Survive For Love

Hoofdstuk 66

"Ik weet niet eens waar ik moet beginnen..." Zegt Farid sprakeloos en over zijn gezicht heen gaat.
"Je moeder deed alles wat tegen de regels thuis was. Ze was streng opgevoed en als ze in de problemen raakte dan ruimde haar zus haar ellende op"
"Haar zus? Ze heeft een zus?" Vraag ik verbaas en Farid knikt.
"Één zus en drie broers"
"Wat? Ik heb dat nooit geweten!"
"Niet?" Vraagt hij verbaasd van mijn reactie.
"Nee, ik dacht altijd dat ze geen broers en zussen had, of familie zelfs. Maar ze is dus streng opgevoed? Wat is streng?"
"Van school naar huis, niks meer niks minder. Geen uitjes met vriendinnen, natuurlijk geen vriendjes, geen vrijheid echt niks. Heel gelovig opgevoed, moest een hoofddoek en moest altijd mee naar de moskee..." Ik barst hard in lachen uit.
"Wat? Meen je dat nou? Dat meen je niet?!"
"Oui - ja, als ze maar ergens rondhing waar ze niet moest zijn dan hoorde haar broers dat meteen. Paar minuten thuis te laat dan was ze de pineut, ze probeerde haar zoveel mogelijk in bedwang te houden. Waarom lach je zo?"
"Ik lach omdat we het over twee totaal verschillende personen hebben. Het geloof heb ik niet eens meegekregen, geen basis, letterlijk niks en ik ken haar niet zo!"
"Verschilt het echt zo erg?"
"Ja als dag en nacht, erger zelfs! Je weet niet wat ik heb meegemaakt maar daar hebben we het nog over. Ik wil eerst jouw verhaal achter alles weten..."

"We leerde elkaar kennen in een pizzeria, ik had haar vaker gezien maar dan met hoofddoek dus in eerste instantie herkende ik haar niet. Ze was daar met een vriendin die me aansprak en zo zijn we in contact gekomen. Ze moest stiekem afspreken of ze spijbelde, ik was er geen voorstander van maar ja je wilt elkaar zien en ik kwam er snel achter wat voor rebel ze was. Iedereen had me gewaarschuwd dat ik niet met het zusje van die en die moest gaan maar ik deed wat wil ik wil en zo ook zij, we probeerde het zo lang mogelijk geheim te houden."
"Haar broers kwamen erachter en we moesten de relatie verbreken, we probeerde elkaar alsnog stiekem te zien maar thuis kreeg ze flink op haar donder en haar broers gaven me er flink langs. We hebben elkaar uiteindelijk niet meer gezien of gesproken dat duurde even."
"Ik kwam vast te zitten voor diefstal van een juwelierswinkel en op een dag kwam ze me bezoeken. Jankend..."
"Je hebt vastgezeten?" Farid knikt enkel.
"Voor hele domme dingen, ik was jong, ik wou snel geld, je weet hoe de banlieues zijn"
"Ja..." Dat hoefde hij mij niet vertellen, daar wist ik alles van.
"Ze vertelde dat ze zwanger was maar het wou laten weghalen omdat ze het niet wou en is toen weer vertrokken. Daarna heb ik haar niet meer gezien.
Karim vertelde dat hij haar zag en dacht dat het niet goed met haar ging en ik beveelde hem om haar hierheen te laten komen"
"Toen ze uiteindelijk kwam vertelde ze dat ze het niet meer kon laten weghalen, dat het te laat was en alles mijn schuld was. Dat ze nooit met mij om moest gaan, ze vervloekte de dag dat we elkaar hadden leren kennen en verliefd op me was geworden."
"Wauw geen wonder..." Lach ik schamper.
"Wat?"
"Imane heeft me altijd uitgemaakt voor bastaardkind en dat ze me altijd weg had wou laten halen..." Met grote verbaasde en geschrokken ogen kijkt hij me aan, de blik die ik van mezelf uit duizenden ken.
"Vertel verder, je zal nog wel horen wat mevrouw Imane nog meer heeft uitgehaald!" Zeg ik boos en hij me even verward aankijkt.
"Haar familie heeft haar verstoten behalve haar zus. Haar broers waren pisnijdig, het was slecht afgelopen voor ons maar vooral voor haar. Ik vertelde dat ik haar wou helpen en dat ik er voor haar ben maar ze wou er niks van weten omdat ik haar in die situatie had gebracht. Ze vertelde me dat het een meisje was en ik heb jouw naam gekozen, de naam Farah" Lacht hij klein en mijn handen vast pak.
"Daarna heb ik niet meer iets van haar gehoord, hoe erg ik probeerde. Hier en daar kwam ik haar af en toe tegen en mocht je dan even zien maar daar bleef het bij. Daarna leek ze ineens van de aardbodem te zijn verdwenen, niemand wist waar ze was, ik heb zo vaak naar haar gezocht, naar jou..." Zucht hij.
"Misschien had je nog beter moeten zoeken." Zeg ik bot uit het niets.
"Misschien had je nog beter je best moeten doen!" Roep ik nu kwaad, hij schrikt even en kijkt me lang aan.
"Ik weet dat er héél veel meer is gebeurd dan je nu verteld..." Vervolg ik dan zacht en hij knikt.
"Farah, ik heb jarenlang naar jou gezocht. Ik kwam erachter dat Imane van plek naar naar plek ging, ze woonde niet meer bij haar zus. Jaren later hoorde ik dat ze verhuisd was naar Nederland en zelfs daar heb ik je meerdere keren gezocht"
"Waarschijnlijk niet goed genoeg..."
"Het liep dood, toen ik dacht dat ik je eindelijk gevonden had ontglipte dat meteen uit mijn handen. De instantie vertelde mij dat je daar niet meer woonde, ook niet bij het pleeggezin"
"Je bent naar jeugdzorg gegaan?" Vraag ik verbaasd, mijn emoties gieren alle kanten op.
"Ja, maar je was weg gelopen werd mij verteld"
"Weet je ook waarom ik daar terecht ben gekomen?"
"Nee, ik mocht je dossier niet inzien omdat we niet dezelfde achternaam hebben en niet kon aantonen dat ik je vader ben. Ik kon niks meer Farah..." Zucht hij hopeloos.

