Survive For Love

Hoofdstuk 82

"Blaas zo hard je kan!" Fabio tilt hem op en Emiliano probeert de kaarsjes uit te blazen, met behulp van Fabio lukt het hem en iedereen hard klapt. De taart wordt aangesneden en tevreden likt Emiliano zijn handjes van de slagroom.
"Hij is al twee!"
"Ja kan je het geloven? Zo snel!" Ik schud mijn hoofd.
"No me creo - nee ik geloof het niet" Lach ik en een kus op Fabio zijn wang druk, ik trek hem mee naar de springkussen waar ik in ga en op ga springen.
"Kom!" Ik trek hem de springkussen op en even vergeet ik alles om me heen en geniet van dit moment.
"Je bent af en toe echt een kind!"
"Ja, jij ook!" Roep ik lachend en buiten adem.

Emiliano spettert in het rond in het zwembadje en heeft de tijd van ze'n leven.
Het glas water drink ik in een teug leeg als Daniël besluit om binnen te komen en gaat zitten.
"Wil je ook?" Vraag ik nog steeds buiten adem en hij zijn hoofd schudt, lang kijk ik hem aan en ga tegenover hem op de barkruk zitten.
"Heb je het niet naar je zin?"
"Si claro tia - tuurlijk wel tante, heel de familie is bij elkaar hoe kan ik het niet naar me zin hebben" Lacht hij klein.
"Entonces? - Dus waarom kijk je zo sip?"
"Mag ik blijven slapen?" Vraagt hij na een lange stilte.
"Ja dat weet je toch, dat hoef je niet te vragen. Jouw vader slaapt hier ook gewoon nog steeds" Grinnik ik en hij lacht.
"Tia - tante..."
"Ja?" Afwachtend kijk ik hem aan als hij niks meer zegt en compleet stil valt.
"Niet tegen papa zeggen oke? Maar je doet me soms aan mama denken..." Mijn hart mist spontaan een slag als hij dat zegt en over zijn haren ga.
"Waarom mag papa dat niet weten?"
"Hij praat nooit over mama en ik wil hem geen pijn doen. Ik wil niet dat hij boos wordt..." Ik sta op en omhels hem strak.
"Wil je het wel over mama hebben dan?" Beide schrikken we ons rot als Carlos binnen loopt, ik geef Carlos een duw en hij gaat zitten.
"Ja, waarom heb je het nooit over haar?"
"Wat wil je dat ik zeg?" Daniël haalt zijn schouders op.
"Laat maar" Hij loopt weg en vragend kijk ik Carlos aan.

"Te pijnlijk?" Hij knikt kort.
"Maar besef je wel dat het voor hem wel belangrijk is? Ik kan niks over Isabella zeggen, ik ken haar niet. Maar het is wel je vrouw, de moeder van je kind. Ik kan me wel voorstellen dat hij daar behoefte aan heeft."
"Ai Farah..." Zucht hij en gaat over zijn gezicht heen, ik reik hem een glas water.
"No se como - ik weet niet hoe. Tuurlijk weet ik dat het belangrijk is maa-"
"Het is feest is buiten hoor, niet hier" Lacht Fabio die binnenkomt en achter hem Ricardo aanloopt.
"Que paso - wat is er?" Vervolgt hij, als hij onze serieuze blikken ziet verdwijnt zijn lach, ik schud mijn hoofd en sta op om naar de slaapkamer gaan.

"Farah? Wat moet ik doen dan?"
"Vertel hem over zijn moeder, vertel hem wat hij wilt horen of weten. Laat hem foto's zien, vertel hem gewoon iets. Er werd nooit over jou gesproken toen hij bij zijn oma woonde, kennelijk ook niet over zijn moeder en dat zit hem dwars"
De hal loop ik in en hoor Pablo huilen en de kamer in loop.
"Hey papi! Ben je al wakker" Ik haal hem uit zijn box en ga in de wipstoel zitten en zet hem aan de borst, zachtjes aai ik over zijn haren heen. Zijn gezichtje druk ik onder de kusjes en fluister hem van alles toe, het is bizar hoe snel hij groeit.
"Kom we gaan naar het feestje van je broer"

"Tia - tante!" Daniël loopt naar binnen en doet de deur dicht.
"Is papa boos?"
"Nee, hij weet alleen niet zo goed hoe hij er mee om moet gaan, meer niet. Geef het tijd" Hij knikt opgelucht.
"Waarom doe ik je aan je moeder denken?" Stel ik nieuwsgierig de vraag.
"Soms jouw manier van doen en praten denk ik"
"Hmm, vertel mij maar over je moeder als je erover wilt praten" Dani gaat op het speelkleed zitten.
"Mama was altijd heel lief en maakte altijd grapjes. Ze lachte altijd en vond het leuk om papa te laten schrikken en mij ook. En heel mooi, net als jij. Ze leeste me altijd voor. Mama maakte altijd de lekkerste koekjes en pannenkoeken" Lacht hij breed en ik ook moet lachen.
"Kom hier" Ik geef hem een lange knuffel.
"Zeg je daarom altijd mooie tante?" Hij moet er zelf van lachen en knikt.
"Ik ken je moeder niet Dani, maar ik heb wel veel over haar gehoord en ik denk dat we het goed met elkaar zouden kunnen vinden. Ze zal wel trots op je zijn" Lach ik klein naar hem.
"Gracias tia - dankjewel tante" Hij houdt me strak vast en laat me dan los.

We lopen naar buiten waar we met ze'n allen gaan eten, na een lange avond liggen de kinderen op bed en neem plaats op de barkruk.
"Je bent moe, ga naar bed mamacita. Ik ruim wel op"
"Nee..." Ik help hem met opruimen als Carlos, Ricardo, Nicole en Mariana ook meehelpen.