Survive For Love

Hoofdstuk 11

Met mijn voeten ga ik heen en weer in het zwembad, het water is de perfecte temperatuur en even later laat ik me in het water zakken en ga een kopje onder.
Als ik na een half uur uitgezwommen ben, wikkel ik een handdoek om mijn natte haren en trek het badjas aan en loop terug het hotel in naar de kamer.

Na het douchen ga ik op het balkon zitten en steek een joint aan, niet veel later trilt mijn telefoon die ik van de tafel pak en even naar het scherm kijk. Het is Fabio en meteen wordt ik zenuwachtig, na een paar keer over gaan neem ik dan op.
"Hallo..."
"Hola Farah, hoe is het met je?" Even blijf ik stil bij het horen van zijn stem die me telkens weer rillingen geeft.
"Goed en met jou?"
"Bien, biën - goed, goed..."
"Hoe bevalt je vakantie? Je gaat bijna terug he..." Vervolgt hij.
"Ik geniet en wil eigenlijk niet terug. De tijd vliegt..."

De dagen zijn zo voorbij gevlogen, inmiddels heb ik nog maar drie dagen hier in Colombia en ik baal als een stekker. Ik hoor Fabio aan de andere kant van de lijn lachen.
"Zou je naar Barranquilla willen komen?" Voor even blijf ik stil, ik ben wel benieuwd naar Barranquilla en stem in.
"Ja is goed, maar hoe moet ik dat met mijn ticket doen?"
"Echt? Je ticket omboeken..."
"Ja, oke ga ik zo doen"
"Als het niet lukt bel maar, stuur je vluchtgegevens dan haal ik je op. Ik regel ook een hotel voor je, ik spreek je straks Farah"
"Maar dat kan ik zelf wel regelen..."
"Nee doe ik wel koppige" Ik hoor hem lachen en dan hangt hij op, even kijk ik naar de telefoon en leg het dan weg.

Dezelfde avond vlieg ik naar Barranquilla, de luchthaven is enorm druk en ik probeer niet in paniek te raken.
Mijn telefoon voel ik in mijn zak trillen en haal het eruit zonder te kijken wie er belt, dat kunnen niet veel mensen zijn. Al snel hoor ik dat het Fabio is, hij had een half uur geleden ook al gebeld.
"Ik bel even om te checken of je oké bent..." Beantwoord hij de vraag die ik in mijn hoofd heb waarom hij nu alweer belt.
"Ja, het is wel druk maar het gaat"
"Bueno - goed. Denk aan je ademhaling, rustig in en uit. Ga anders ergens zitten en sluit je ogen even dat kan ook helpen. Niet vergeten als je door de douane gaat en ze je willen fouilleren dat je voor een mujer mag vragen, dat is een vrouw. Stuur maar een bericht als je in het vliegtuig zit"
"Oke dankje" Hij hangt weer op en mijn telefoon laat ik in de zak van mijn joggingbroek glijden.

Ik heb inmiddels bij Fabio ontdekt dat hij echt aan de kleinste dingen denkt en precies weet wat ik wil of nodig heb, hoe bizar het ook is. Of hij van nature zo is weet ik niet maar ik wil er niet te veel aan toegeven al moet ik zeggen dat het wel fijn is dat hij mij lijkt te begrijpen zonder dat ik maar al te veel hoeft te zeggen.

Als ik door de controle heen ben ga ik bij de juiste gate zitten en niet veel later kan ik boarden en loop het vliegtuig in. Ik stuur Fabio een bericht dat ik in het vliegtuig zit en na twintig minuten stijgt het vliegtuig op.
Na iets langer als een uur land ik in Barranquilla.
"Dames en heren, we zijn zojuist geland op Barranquilla, Colombia. De lokale tijd is 20 uur 32 en de temperatuur is 26 graden."

Zodra ik het vliegtuig uit ben overspoelt een zenuwachtig gevoel me. Na de controle loop ik door naar de bagagehal en wacht geduldig op mijn koffer, hoe meer ik wacht hoe zenuwachtiger ik wordt en ga op en neer met mijn been. Wanneer ik mijn koffer in het vizier krijg haal ik het van de bagageband af en rol ermee naar de exit hal. Mijn ogen glijden door de menigte en hoor vervolgens mijn naam.
"Farah!" Ik draai me om en zoek naar Fabio en als ik hem zie sta ik even stil, het onderbuikgevoel die ik maar niet kan plaatsen voel ik voor even.

