Survive For Love

Hoofdstuk 72

Fabio's perspectief

Als de verpleegkundige klaar is met een check up van Emiliano loopt ze de kamer uit.
Met hem op mijn borstkas loop ik de kamer heen en weer.
De tranen van Farah veeg ik voor de zoveelste keer.
"Waarom lukt het niet?"
"Het heeft misschien tijd nodig mami..." Ze zucht vermoeid, de frustratie is duidelijk in haar stem te horen. Farah zit er helemaal doorheen en is op en Emiliano wilt niet aan de borst wat haar enorm frustreert.
"En zo niet? Wat dan?" Ze leunt haar hoofd naar achter en doet haar ogen dicht.
"Dan blijven we kolven..."
Ik geef haar Emiliano en de fles maar hij weigert om de fles te nemen en begint te huilen.

"Hier, laat zitten! Hij wilt toch niet, doe jij het maar!"
"Fa-"
"Pak hem nou maar en laat hem stoppen met huilen alsjeblieft" De tranen rollen over haar wangen die ze ruw wegveegt en pak Emiliano en ga zitten om hem de fles te geven, laat hem boeren en sus hem in slaap en leg hem in het bedje.

Ik ga langs Farah liggen en neem haar in mijn armen en vallen beide in slaap. Sinds Emiliano zijn geboorte heb ik nauwelijks geslapen.
Als ik wakker wordt loop ik de kamer uit en tref in de gangen de gynaecoloog Ana.
"Hola, hoe is het? Hoe is het met Farah en de baby?"
"Biën, Emiliano doet het goed behalve dat hij niet aan de borst wilt maar verder prima. Farah heeft een zware bevalling achter de rug en ik maak me zorgen om haar..." Zeg ik haar eerlijk.
De lift lopen we in en druk de begane grond in.
"Waar moet je heen?"
"Drie, mooie naam. Waar maak je je zorgen over dan?" Ik druk de derde verdieping in.
"Nadat ze bijkwam leek ze in schok, praatte niet en nu reageert ze heel fel op alles. Farah is een pittige vrouw maar dit is anders, heel gevoelig, gefrustreerd en bij alles huilt ze. Ik weet niet meer wat ik voor haar kan doen..."
"Hoe reageert ze op Emiliano?"
"Bijna niet, ze wilt hem nauwelijks vasthouden, niet horen huilen helemaal niks"
"Hmm hoe lang blijven jullie nog in het kraamhotel?"
"Ik denk wel even"
"Goed, ik kom straks langs. Fabio, als ik je zo hoor denk ik dat ze een postnatale depressie heeft. Dat gebeurd vaak bij vrouwen na een zware bevalling en kan vele redenen hebben maar dat hoeft niet perse. Ik zie je straks en dan praten we verder goed?"
"Kan ze er van af komen?"
"Claro - ja tuurlijk. Wel als ze zelf de moeite er voor doet"
"Bueno - oke, tot straks"

In gedachte verzonken loop ik naar de kantine om een kopje koffie te halen en buiten ga zitten om frisse lucht te nemen.

"Kom je op huisbezoek dan?" Hoor ik Farah vragen als ik de kamer binnenkom en de Ana zie staan.
"En de kraamzorg? Komen die dan niet?"
"Ja die komen ook, maar ik kom zo nu en dan kijken hoe het met je gaat"
"Oke, dankjewel" Ana de gynaecoloog roept me meteen op de gang zodra ze vertrekt.
"Het lijkt goed te gaan, hier en daar reageert ze fel maar ze heeft een zware bevalling gehad. Haar hormonen spelen ook een rol maar hou haar in de gaten. Ik kom af en toe langs om te kijken hoe het met haar gaat, desnoods regel ik een collega van me zodat ze in therapie kan maar dat bekijken we van dag tot dag"
"Gracias - dankje"

"Waar is iedereen?" Vraagt ze als ze me Emiliano terug geeft in me armen en hem in het bedje legt.
"Naar huis, je sliep en bezoekuur is voorbij"
"Dus iedereen is maar weggegaan?" Zegt ze op een toon die ik niet kan plaatsen, ik knik en ga voor kort over mijn baard heen
"Oke, gaan we naar huis? Ik wil hier niet nog langer blijven Fabio" Zucht ze.
"We moeten nog op de verpleegkundige wachten om de laatste papieren in te vullen" Ze slaakt een geërgerde zucht.

