Survive For Love

Hoofdstuk 15

Een siddering gaat er door mijn lichaam als hij me intens aankijkt, ik huiver, mijn adem stokt en mijn hart maakt een sprong en lijkt stil te staan. Maar tegelijkertijd gaat het flink te keer. Zijn blik houdt me gevangen en de kriebels in mijn buik zijn intenser dan ooit. Zijn kijkers hebben een aparte kleur, bruin met een vleugje grijs, zijn volle lange donkere wimpers accentueren zijn oogkleur nog meer en zo ook zijn wenkbrauwen. Fabio doet zijn ogen dicht en ik haal even diep adem terwijl ik hem lang aan staar.
Zenuwachtig breng ik mijn vingers naar zijn gezicht maar al gauw laat ik mijn hand zakken.
"Doe maar..." Fabio slikt, zijn stem klinkt schor. Met mijn vingertoppen ga ik over zijn litteken op zijn slaap heen, zijn gezicht heeft een aantal littekens. Op zijn slaap, in zijn wenkbrauw bot, vlak onder zijn oog en langs zijn kaak. Één voor één ga ik er zachtjes overheen, boven het litteken vlak onder zijn oog heeft hij een kleine moedervlekje. Zijn neus is mooi gevormd en heeft lichte sproetjes die uitbreiden naar zijn jukbeenderen, zijn rozige lippen worden mooi gevormd door zijn getrimde snor en baard waar ik overheen ga en langs zijn kaak naar zijn nek glijdt die onder geprikt is van de tattoos. Vervolgens ga ik door zijn warrige bos krullen heen die zacht aanvoelen. Zijn uiterlijk is niks vergelijkbaar als wat ik in mijn hoofd had, geen enkele bedenking in mijn hoofd had dit kunnen verwachten. Maar het is meer als ik verwacht had, meer als enkel een glimp die ik heb opgevangen. Fabio heeft een aparte, mysterieuze en ruige uiterlijk, een uiterlijk die ik eigenlijk nooit gezien heb, een uiterlijk waardoor je alleen maar nieuwsgieriger naar deze man wordt. Een uiterlijk wat me fascineert, een ruige uiterlijk wat eigenlijk niet past bij de persoon zoals hij is maar dat maakt hem leuk. Fabio is zorgzaam, lief, aardig, respectvol. Ondanks zijn ruige uiterlijk mag hij er zeker wezen, zijn littekens sieren hem op een of andere manier. Het maakt hem mooier, hij is mooi meer dan zelfs in mijn opzichte. Ik betrap mezelf op mijn gedachte en schrik even, ik had niet gedacht dat ik zo over een man zou denken.

"Wauw..." Fluister ik zacht, zijn ogen gaan open en voel alweer de kriebels in mijn buik. Zijn lippen vormen een glimlach, een mooie glimlach en hij heeft zelfs een kuiltje. Nu ik hem compleet ontrafeld heb en weet wie hij is, wil ik alleen maar meer weten. Fabio streelt mijn wang en kijkt geen enkele seconde weg.
"Je bent m-"
"Mysterieus?"
"Mooi..." Zeg ik nog net hoorbaar en slik even, hij lacht.
"Meer dan mooi" Mijn wangen voel ik meteen gloeien zodra ik dat zeg en hij zachtjes in mijn wangen knijpt.

"Fabio er is iets wat je moet weten..." Zeg ik na een lange stilte.
"Ik heb een slechte relatie gehad" Vervolg ik en hij mijn handen vast pakt en er teder over streelt.
"Je hoeft het niet te vertellen, pas wanneer je er klaar voor bent. Pas wanneer jij je daar goed bij voelt Farah"
"Ik denk niet dat ik er ooit klaar voor zal zijn, als ik het nu niet vertel dan komt het er denk ik niet van. Als ik het vertel begrijp je me beter"
"Oke, neem je tijd..." Zegt hij begripvol, ik zucht even als ik aan alles terug denk. Ik vertel hem in het kort dat ik op mijn veertiende door jeugdzorg uit huis ben geplaatst omdat mijn moeder niet voor me kon zorgen, ze kon het niet en wou het niet. Ze heeft altijd gezegd dat ze mij wou weg laten halen maar te laat was, mijn vader ken ik niet en daar is ook nooit over gesproken. Mijn moeder vergat me vaak van school te halen, ik at dagen niet, ik liep in dezelfde kleren rond. Kortom ze verwaarloosde me, mannen, drinken en roken vonden ze belangrijker dan haar eigen kind. Vanuit Frankrijk zijn we naar Nederland verhuisd omdat ze trouwde, de dag dat ik uit huis werd geplaatst gaf mijn stiefvader me een envelop met geld en verontschuldigde hij zich voor alles, we konden het niet met elkaar vinden en dat leidde tot ruzies en vaak ook geweld.

