Survive For Love

Hoofdstuk 75

Ik zucht geïrriteerd en laat me op het bed vallen.
"Ga maar" Mompel ik teleurgesteld.
"Ga je niet mee?"
"Nee, waarom zou ik mee gaan. Hij huilt om zijn vader, niet om mij"
"Farah-"
"Nee niet Farah, ik wou je verrassen en zelfs dat lukt niet, een weekje even weg samen lukt niet. Ik mis ons, ik mis ons voor we een kind hadden. Er lijkt opeens niks meer van onze relatie over te zijn, we leven langs elkaar heen. Alles draait om Emiliano wat ik begrijp maar dit is niet hoe ik het me had voorgesteld. Moeder zijn had ik niet zo voorgesteld, ik faal als moeder en als vrouw. Ik voel me een mislukking in moeder zijn, ik kan geen borstvoeding geven, ik kan hem niet opvoeden, voor hem ben ik een of ander monster voelt het. Ik kan geen goede vrouw zijn, ik kan jou niet helpen ook al wil ik wel maar ik heb geen fut, geen kracht. Ik wil er voor jou zijn zoals jij dat doet voor mij en zelfs dat lukt nauwelijks! Dat terzijde wou ik gewoon even met je weg, ik heb het je niet makkelijk gemaakt, je hebt letterlijk alles gedaan. De zorg voor Emiliano, voor mij, het huishouden, jouw werk letterlijk alles. Ik weet dat je moe bent, ik weet dat je op bent en er doorheen zit. Ook al klaag je niet, je zegt er niks over ik weet het en daarom wou ik even weg." Ratel ik aan een stuk door me frustratie er uit en hij me in een knuffel neemt.

"Yo se, yo se - ik weet het, ik weet het. Ik waardeer dit oprecht Farah, si estoy cansado - ja ik ben moe maar het is niet anders. Als ik er niet voor jou ben, als ik er niet voor Emiliano ben wie dan wel?"
"Jouw familie net zoals hun er voor jou zijn" Hij knikt en gaat door mijn haren heen.
"Je faalt niet Farah en je bent ook geen mislukking al voelt het voor jou wel zo en dat begrijp ik. En ik weet ook dat je je uiteindelijk hier op verheugd had en alles opeens anders gaat zoals jij dacht, zoals ik dacht. Het is zeker ook niet makkelijk maar we komen hier wel uit en ja tussen ons is er veel veranderd, denk je dat ik dat niet mis natuurlijk wel en ik probeer er zoveel mogelijk voor je te zijn al kom ik daarin te kort, en ik moet er ook voor Emiliano er zijn. En dat je me wilt verrassen waardeer ik mami, echt waar"
"Je komt verre van te kort Fabio"
Fabio zucht diep, gaat zitten en neemt me op zijn schoot. Zijn pet zet ik af en ga door zijn haren heen, intens kijkt hij me in de ogen aan, de vermoeidheid kan ik zien, hij is gesloopt. Meer dan alleen gesloopt. Mijn hart breekt om hem zo te zien, ik glimlach klein en druk een kus op zijn lippen.

"Farah, je moet niet vergeten dat jij en je lichaam te verduren hebben gehad. Een zwangerschap doet heel wat met je hormonen, met jezelf en na de zwangerschap precies hetzelfde. Jouw bevalling was zwaar, heftig en ondanks de hulp die je krijgt, hoe goed je het nu doet weet ik dat je er alsnog doorheen zit en soms weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik doe me best, echt waar ma-"
"Ssht, weet ik papi. Je doet zoveel meer dan ik kan vragen van je. Ik ben zo blij met jou Fabio, zonder jou zou ik dit niet kunnen. Ik weet niet eens hoe je het met mij volhoud maar dankjewel" De tranen veegt hij weg, we zijn op dit moment alle twee een fragiele en emotionele wrak. Ik meer als hem maar ook hij breekt op dit moment en veeg zijn tranen teder weg en knuffel hem met heel mijn hart en ziel.
"Una cosa mas - nog iets, ik wil niet dat je denkt dat je als mijn vrouw tekort schiet mami. Je hebt zoveel te verduren gehad en dat moet je allemaal verwerken en dat is oke" Ik schudt mijn hoofd.
"Dat is oneerlijk tegenover jou"
"Nee, dat is de realiteit. Dat zijn de dingen die nou eenmaal in het leven gebeuren. Denk je nou echt dat ik door dit alles je aan de kant schuif? No mami, dan juist moet ik nog harder mijn best voor je doen, om jou er doorheen te slepen, jou te steunen en aan te moedigen om beter te worden. Zodat je beter wordt voor jezelf, voor Emi, voor mij..."
"En ik weet honderd procent zeker dat je dat andersom ook zou doen. Dus zeg me niet dat je me niet verdiend, ik heb alles voor je over, hoe zwaar het is ook is maar ik zou alles voor je doen Farah. Dat weet je, twijfel daar niet aan. Jamas - nooit!" De tranen kan ik niet in bedwang houden voor de zoveelste keer en knuffel hem strak, mijn woorden kunnen op dit moment niet uitdrukken wat ik voor deze geweldige man voel en dat hij me in deze zware periode bijstaat betekent zoveel voor me.
"Ai papi lo amo mucho - ik hou zóveel van je" Zeg ik geëmotioneerd, hij maakt me langzaam van hem los en kijkt me lang in de ogen aan, Fabio trekt alle emoties ook niet meer en veeg zijn tranen weg ook voor de zoveelste keer vandaag.
Zijn emoties uit hij door me te zoenen, voorzichtig alsof ik fragiel ben maar vol passie, vuur en liefde.
"Ik hou ook van jou, zielsveel...."