"Wat is er gebeurd Farah?" Doordringend kijkt Farid me aan, zijn blik is zo intens dat ik kippenvel krijg, zijn blik, zijn pijnlijke blik doet me aan mezelf denken. Voor even val ik stil en kijk kort naar Fabio die zachtjes in mijn hand knijpt ook al heeft hij geen weet van wat er gezegd wordt.
"Estas biën - ben je oke?" Ik knik enkel en volg Fabio die me omhoog trekt en naar Farid gebaard dat we zo terug komen.

"Kijk me aan mami, haal diep adem" De buitenlucht doet me goed.
"Que paso - wat is er gebeurd?" Mijn schouders haal ik op.
"Het werd opeens heel veel, ik weet het niet"
"Wil je terug of naar het hotel?"
"Nee ik wil hem nu alles vertellen en dan ben ik uitgepraat" Hij knikt en lopen dan terug naar binnen.
"Wil je iets drinken?" Vraagt Farid en schudt mijn hoofd.
"Ik ben uit huis geplaatst door haar, door haar toedoen. Ze verwaarloosde me, huiselijk geweld. Ze vergat me bijvoorbeeld van school te halen, geen eten, geen schone kleding. Ik deed er niet toe, ik was niet belangrijk, voor haar was ik er niet, ik bestond niet. Weet je wat ze wel belangrijk vond? Mannen, drank en drugs. Zij is de reden dat ik door jeugdzorg naar een instantie ben gegaan..." Ik vertel hem alles, zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Teleurstelling, verdriet, wanhoop, hopeloos, gebroken en zóveel emoties meer. Hij slikt hevig waardoor ik zijn adamsappel op en neer zie gaan.
"Het spijt me Farah, het spijt me. Ik heb zó erg me best gedaan om je te vinden, zó erg! Als ik me-"
"Je hebt gedaan wat je kon doen, je hebt me in ieder geval gezocht. Je hebt moeite gedaan om me te zoeken..." Onverschillig haal ik mijn schouders nonchalant op, alsof het niks is maar het betekent zoveel voor mij. Stiekem vraag ik me wel af hoe het geweest zou zijn als hij er wel was, had ik dan een ander leven? Had ik hetzelfde meegemaakt of helemaal niet?
Ik wrijf kort over mijn slaap als ik uitverteld ben over alles wat er thuis afspeelde, dat ik telkens naar hem vroeg, de mannen, de drank, de drugs, de martelingen, de verhuizingen, letterlijk alles vertel ik hem, open kaart. Hoeveel ik gezien heb als kind, wat ik gezien heb, situaties waarin ik in terecht ben gekomen en wat dat mentaal met me gedaan heeft, de pijn, het gevoel dat je niks bent, de tikken, de angst en paniekaanvallen, het wantrouwen in de mensheid, hoe gebroken en fragiel ik was.
Alles, letterlijk alles.

