt me allemaal ineens te veel, ik heb eerder zelfs gedacht om de relatie te beëindigen omdat het zó lang duurt, niet lijkt te werken, mijn geduld raakt op en ik zit er helemaal doorheen.
"Het komt echt goed! Een relatie is niet zo makkelijk Farah, een afstand relatie al helemaal niet. Niemand garandeert je dat het alleen maar over rozen gaat, dat hoor je inmiddels te weten. Maar geef niet op, jullie zijn dol op elkaar. Denk je dat mijn relatie en huwelijk altijd over rozen ging, tuurlijk niet. Dat is het leven, het hoort erbij en hoe je ermee omgaat is aan jou en jullie. Uiteindelijk maakt het je sterker. Geef de liefde die je eindelijk gevonden hebt niet op..." Haar woorden bemoedigen me, ze heeft gelijk.

Het is een anderhalve maand later als ik buiten op het ijzeren trap zit en naar de helderblauwe lucht staar en de wolken verschillende vormen aannemen. De tijd verlies ik uit het oog, pas wanneer Nina, een collega naar buiten stapt sta ik abrupt op, neem een laatste hijs en druk de joint uit die ik snel in mijn zak doe.
"Ik was je al aan het zoeken" Zegt ze waarna ik knik en achter haar aan loop. Mijn telefoon trilt en het duurt even voor ik het uit mijn zak haal, Nina praat aan een stuk door maar wat ze zegt gaat er bij mij de ene oor in en dan weer uit.

Op het moment dat ik wil opnemen hangt de onbekende nummer op en zucht geïrriteerd. Ik neem plaats achter de bar en help de klanten met hun drankje en shisha.
Al snel wordt ik weer gebeld en loop snel weg en neem dan op.
"Hallo?"
"Goedemiddag u spreekt met het IND, Sanne Hendriks. Spreek ik met mevrouw el Bentari?" Mijn hart klopt zowat in mijn keel als ik haar hoor en even niet weet wat ik moet zeggen.
"Hallo?"
"Ja, ja daar spreekt u mee..."
"Ik wil u op de hoogte stellen dat uw visumaanvraag akkoord is, u kunt vanaf woensdag uw nodige documenten ophalen bij de Colombiaanse ambassade in Den Haag."
"Wat?" Vraag ik nog net hoorbaar, ik begin spontaan te lachen en tegelijkertijd moet ik huilen.
"Meent u dit?!"
"Ja, uw aanvraag is goedgekeurd."
"Echt? Dankjewel!" Ik hoor haar aan de andere kant van de lijn zacht lachen.
"Graag gedaan, ik wens u nog een fijne dag verder!"
"Bedankt, hetzelfde" Zodra ze ophangt moet ik lachen, een last valt er van mijn schouders af. Ik voel me zo opgelucht dat de tranen over mijn wangen rollen.

Op de woensdag brengen yemma en Redouan me naar de ambassade.
"Doe eens rustig, je moet alleen maar je documenten ophalen" Zegt Redouan lachend.
"Weet ik!" De zenuwen gieren door mijn lijf heen.
"Ga, hier heb je eeuwig op gewacht. We wachten hier..." Lacht Houda, ik stap de auto uit en loop de ambassade binnen. Geduldig wacht ik op mijn beurt en ga dan bij het loket staan.
"Mevrouw el Bentari, dit zijn al uw documenten. In Colombia moet u een aanvraag doen voor een Colombiaanse ID, een cedula." Ik knik lachend naar mevrouw Hendriks die ik aan de telefoon gesproken had.
"Zo te zien bent u opgelucht, gefeliciteerd!" Zegt ze oprecht en me een grote envelop toe schuift.
"Dankjewel!"

Zodra ik in de auto stap maak ik het envelop open en barst ik in tranen uit als ik de documenten in mijn handen heb.
"Zie je wel dat geduld loont" Houda veegt mijn tranen weg.
"Huilebalk, je hebt genoeg gehuild!" Plaagt Redouan me en ik hem een tik tegen zijn hoofd geef.
"Ik kan er ook niks doen"
"Je bent heel gevoelig"
"Redouan hou op, je weet hoe lang ze hier op gewacht heeft"
"Weet ik, ik plaag haar alleen yemma" Ik lach kort.
We besteden onze dag in Den Haag aangezien we toch hier zijn en gaan uit eten.