Survive For Love

Hoofdstuk 3

Het rook van de joint blaas ik uit en staar naar de wolken, na nog een paar hijsen zet ik de tip in het asbakje en loop weer naar binnen en doe vervolgens het balkondeur dicht.
"Heb je mijn rugzak gezien?" Vraag ik aan Redouan die in de keuken staat. De afgelopen dagen was ik niet gaan werken en ben ik bij Redouan gebleven, ik heb hier nog veel kleding en dergelijke liggen van toen ik tijdens mijn verhuizing bij hem bleef.
"Ja die ben je op kantoor vergeten, Fabio komt die zo brengen..."
"Waarom hij en niet Yassin?"
"Omdat Yassin van alles aan het regelen is voor de verbouwing"
"En jij?"
"Ik ben hier bij jou"
"Je kunt me echt wel alleen laten hoor, ik red me wel" Glimlach ik klein.
"Weet ik, maar dat wil ik niet. Heb je iets tegen Fabio?" Mijn schouders haal ik op.
"Ik ken hem niet, ik weet niet eens hoe hij eruit ziet, wat er onder zijn pet schuilt en jullie verwachten dat ik hem zo een, twee, drie vertrouw..."
"Geloof me Faar, hij is echt oprecht de laatste persoon die jou kwaadt wilt doen. Ik vertrouw hem blind, Yassin ook en dat zou ik niet zomaar zeggen. Zeker omdat ik je verleden ken."
"Oke wat jij wilt, ik ga douchen"
"Yemma komt straks eten brengen. Ik had geen zin om te koken"
"Oeh lekker!" De logeerkamer loop ik in waar ik uit de kast een shirt en joggingbroek pak en nog een aantal benodigdheden en loop de badkamer in. De warme kraan draai ik open en als ik uitgekleed ben stap ik onder de warme waterstralen en ontspan.

Na mezelf ingezeept en afgespoeld te hebben draai ik de kraan dicht, droog ik me af en smeer me in met babyolie en body lotion. Ik kleed me aan en smeer crème op mijn gezicht en loop de badkamer uit. Als ik in de gang loop en de woonkamer in wil gaan hoor ik de stem van Fabio, hij heeft zo een aparte stemgeluid waar ik nog steeds aan moet wennen. Ik wil mezelf meteen omkeren maar dat heeft geen zin, ik moet uiteindelijk toch de woonkamer in.
"Hoi..." Zeg ik zacht als ik de woonkamer inloop en Fabio aan de eettafel zie zitten.
"Hey, hoe gaat het met je?"
"Goed met jou?" Hij knikt, ik voel me zo ongemakkelijk in zijn bijzijn, ik haat dit gevoel en helemaal omdat ik het niet kan plaatsen maar telkens terug komt.
"Ook goed, ik heb je rugzak meegenomen" Hij wijst naar de eettafel, het was me niet eens opgevallen, zo ongemakkelijk voel ik me.
"Oh, dankje" De rugzak pak ik van tafel en neem het mee naar de logeerkamer waar ik het neerleg en terugloop en op de bank ga zitten en probeer me op de programma te concentreren die op tv aan de gang is maar tegelijkertijd probeer ik hun gesprek te volgen, al weet ik niet waarom.

"Bueno - goed, de laatste dingen bespreken we dan nog wel" Hoor ik Fabio tegen Redouan zeggen, de bel gaat en de ouders van Yassin en Redouan lopen naar binnen. Verbaasd van de gebeurtenis blijf ik kijken.
Hun ouders groeten Fabio zo uitbundig, Fabio kust zelfs het hoofd van Houda, de moeder van Yassin en Redouan. Ook doet hij zijn pet af, mijn adem stokt en mijn hart lijkt stil te staan. Ik kan het niet laten om te staren ook al staat hij met zijn brede rug naar mij toe, zijn warrige bos krullen zien er zo zacht uit. Wie is deze Fabio vraag ik me af terwijl mijn nieuwsgierigheid alleen maar toe neemt. Een por tegen mijn arm aan brengt me weer tot de realiteit.
"Staar niet zo" Lacht Redouan.
"Ik staar niet!"
"Ja en ik ben dom" Ik geef hem een klap tegen zijn arm aan waardoor hij nog harder lacht.

"Ik ging net weg, gracias - dankje"
"Nee ben je gek, waarom blijf je niet eten" Ze dwingt haast om Fabio te laten blijven eten en ik wil juist dat hij weg gaat zodat ik me niet zo ongemakkelijk voel, ik zucht.
"Alleen omdat je zo aandringt y- en je kookkunsten lekker zijn" Verward kijk ik Redouan aan die zijn lach probeert in te houden, ik ben zo verbaasd.
"Farah, mijn kind kom hier. Ik heb je al zo lang niet gezien! Hoe is het met je?" Alle vragen worden achter elkaar gesteld dat ik niet eens de kans krijg om antwoord te geven. Ik wordt meteen omhelst en dan gaan we zitten en raken in gesprek. Ook hun vader Tarik, komt er even bij zitten.
"Je kunt altijd bij ons terecht, dat weet je he mijn dochter" Waarna ze mijn hand vast pakt en ik knik, ik kan er nog steeds niet aan wennen als ze me zo noemen, hun dochter. Ik heb dat nooit gehad en dat doet emotioneel zo veel met mij. Houda en Tarik hebben mij na alle ellende opgevangen als ouders, Yassin en Redouan als broers en bijna drie jaar later kan ik er nog niet aan wennen.
"Houda heeft een van jouw lievelings gerechten gemaakt"
"Welke van de zovele?" Ik eet zelden typisch Marokkaans eten, enkel als ik bij hun eet.
"Harira soep, gebraden kip met couscous en groente"
"Ik krijg meteen water tanden"
"Yassin komt zo dan kunnen we eten" Zegt hij lachend. Zodra Yassin er is ga ik zitten aan de eettafel, ik slik bij het zien van Fabio zijn gezicht, dit is voor het eerst dat ik zijn gezicht zie.
Onze ogen kruisen elkaar, ik krijg een gek gevoel in mijn onderbuik en meteen sla ik mijn ogen neer.