Survive For Love

Hoofdstuk 91

Enkele maanden later.

De honden hoor ik vaag blaffen. Vermoeid uit ik een zucht en me in bed omdraai.
"Fabio?" Mompel ik slaperig.
"Papi?" Mijn ogen maak ik open en ga met mijn hand over zijn kant heen, dat koud en leeg aanvoelt. Meteen schiet ik overeind als hij er niet ligt en blik op de klok terwijl ik opsta en het gordijn opzij schuif. Bauser springt heen en weer en ondanks ik teken geef om stil te zijn gaat hij door met blaffen. Het huis loop ik door en via de achterdeur naar buiten zie ik Bunker en Bambi en de deur open maak als niet veel later Bauser aangerend komt.

"Que paso? - Wat is er aan de hand?" Fluister ik nog slaperig en in mijn ogen wrijf. Als ik de deur dicht doe rennen ze naar de voorkant van het huis en ik door het raam kijk waarin ik met twee felle koplampen tegen moet kom die mijn zicht verblinden en ik mijn hand voor mijn ogen doe, niet veel later stopt het geblaf.
"Farah?! Farah?!" Carlos maakt met geweld de deur open en rent haastig naar binnen.

"Jeetje doe is rustig, het is middernacht. Waarom blaffen de honden zo?"
"Fabio ligt in het ziekenhuis" Valt hij met de deur in huis.
"He?" Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien maakt hij geen grap.
"Kleed je aan, we gaan!" Verstrooid loop ik naar de inloopkast om een jogger en hoodie te pakken die ik half aantrek terwijl ik de badkamer in loop om snel mijn gezicht te wassen en tanden te poetsen.

Met een kloppend hart ga ik in de auto zitten.
"Wat is er gebeurd?" Vraag ik als hij instapt en het terrein af scheurt.
"Hij heeft een ongeluk gehad, hij is geschept door een bestuurder"
"Que - wat?!" Roep ik geschrokken.
"Nee, nee, nee!"
"Rustig, het komt goed. Haal adem Farah"
"Denk je dat het goed komt of probeer je me alleen maar gerust te stellen..."
"Beide" Zegt hij eerlijk.
"Wat weet je nog meer dat je niet verteld"
"Ik weet niet veel, toen ik -"
"Is het heel erg?"
"Ik denk het wel" De tranen voel ik al branden op mijn netvlies. Ik haat dit gevoel, een machteloze en onzekere gevoel. Angst die mijn lichaam overneemt, chaos in mijn hoofd en door alle emoties en gevoelens probeer ik me zo kalm mogelijk te houden om niet te uit mijn dak te gaan, om niet te flippen, om niet de gevoelens mij te laten overnemen. Maar op dit moment is dat héél moeilijk.

Ik groet mijn schoonvader en opa en oma, nerveus ga ik zitten en beweeg mijn voet heen en weer. Het lijkt eeuwig te duren voor we wat weten en loop naar de toiletten, als ik eruit kom staat Carlos er.
"Heb je je telefoon bij? Ik ben alles thuis vergeten"
"Wil je de kinderen bellen?" Ik knik kort.
"Die komen met de eerst vlucht terug. Rico heeft al gebeld"
"Echt?"
"Ja, maak je geen zorgen" De kinderen zijn een paar dagen in Medellin, bij de moeder van Fabio. Er is een kunst festival waar van alles te zien is zoals graffitikunstenaars, straatkunst, dansers, optredens, eten en nog zoveel meer waar ze graag naar toe wouden. Wij zouden een paar dagen later vertrekken omdat Fabio nog het een en andere voor werk moest afronden.

Het is akelig stil, niemand zegt iets en de stilte vreet me op. Ricardo geeft me een bekertje water die ik in in een paar slokken op drink.
"Je hebt je moeder gebeld en ze komen met de eerste vlucht. Denk je da-"
"Ik weet niet wat ik denk, een ongeluk als dit is niet niks daarom heb ik ze gebeld" Ik knik dan.
De arts nadert ons en gespannen wacht ik af.
"Meneer Herrera Rodriguez is goed uit de operatie gekomen. We hebben zijn bloedingen kunnen stoppen, zijn been is in het gips en hij heeft een neksteun. Zijn herstel zal even tijd nodig hebben vanwege zijn nekletsel. Hij zal zo naar de intensive care worden gebracht, zijn vitale functies worden in de gaten gehouden en zodra hij wakker is weten we meer"
"Dus het komt goed met hem?"
"Het is nog even afwachten hoe hij er aan toe is als hij wakker wordt. Maar tot zover is hij er nog goed vanaf gekomen, het had erger gekund." Opgelucht haal ik adem en steun mijn hoofd op mijn handen.

Enkele dagen later.

