Survive For Love

Hoofdstuk 76

De laatste maanden was een rollercoaster, sinds mijn bevalling is alles een rollercoaster.
Mentaal gezien ben ik enorm vooruit gegaan, mijn trauma's zijn tot de kern aangepakt en evenals mijn depressie waar ik vanaf ben gekomen. Het heeft me heel wat tijd gekost, heel veel moeite, ongeduld, heel veel energie, woede, frustratie en tranen. Zonder Fabio had ik dit zeker niet gekund, hij is letterlijk mijn steun. In de afgelopen maanden heb ik kei hard aan mezelf gewerkt, niet alleen mentaal maar ook fysiek en ben een aantal kilo's kwijt en zit lekker in mijn vel wat los staat van de kilo's die ik kwijt ben geraakt. Ik vind eindelijk mezelf terug nadat de donkere wolk zolang boven mijn hoofd heeft gehangen. Fabio en ik werken nog steeds aan ons relatie, het is niet als vanouds maar zóveel beter. Ik heb voorheen zo erg onze relatie gemist, de relatie die we hadden voor we Emiliano hadden. Het klinkt egoïstisch maar het is zo, er is zoveel veranderd. Alles draait nu om Emiliano, ik had moeder zijn totaal anders verwacht maar mijn angsten werden realiteit.
Fabio en ik komen met de dag meer bij elkaar nog niet als vanouds maar in stapjes komen we er wel. Ik heb het hem zeker niet makkelijk gemaakt waardoor hij voor alles moest opdraaien, van het huishouden tot aan zorgen voor Emiliano, mij en hemzelf. De band tussen mij en Emiliano is niks veranderd en heb ik het erbij gelaten, geaccepteerd.

Het warme melk giet ik in een van de kommetjes en uit de kast haal ik twee verschillende koekjes.
"Welke wil je?" Beide zakjes hou ik omhoog als Emiliano kiest voor de letterkoekjes en het zak openscheur en de koekjes in het kommetje met warme melk doe. Als het een beetje afgekoeld is geef ik hem een aantal happen. Als ik hem nog een hap geef spuugt hij het uit en maakt er een rotzooi van, het kommetje valt op de grond en de warme melk verspreid zich over mijn been, stoel en de vloer. Binnensmond vloek ik er alles bij elkaar als ik mijn been voel branden.
"Waarom moet je het me altijd moeilijk maken?"
"Bah bah bah!"
"Het is niet bah, dit geeft papa jou ook altijd"
"Dada!"
"Ja, dada ja" Zucht ik en een doek pak, met zijn handen slaat hij op zijn tafeltje en maakt geluidjes.

Het kommetje en de lepel pak ik van de grond die ik in de gootsteen gooi.
Het doek wring ik uit waarmee ik mijn been en de stoel af doe.
"Que paso? - Wat is er gebeurd?" Roept Fabio wanneer hij binnenkomt en ik schrik, hij lacht zacht en drukt een kus op mijn hoofd.
"Ik wou je niet laten schrikken, kom hier" Hij pakt het doek uit mijn hand en over mijn blote been gaat die een rood plekje heeft gecreëerd.
"Laat maar, ik ga toch zo douchen. Ik had je niet horen binnen komen" Hij knikt en gooit de doek op het aanrecht.
"Dada!" Gilt Emiliano een aantal keren blij en met zijn handen heen en weer gaat als teken dat hij uit zijn stoeltje wilt.
"Heeft hij weer alles uitgespuugd?" Ik knik enkel en pak de dweil.

"Emiliano Ismael!" Hij schrikt even en is dan stil zodra Fabio hem een boze blik geeft die genoeg zegt. Met zijn bambi ogen kijkt hij hem onschuldig aan.
"Waarom ben je niet lief tegen mama hmm"
"Mama?" Emiliano zegt zelden mama en elke keer als hij dat zegt mist mijn hart een slag.
"Si mama, je moet wel lief zijn Emiliano Ismael." Na de zoveelste preek neemt Fabio het van me over.
"Ga maar douchen" Ik laat me dat niet nog eens zeggen en loop meteen naar de slaapkamer.
Ondanks Fabio zijn aanpak heel streng is kwa opvoeden neigt Emiliano toch altijd naar Fabio, het is en blijft een papa's kindjes.

Na een lange douche kleed ik me aan in een simpele korte jogger en oversized shirt, de keuken loop ik in en zie dat Emiliano nog steeds in zijn stoeltje zit, wachtend tot hij eruit mag. Aan zijn oogjes te zien heeft hij flink gehuild, hij heeft me nog niet opgemerkt en speelt met de koord van zijn speen. Aandachtig kijk ik toe.
Fabio is nergens te bekennen, hij heeft alle melk wat er nog lag gedweild en de rest schoongemaakt.
Hij komt via de buitendeur naar binnen en gaat zitten.
"Dankje voor het opruimen"
"Het is niks mami"
"Wil je eten?"
"Heb je honger?" Vraagt hij en ik mijn hoofd schudt.
"Dan wacht ik nog even, ik wil samen eten"
"Oke, hoe was je werkdag?" Ik maak de koelkast open en haal er te drinken voor ons uit.
"Biën - goed, daar over gesproken. Ik ga over een paar weken naar Panama voor een project"
"Wat is over een paar weken?"
"Ik ben nog niet uit over de datum"
"Hmm oke..."
"En ik wil dat je meegaat..."
"Ik? En Emiliano dan?"
"Mijn familie past dan op." Ik knik instemmend.

We doen Emiliano in bad, geven hem zijn fles en brengen hem naar bed.
"Nu ben ik wel aan eten toe" Zegt Fabio als hij de deur achter zich gesloten heeft en ik eten voor ons beide opschep en buiten gaan zitten.
"Ik hoef je denk ik niet te vragen hoe jouw dag was?"
"Een struggle net als bijna elke dag. Maar Mariana is even gekomen" Als we klaar zijn met eten ruim ik af en gaat Fabio douchen.

Ik wordt bij mijn arm gegrepen door Fabio die me naar buiten mee trekt.
"Je hebt wel genoeg gedaan voor vandaag, tranquila - relax" We lopen de tuin door wat me tot rust brengt en hoor hier een daar vogels fluiten. Bunker loopt achter ons aan en na een aantal rondjes lopen, lopen we terug naar binnen.
"Kies een film, ik kom er aan" Ik plof neer op de bank en kies na even zoeken een film uit. Fabio komt binnen en zet een dienblad neer.
"Hmm" Hij heeft thee gemaakt en brownies meegenomen.

Ik draai me naar hem om en ga op zijn schoot zitten, mijn vingertoppen laat ik door zijn haar heen glijden.
"Fabio estas biën - gaat alles goed?"
"Ja..."
"Gaat alles echt goed?"
"Si mami alles gaat echt goed. Estoy biën - het gaat goed"
"Siguro - ben je daar zeker van? Je hebt nauwelijks vrij gehad van je werk"
"Ja echt, het gaat goed. We zijn een week weg geweest en ik werk niet constant hele dagen. Het is goed mami..."
"Oke als jij dat zegt" Ik druk een lange kus op zijn lippen.