"Hola! Alles goed?" Ik knik kort en zenuwachtig kijk ik hem aan.
"Met jou?" Vraag ik dan.
"Muy biën - heel goed" Hij reikt me een kleine boeket rozen die ik helemaal niet had opgemerkt, zo zenuwachtig ben ik.
"Deze zijn voor jou"
"Voor mij?" Vraag ik verward en hij knikt, elke keer weer verbaasd deze man mij. Ik heb nog nooit rozen in mijn leven gehad van iemand, laat staan van een man nota bene. Ik krijg altijd bloemen voor mijn verjaardag van Yassin, Redouan en zijn ouders maar dit is toch anders. Rozen vind ik persoonlijk speciale bloemen, waarom zou hij dat aan mij geven. Nog steeds verbaasd neem ik ze van hem aan en ruik er even aan, ik krijg meteen een glimlach op mijn gezicht.

"Dankjewel" Mompel ik zacht en hij mijn koffer van me overneemt.
"Graag gedaan, je bent kennelijk verbaasd. Hoe was je vlucht?"
"Ja, ik heb nooit rozen in mijn leven gehad en jij geeft me een boeket. Weet je dat rozen speciale bloemen zijn? Vind ik dan.
Mijn vlucht ging goed, het was gelukkig kort"
"Dan ben ik vereerd om jou de eerste paar rozen te geven, rozen zijn speciaal ja. Oke gelukkig!" Ik loop hem achterna en zodra de schuifdeuren naar buiten opengaan wordt ik verwelkomd door de hitte.
We lopen naar de auto en nog steeds verbaasd van net ben ik in mijn eigen gedachten verzonken.

"Is dit jouw auto?" Vraag ik als we bij een grijze pick-up truck stoppen en hij de koffer achterin zet, het is een enorme bakbeest.
"Si, mijn werk auto. Waarom?"
"Gewoon, nieuwsgierig..." Lachend maakt hij de deur voor me open, mijn voet zet ik op opstapje en stap dan in, als ik goed zit doet hij de deur dicht en gaat achter het stuur zitten. Van achter zijn stoel haalt hij een plastic tas tevoorschijn die hij aan mij geeft.
"Alles wat je nodig hebt, het is al laat en ik denk dat je wel honger hebt en wilt rusten. Dus ik breng je naar het hotel goed?"
"Oke" Ik maak de plastic tas open en een geur van eten dringt mijn neus in.
Ik graai door de plastic tas en zie kaarsen, joint, een fles water, beker fruit en op de bodem van de tas een afhaal box.
Hij start de auto en de muziek die mijn oren binnen dringt laat me schrikken.
"Sorry!" Lacht hij hard en ik ook moet lachen, hij zet de volume een stuk lager.
"Heb je dit allemaal gehaald?"
"Si claro - ja tuurlijk"  De afhaal box maak ik open, pasta met kaassaus, spinazie, tomaat en garnalen. Hier komt dus de geur vandaan, ik kan het niet laten en met de plastic vork prik ik in de pasta en neem meteen een paar happen, het is zelfs nog warm en lekker.

"Bedankt! Het is echt lekker."
"Graag gedaan"
Ik neem nog een paar happen en maak de box weer dicht en berg alles op, de rest bewaar ik voor in het hotel. Uit mijn ooghoek zie ik hem met zijn hoofd op de ritme van de muziek meebewegen. Hij slaat de knipperlicht aan en maakt een bocht. Hoe meer ik hem zie, hoe meer ik me afvraag wie hij is. Zijn uiterlijk lijkt totaal niet te kloppen met de persoon die ik meemaak.

Voor even staar ik uit het raam, het is hier heel anders als Bogota. Er is hier meer natuur en groen en ik kom meteen tot rust bij het zien ervan, ik moet toegeven dat het zelfs mooier is als Bogota.
"Ik hou van Bogota maar ik denk dat ik gek ben op Barranquilla"
"Ah si - oh ja? Hoe weet je dat? Je bent er net"
"Ik kom tot rust, een andere rust als in Bogota. Het groene van de natuur, echt heerlijk!"
"Wacht maar tot je het in het daglicht ziet"
Mijn hoofd leun ik naar achter en geniet van het uitzicht.