Zuchtend sta ik op en staar door het raam naar buiten, de zon kan elke moment op komen. Ik draai me om bij het horen van de deur die dicht klikt.
"Ma..." Fluistert Emiliano die naar me toe loopt en in een knuffel trek.
"Wat doe jij hier zo vroeg?"
"Ik kon niet meer slapen, waarom ga je niet naar huis om even te slapen mami?" Ik schud mijn hoofd.
"Maar je bent al da-"
"Ja en ik wijk niet van zijn bed af."
"Oke hier" Hij geeft me een tas die ik open maak, kleren en hygiëne spullen.
"Gracias - dankje" Ik druk een kus op zijn hoofd en leg de tas neer.
"Heb je geen honger?"
"Nee, ik krijg niks naar binnen. Dit gevoel zorgt ervoor dat mijn keel lijkt dicht geknepen..."
"Maar je moet iets eten, doe het dan voor papa..." Ik knik kort.
"Ga je opfrissen, ik blijf hier tot je klaar bent en ga dan eten halen goed?"

Ik neem een snelle douche, poets mijn tanden, borstel mijn haar goed, smeer me in en kleed me aan. Het lauwe water heeft me goed gedaan, als ik de deur open maak en de badkamer uit wil lopen doe ik snel de deur weer dicht op een kiertje na.
"Pa, je moet echt wakker worden. Ik trek dit niet, niemand niet. Mama zal gek worden als je niet wakker wordt, por favor - alsjeblieft..." Mijn hart breekt en ik leun tegen de muur aan, de tranen komen en laat me dan gaan. Wanneer ik bijgekomen ben maak ik mijn gezicht nat en droog het af.

"Wat wil je?" Vraagt hij als ik ga zitten.
"Doe maar iets, niet veel" Emiliano loopt de kamer uit en ik blijf met mijn gedachten zitten en staar naar de zon die inmiddels op komt. Mijn vingers strijken door zijn warrige krullen heen en streel voorzichtig zijn gezicht die onder de schrammen zit. Zijn gezicht druk ik onder kusjes en fluister hem alle liefkozende woorden toe. Bij het voelen van een hand op mijn schouder schrik ik en draai me om naar Pablo.
"Gek! laat me niet zo schrikken" Ik geef hem een speelse klap en hij lachend me in een knuffel neemt, hij strijkt over mijn wangen heen.
"Ben je alleen gekomen?"
"Nee, Emi en Aaliyah komen eraan, ik liep alvast naar binnen. Hier, ga in de kantine eten. Je be-"
"In de kantine? Ik kan toch hier eten"
"Ma, ga nou. Rust je hoofd even. Ik ben hier, tio Carlos en Rico zijn hier. De rest komt ook nog."

Met tegenzin loop ik naar de kantine waar het rustig is, enkel een paar mensen zitten er en neem ergens plaats. Het fruit eet ik moeizaam op en kijk naar de televisie. De thermoskan draai ik open en neem een aantal slokken van de thee en loop weer terug.
"De arts is net weg, zijn vitale en brein functies zijn goed in orde" Zegt Emiliano en ik ga zitten.
"Y - en?"
"Ze komen over een paar uur terug" Ik knik kort.
"Heb je gegeten?" Vraagt hij.
"Ja, dankje"

Mijn hoofd leun ik tegen de muur aan en voel mijn ogen langzaam zwaar worden.
"Mama! Ma!" Mijn ogen maak ik geschrokken open en kijk Aaliyah aan die breed lacht.
"Papa is wakker!" Meteen sta ik op, Aaliyah geeft hem water waar hij gulzig van drinkt.
"Fabio! Papi!" Bij het zien van zijn kleine glimlach haal ik opgelucht adem, de tranen volgen meteen. Hij gebaart dat ik op het bed moet gaan zitten.
"Ai mami, huil niet..." Zegt hij schor en zijn stem weg valt.
"Ik ben gewoon opgelucht" Teder veegt hij mijn tranen weg.
"Yo se - ik weet het" Voorzichtig druk ik een aantal kusjes op zijn gezicht.
"Hoe voel je je?"
"Een wrak, heel mijn lichaam doet pijn pero estoy biën, estoy viva - maar goed, ik leef nog"

Lachend schud ik mijn hoofd, deze man maakt in welke situatie dan ook een grap.
"Je moet echt ophouden met je grapjes"
"Yo soy asi, dame un beso - zo ben ik, geef me een kus."
"Ja dat weet ik, gek" Ik druk een lange kus op zijn lippen en ga door zijn haren heen.
"Mami? Waarom ga je niet thuis slapen. Ik red me wel, je bent al dagen, weken hier. Rust uit..."
"No, no puedo - nee dat kan ik niet. Jij bent ook nooit van mijn zijde afgeweken" Hij lacht kort.
"Oke kom hier dan" Ik ga naast hem liggen en mijn arm om zijn buik heen sla, zijn vingers strelen langzaam mijn gezicht.