Als alle papieren in orde zijn ga ik een rolstoel halen en loop dan terug naar de kamer en blijf even staan.
"Hoezo is Fabio weg?"
"Weet ik niet, hij is weg gegaan net als de rest. Wil je me naar huis brengen Carlos"
"Fabio komt terug, hij is de laatste dingen regelen..."
"Nee! Hij is weg gegaan, je snapt het niet!" Roept ze hysterisch, ik krijg geen hoogte van haar gedrag.
"Fabio zal echt niet zomaar we gaan Farah..."

"Mami waarom schreeuw je zo?" Vraag ik haar als ik de kamer inloop.
"Zie je, hij was een rolstoel gaan halen" Zegt Carlos simpel en me kort aankijkt.
"Ik heb geen rolstoel nodig, ik kan heus wel lopen" Zegt ze koppig.
"Farah por favor - alsjeblieft, ga niet in discussie met mij" Zeg ik vermoeid en over mijn slaap heen ga.
"Het is een stuk lopen en je zal vast wel duizelig worden"
Met tegenzin gaat ze in de rolstoel zitten als de verpleegkundige terug komt om ons gedag te zeggen.

"Niet de maxicosi op mijn schoot zetten, straks valt hij!"
"Gaan jullie, ik neem hem wel mee" Zegt Carlos als ik een tas over mijn schouder doe en hij de koffer pakt en de maxi cosi.
"Ga je de baby meenemen? Je pakt hem toch niet af?" De angst is in haar stem te horen en vragend kijkt Carlos me aan.
"Nee tuurlijk niet hermanita - zusje. Ik zet hem bij jullie in de auto" Opgelucht haalt ze adem en lopen naar de lift.

"Que pasa con Farah - wat is er met Farah?" Vraagt hij als ze beide in de auto zitten.
"Weet ik niet, ik krijg geen hoogte van haar. Haar humeur schommelt zó erg dat ik er niks van begrijp. Ana denkt aan een postnatale depressie maar ze zegt dat het prima met haar gaat"
"Como - hoe?"
"Kan te maken hebben met de bevalling..." Carlos knikt en als we even gepraat hebben vertrek ik naar huis.

-

Ik maak een bad voor Farah klaar.
Als ik haar afgedroogd, ingesmeerd en aangekleed heb breng ik haar naar bed.
"Gracias papi - dankje" Ze drukt teder een kus op mijn mond en binnen een paar tellen valt ze in slaap. Zachtjes strijk ik over haar haren heen en streel over haar wang.
De keuken loop ik in en vanuit de schuifdeur zie ik Carlos met Emiliano op zijn borstkas zitten, voor ons schenk ik te drinken terwijl ik wacht tot het flesje van Emiliano is opgewarmd.

"Slaapt ze?" Vraagt hij en ik knik, het flesje pakt hij uit me handen en geeft Emiliano de fles die gulzig zijn melk op drinkt, ik glimlach breed.
"En? hoe voelt ze zich? Hoe voel jij je?"
"Ai Carlo cansado - moe. Ik ben moe, Farah is op. Ai no se - ik weet het even niet meer..." Zucht ik vermoeid en door mijn haren ga.
"Maar het niet anders"Vervolg ik, Carlos knikt.
"Ga naar bed, probeer de nacht door te halen. Ik hou me wel bezig met mijn kleine vriend" Doelt hij op Emiliano en ik lach.
"Weet je dat zeker?"
"Si claro - ja tuurlijk, ga maar. Wij redden ons wel"
"Gracias - dankje, echt waar"