"Je hebt me niet in de instantie kunnen vinden omdat ik ben weg gelopen. Ik dacht dat ik er toch niet beter op zou worden, ik deed er voor hun niet toe. Maar door Rachid mijn ex voelde alsof ik er wel toe deed, alsof ik wél belangrijk was, dat er wel iemand was die om me gaf."
"Dacht ik, ik was een jong gebroken meisje en geloofde elke mooie woord die hij zei. Hij kon me zo om zijn vingers binden door me zodanig te manipuleren zonder dat ik het door had. Niks was minder waar want ik leefde in een hel, ik weet niet wat erger was, bij Imane wonen of bij Rachid" Lach ik ongemakkelijk.
"Alweer huiselijk geweld, misbruik, fysieke en mentale mishandeling en zoveel meer waar ik het niet over wil hebben maar je kunt je wel het een en ander voorstellen. Ik ben meerdere keren in het ziekenhuis terecht gekomen, het is zelfs zover gegaan dat ik bijna dood ging en eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Ik had niks, ik had niemand, ik was alleen dus het deed er voor mij niet toe, weet je hoe het is om alleen te overleven? Eenzaam en verlaten te voelen..." Mijn tranen veeg ik weg. Geshockeerd kijkt Farid me aan maar vermijd zijn blik.
"De laatste keer was me bijna fataal geweest, de buurvrouw had een noodsituatie gemeld, haar zoon werkte bij de politie. Ik werd thuis buiten bewust zijn gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Ze heeft me geholpen met aangifte doen en hij is uiteindelijk gevonden en opgepakt. Daarna ben ik Amsterdam uit gevlucht en opnieuw begonnen. Ik leefde een tijdje op straat en zocht naar werk en ben toen in een shisha lounge gaan werken. Die mannen hebben me geholpen, ik vertrouwde niemand en wou met niemand iets te maken hebben na alles wat ik had meegemaakt, maar het is hun gelukt om hen te vertrouwen en tot de dag van vandaag ben ik hen dankbaar en zie hen als broers. Zo heb ik mijn man leren kennen, ik wou niks van hem weten maar hij gaf niet op en daar ben ik dankbaar voor en woon nu in Colombia" Glimlach ik door mijn tranen heen die ik ruw weg veeg.
De troost van Farid doet me meer dan ik verwacht, de situatie doet me veel meer dan ik dacht. Vooral omdat ik weet dat hij juist wel naar me zocht terwijl ik al die tijd gedacht had dat hij ons verlaten had, althans mij verlaten had en niks met mij te maken wou hebben. Zijn troost, omhelzing, zijn bemoedigende woorden, zijn aanwezigheid daar heb ik als kind altijd naar gesnakt, altijd afgevraagd hoe dat zou voelen en nu zijn alle vragen beantwoord, de gevoelens en verlangens die ik had zijn opeens vervuld. Ondanks we elkaar niet kennen, lijkt het alsof hij er al die jaren is geweest, de connectie, zijn kenmerken die ik van hem heb het is zo bizar.