Survive For Love

Hoofdstuk 32

Met een kurkdroge mond wordt ik wakker, de glazen karaf is leeg en zucht.
"Fabio?" Fluister ik zacht en me omdraai en dan opmerk dat hij er niet ligt en opsta. De klok geeft twee uur middernacht aan, het nachtlampje knip ik aan en aan zijn kant van het bed is te zien dat hij er niet in heeft gelegen.

Bezorgd en gehaast loop ik naar de badkamer waar hij niet is en loop regelrecht de slaapkamer uit de hal door. Mijn hart gaat te keer en als ik de hal uit loop en de treden af kom hoor ik zijn stem, opgelucht haal ik adem en ga op een van de treden zitten. Ik hoor Fabio en Carlos tegen elkaar schreeuwen, het klinkt intens en beide klinken ze boos en gefrustreerd. Ik kan er geen knoop aan vast binden, de naam Isabella hoor ik vallen en dan valt het later uit het niets stil en ik sta op om terug te gaan naar de slaapkamer en een lange satijnen badjas aan trek en weer terug loop en bij de keukendeur blijf staan.

"Fabio?" De deur maak ik op een kier open, hij pakt de klink vast en de deur gaat met een snelheid open. Geschrokken kijk ik hem aan. Hij drukt een kus op mijn hoofd.
"Gaat alles goed? Ben je net thuis?" Zo opgefokt heb ik hem niet eerder gezien en ik krijg geen hoogte van zijn gedrag en het wakkert angst in me op.
"Ik ben al even thuis. Hebben we je wakker gemaakt?" Ik schud mijn hoofd.
"Ik heb dorst en wou water halen. Heb je wel geslapen?"
"Nee..." Hij trekt me de keuken in en pakt de karaf uit mijn handen en vult het met water, ik begroet Carlos die me enkel een knik geeft. Het is duidelijk dat ik stoor, de karaf legt Fabio op het aanrecht en spoelt de gootsteen, ik kan nog net zien hoe een witte poeder de gootsteen in verdwijnt.

"Ik ga weer naar bed..." Zeg ik ongemakkelijk en de karaf van het aanrecht pak en de keuken uitloop.
"Mami?" Ik draai me om naar Fabio die de keuken uitloopt en afwachtend kijk ik hem aan.
"Vind je het erg als Carlos vannacht hier blijft?"
"Nee waarom, hij is toch vaker hier waarom zou ik dat nu erg vinden. Ik heb geen last van hem"
"Goed, heb je nog een joint over?" Ik knik.
"Wat is er aan de hand? Je doet zo raar" Fabio zucht en gaat vermoeid over zijn gezicht heen.
"Niet nu Farah"
Ik maak me uit de voeten en loop de slaapkamer in waar ik de karaf neerzet op het nachtkastje en de beker met water inschenk en flinke slokken neem.
Uit mijn tas haal ik een joint en loop terug de keuken in en de joint neerleg met de aansteker. Fabio is nergens te bekennen.

"Uhm alles goed?" Vraag ik ongemakkelijk aan Carlos. Hij geeft geen kick, hij schudt uiteindelijk zijn hoofd voor ik weg loop. Carlos schraapt zijn keel.
"Heb je een paracetamol of iets?" Hij zit met zijn handen tegen zijn hoofd en leunt zijn ellebogen op het keukenblad. In de lade zoek ik naar paracetamol en mijn blik valt op een kleine doorzichtige zakje met witte poeder die in het gootsteen ligt. Er gaat van alles door me heen, ik grijp naar een doosje en pak water voor Carlos en leg het voor hem neer.
"Gracias - dankje"
"Alsjeblieft" Mompel ik zacht en weg loop, Fabio loopt de hal uit en zonder wat te zeggen loop ik hem voorbij maar hij houdt me tegen.
"Ik kom zo naar bed oke?" Ik knik en loop naar de slaapkamer en in bed ga liggen met duizend vragen.

Wanneer ik bijna in slaap val voel ik Fabio zijn armen om me heen, hij zucht diep en begraaft zijn gezicht in mijn nek.
"Ik hou zoveel van je mami"
"Ik ook van jou" Mompel ik half slapend en geïrriteerd, hij drukt een kus in mijn nek en trekt me dichter naar zich toe.

Het is acht uur als ik op sta en me los maak van Fabio die nog ligt te slapen, er is geen één keer voorgekomen dat hij op dit tijdstip nog slaapt. Maar het is logisch, hij was meer dan vierentwintig uur wakker. Ik neem een douche, kleed me aan en loop de keuken in, de ketel met water zet ik op het vuur, zet eieren aan de kook en maak pannenkoeken en snijd fruit.

Ik ontbijt buiten, zodra ik klaar ben zet ik water en brokjes voor de honden en ga weer zitten en steek een joint aan en neem een aantal flinke heisen.
"Buenas - goedemorgen" Fabio omhelst me van achter en drukt een kus op mijn hoofd en gaat tegenover me zitten. Hij gaat over zijn gezicht heen en kijkt me lang aan.
"Ga je nog vertellen wat er aan de hand is?" Vraag ik geïrriteerd.
"Si - ja, ik zal je alles vertellen wanneer ik terug ben, Ricardo komt zo en dan ben ik even weg"
"Niet boos zijn mami, ik leg het je straks uit." Hij pakt mijn hand vast en drukt er een kus op, ik zucht.

"Mami me voy - ik ben weg!" Ik loop naar binnen en groet Ricardo en Carlos, de sfeer is om te snijden en voelt voor mij heel ongemakkelijk.
"Hebben jullie wel gegeten?" Hij knikt en Carlos bedankt me. Fabio drukt een kus op mijn lippen en ze lopen dan weg.
Carlos draait zich naar me om.
"Koester je liefde met Fabio, Farah" Lacht hij klein, een lach die zijn gelaat niet reikt, een gemaakte lach, een lach vol pijn. Ik geef hem een brede glimlach en hij maakt zich uit de voeten en verwarrend blijf ik achter.