Vanuit een instantie ben ik naar een pleeggezin gebracht, in dezelfde periode had ik contact met Rachid en hij wou dat ik bij hem introk. Zo gezegd, zo gedaan. Hij wist precies hoe en hij een jong, naïf meisje moest bespelen en dat werkte goed, ik geloofde alles wat hij zei. In het begin was hij lief maar naarmate de tijd vorderde werd hij manipulatief, bezitterig, impulsief, gewelddadig en dominant. We hadden altijd ruzie, hij mishandelde mij fysiek en mentaal, misbruikte mij en dwong me handelingen te verrichten die ik niet wou en ik ben meerdere malen door hem in het ziekenhuis belandt en ga zo eindeloos door.
Mijn redding was de buurvrouw die meerdere malen huiselijk geweld meldde bij de politie maar ik ontkende alles, maar op die avond was alles uit de hand gelopen, zonder haar zou ik er niet meer geweest zijn. Rachid had me zo toegetakeld dat ik buiten bewustzijn was geraakt, volgens de buurvrouw kwam ik met mijn hoofd tegen de tafel punt waardoor ik een enorme hoofdwond had plus mijn verwondingen zoals gekneusde ribben, open en gebarsten lip, blauwe plekken en dergelijke. Na gedwongen te zijn door mijn buurvrouw om aangifte te doen heb ik Amsterdam verlaten, ik had niks, moest bij nul beginnen en ook nog is schulden betalen die Rachid voor mij had achtergelaten. Ik ben toen bij de lounge van Yassin en Redouan gekomen en heb ze gesmeekt om me aan te nemen, zodoende hebben ze me door alles heen geholpen, mij onderdak aangeboden en mij warm verwelkomd.

"ik wil niet tot alle details gaan..." Eindig ik mijn verhaal kort.
"Dat hoeft zeker niet Farah, je hebt al genoeg verteld en ik waardeer dat je me dit zo open vertelt. Ik weet dat dat heel moeilijk voor je is om je zo open en kwetsbaar op te stellen. En ik begrijp waarom je zo afstandelijk en zo angstig bent. Ik begrijp ook waarom je niet in liefde gelooft, je hebt het niet gehad. Je hebt een verkeerde beeld van liefde, je bent het gewend om gekwetst en gepijnigd te worden maar dat is niet normaal Farah. Ook jij hebt liefde nodig, dat verdien je al denk je van niet. Jij verdiend het na alle ellende om geliefd te zijn, om liefde te krijgen op de juiste manier. Buiten dat ben je sterker dan je denkt Farah en daar mag je trots op zijn, het spijt me dat je dit hebt moeten meemaken." Fabio trekt me in een knuffel en zijn brede armen omhelzen me stevig, het voelt goed, zelfs vertrouwd en veilig.

"Ik begrijp waar je gebrek aan vertrouwen vandaan komt en waarom je angstig bent voor dit, daarom wil ik je alle tijd en ruimte geven en zeker nu ik je verhaal weet. Maar vertel me ook eerlijk als je je ergens niet prettig bij voelt zodat ik zo veel mogelijk rekening met je kan houden..." Hij laat me even los en streelt mijn wangen, ik glimlach klein.
"Ik zal me best doen..." Deze reactie had ik eerlijk gezegd niet verwacht, ik had eerder gedacht dat hij van me zou walgen of raar naar me op zou kijken zoals ik tegen mezelf opkeek maar in tegendeel zelfs.

"Mag ik je wel iets vragen met alle respect?"
"Uh-huh"
"Ben je naar een psycholoog geweest, hoe sta je er mentaal voor Farah? Heb je nog contact met je moeder of stiefvader?"
"Nee en dat wil ik ook niet, ze hebben geen toegevoegde waarde in mijn leven. Ik ben naar een psycholoog geweest en heb behandelingen gehad, het heeft wel geholpen maar ondanks dat heb ik alsnog last van paniekaanvallen en mijn tikken, soms is mijn hoofd onrustig daarom blow ik ook..." Fabio knikt.
"Dat is logisch, je hebt veel meegemaakt en doorstaan." Hij omhelst me weer stevig en drukt een kus op mijn hoofd.