De stilte wordt onderbroken door de telefoon van Fabio die afgaat, het is Ricardo.
"Ben je al weg?"
"Nee nog niet, hoezo?"
"Hij is al in slaap gevallen, je hoeft niet meer te komen. Geniet maar van jullie week" Zonder dat Fabio nog iets terug kan zeggen vervult het gepiep onze oren wat verraad dat hij opgehangen heeft.
"Kom we gaan!" Fabio pakt me bij de hand en trekt me mee.
"Waar heen?"
"Naar het strand" Ik trek snel een hoodie aan en stap de auto in, binnen een paar minuten zijn we er en laat me gaan. Dit zijn een van de dingen wat ik zo gemist heb, het water is inmiddels koud aangezien het al avond is en geniet enkel van het geluid en het zand. Hand in hand, verzopen in eigen gedachten lopen we over het strand.

In het restaurant bestellen we wat te eten.
"Wat lach je zo?" Vraagt Fabio als ik niet kan stoppen met lachen.
"Om jou! Om dit alles, dit is wat ik gemist heb..." Zeg ik eerlijk, zijn glimlach siert zijn gelaat.
"Yo tambiën - ik ook"
Als we uitgegeten zijn en uren gekletst hebben gaan we naar huis.
We gaan in bad en als ik afgedroogd en aangekleed ben druk ik de tv aan en kies een film.
Veel van de film krijgen we niet mee omdat we halverwege in slaap vallen.

Ik draai me om en sta uiteindelijk op, Fabio ligt nog te slapen. Dit is voor het eerst dat hij uitslaapt, ik moet zeggen voor het eerst uit kan slapen. Hij is duidelijk moe en oververmoeid, wat ik begrijp.
Als ik een tijd buiten gezeten heb besluit ik om pannenkoeken, thee en koffie te maken.
"Buenas mami" Hoor ik schor en draai me naar hem om, Fabio gaapt en gaat door zijn warrige bos haren heen. Ik zet voor hem een bord met pannenkoeken en fruit neer en schenk koffie voor hem.
"Lekker geslapen?"
"Ai super rico - heerlijk, ik heb echt lang geslapen sorry. Hoe lang ben je al wakker?"
"Je hoeft geen sorry te zeggen, daar is deze week juist voor om bij te komen en even samen te zijn" Lach ik.
"Hmm eventjes" We gaan buiten zitten en na het eten belt Fabio Ricardo op. Na enige tijd komt Emiliano in beeld die nergens weet van heeft en lachend met zijn flesje speelt.

"Zie je, niks aan de hand" Zeg ik als hij heeft opgehangen.
"Hoe gaan we dat doen met kolven? Ik kolf nu wel ma-"
"Wil je ermee stoppen?" Mijn schouders haal ik op.
"Het is niet erg als je wilt stoppen met kolven mami, wat je ook beslist ik sta achter jou keuze. Ik weet dat het voor jou een dubbele gevoel is en ook zwaar is..."

Na een week samen en bijgekomen te zijn gaan we naar huis, stiekem wil ik nog langer blijven maar ik kan de realiteit niet telkens ontlopen.
"Jullie zien er uitgerust uit, het heeft jullie goed gedaan..."
"We hadden het beide echt nodig" Zegt Fabio, de woonkamer loop ik in en zie Emiliano in zijn box liggen, hij trappelt met zijn beentjes en speelt met zijn speentje. Ik laat me op de bank vallen en verdwaal in gedachte.

Fabio en Carlos komen lachend binnen wat me uit gedachte haalt, zodra Emiliano Fabio opmerkt wordt hij hyper en maakt blije geluidjes.
"Hola papi, heb je ons gemist? Volgens mij heb je er niks van gemerkt cierto - of niet?" Lacht Fabio en hem eruit haalt en met tientallen kusjes belaadt. Het gelach van Emiliano dringt mijn oren in en ik een glimlach krijg.

"Ik zie jullie straks!"Carlos verlaat het huis en ik leun naar achter en zet de tv aan. Fabio komt naast me zitten met Emiliano op zijn schoot, hij is heel speels vandaag. Kennelijk heeft hij zijn vader gemist, Fabio is net zo speels en hoor ze alleen maar lachen. Als Fabio hem op mijn schoot legt en op staat begint hij te huilen.
"Hier gaan we weer..." Zucht ik en hem probeer te kalmeren wat niet lukt en hem in de box zet, mijn mood is gelijk omgeslagen en ben meteen chagrijnig.

Fabio drukt het flesje in mijn hand en pakt Emiliano op en gaat zitten en ik hem zijn fles geef. Zolang hij bij Fabio zit is er niks aan de hand. Wanneer hij in slaapt valt brengt Fabio hem naar de kamer en legt hem in zijn box, ik neem een douche en duik het bed in en niet veel later komt Fabio ook in bed liggen.
"Je mood is omgeslagen hmm" Ik knik en draai me naar hem om en kruip dichter tegen hem aan.
"Ik wil het er nu niet over hebben" Hij drukt een kus op mijn hoofd en vallen beide in slaap.