Survive For Love

Hoofdstuk 74

"Hoe komt het dat je na een paar afspraken missen nu wel hier zit"
"Mijn man wilt me helpen, volgens hem ben ik niet hetzelfde meer. Ana heeft je vast wel verteld dat ze denkt of wel zeker weet dat ik een postnatale depressie heb. Ik heb me ingelezen en ik denk dat ze wel gelijk heeft dus nu zit ik hier"
"Ik besef hoeveel me man doet ongeacht hij enorm vermoeid is en alsnog heb ik hem geen enkele keer horen klagen. Behalve dat hij me wilt helpen" Vervolg ik.
"Ja ze heeft me het een en andere verteld. En jij mevrouw Herrera Rodriguez wil je zelf hulp?" Ik knik.
"Ja, ik zit niet lekker in mijn vel alsof ik mezelf niet ben. Daar komt ook nog is bij dat ik me niet met mijn zoontje kan binden, ik heb van alles geprobeerd maar het werkt niet. Ik voel me een slechte moeder maar nog meer een slechte vrouw..."

Dagen, weken, maanden gaan voorbij aan intensieve therapie. We zijn begonnen bij mijn jeugd en trauma's om letterlijk alles aan te pakken tot aan de kern. De nare dromen die ik voorheen had zijn gelukkig verdwenen, het begon na het weerzien van Rachid, ik droomde telkens dat hij of iemand anders mijn baby meenam dat ik zelfs na de bevalling dacht dat iedereen Emiliano wou meenemen of mij wou verlaten en nooit meer terug zou komen. Dat had ik bij mijn ouders, broers, mijn vader, oom, Carlos en Fabio. Er was ineens verlatingsangst ontstaan maar dat is allemaal verdwenen, alles wat er omtrent de zwangerschap is gebeurd en het weerzien van Emiliano heeft bij mij onbewust heel veel teweeg gebracht dat ik in een donkere spiraal terecht ben gekomen.

Buiten dat om helpt Fabio me met afvallen en mentale gezondheid wat aardig goed lukt, het enige wat nog steeds minder gaat is het binden met Emiliano, de ene keer gaat het beter als de andere keer maar vooral minder. Er zijn nog steeds dagen waar ik mezelf betrap dat ik tegen hem schreeuw om stil te zijn of te stoppen met huilen. Dan ben ik een bom van frustratie wat niet helpt bij het binden en hij nog erger en harder huilt.

"Kom op, de laatste keer"
"Nee dit was de laatste!" Roep ik uitgeput.
"Nee nog één keer..." Met tegen zin ren ik de trappen op en weer af.
"Listo - klaar!" Fabio reikt me een fles water en ga buiten adem op een tree zitten en neem flinke slokken.
"Slaapt hij?" Doel ik op Emiliano en hij knikt. Fabio heeft hem in de draagzak wat hem zeer aantrekkelijk staat.
"Klaar om te gaan?" Ik knik en hij hijst me omhoog en lopen naar huis en ik meteen een douche neem.
Emiliano sus ik in slaap terwijl ik zijn flesje geef en heen en weer op de wipstoel ga, zelf sluit ik ook mijn ogen.
"Mami je hoeft niet meer te kolven als je dat niet meer wilt..."
"Waarom zou ik dat niet willen?"
"Je hebt sinds het begin hem borstvoeding willen geven, ik kan me voorstellen dat dit een worsteling voor je is..."
"Si claro - ja natuurlijk maar ik wil hem nog steeds moedermelk blijven geven zolang dat kan dus ik blijf gewoon kolven..." Hij knikt kort.
"Wat ga je doen? Niet weg gaan, zodra je weg gaat, gaat hij huilen"
"Tranquila mami, ik ga alleen het raam dicht doen"

Als Emiliano klaar is met drinken hou ik hem vast en klop zachtjes op zijn rug terwijl ik langzaam heen en weer beweeg. Het duurt niet lang voor hij in huilen uitbarst en ik hem meteen aan Fabio wil geven.
"No, hou hem vast. Blijf doen wat je doet mami" Ik zucht even en wrijf over zijn rugje heen maar letterlijk niks helpt. Hoe langer hij huilt hoe gefrustreerder ik wordt.
"Blijf rustig, hoe gefrustreerder jij wordt hoe erger het wordt dat weet je toch..."
"Ja, ja" Ik heb inmiddels geleerd dat baby's een gevoel heel intens waarnemen en sinds mijn gevoelens all over the place zijn, vaak gefrustreerd ben wegens Emiliano dat het binden met hem niet lukt reageert hij daar kennelijk op.

Fabio komt achter me staan en drukt een kus in mijn nek. Het handje van Emiliano pakt hij vast om hem rustig te krijgen, het duurt even maar hij stopt met huilen en leg hem neer in zijn box. Vermoeid ga ik in de woonkamer zitten.
"No me intendo - ik snap het niet, het lukt niet om een band te krijgen wat ik ook probeer. En zeg niet geduld of dat het tijd nodig heeft, dat ben ik inmiddels zat om aan te horen. Hij is bijna vijf maanden..." Ik zucht en druk de tv aan, Fabio trekt me naar zich toe en slaat zijn armen om me heen, de veilige en vertrouwde gevoel.

-

"Hoe is het met je dromen en tikken?"
"De dromen heb ik niet meer, de tikken zijn er hier en daar nog maar niet zo heftig meer als voorheen."
"Hoe gaat het tussen jou en Emiliano?"
"La mismo - hetzelfde, niks veranderd"
"Je klinkt ontmoedigend"
"Ja dat ben ik ook, ik ben al maanden aan het proberen om met hem te binden, maanden! Om een band op te bouwen maar ik geef het langzaam op, het is vermoeiend, frustrerend en teleurstellend. Hoe ironisch, mijn moeder wou me niet, nu wilt mijn kind me niet. Misschien is dat me straf omdat ik in het begin de zwangerschap wou afkappen of voor iets wat ik niet weet wat"
"Ik heb keer op keer geprobeerd om hem aan de borst te zetten maar hij wilt niet. Het kolven raak ik ook zat maar ik wil hem zo graag moedermelk geven..."
"Waarom, waarom wil je dat zo graag? Ik hoor de wanhoop in je stem"
"Dat geeft me het idee dat er toch een stukje van binden is..." Ze knikt begrijpend.
"En je frustraties?"
"Die zijn er ook nog steeds, Fabio moest weg en ik bleef alleen met Emiliano. Dat vind ik vreselijk want dan weet ik niet wat ik moet doen omdat hij blijft huilen. Ik dacht dat het meeviel maar toen ik hem in de auto had gezet om even naar de supermarkt te gaan heeft hij van begin tot eind gehuild dat ik amper meer boodschappen heb gedaan omdat iedereen me aanstaarde. Ik trok het niet meer en schreeuwde in de auto dat hij stil moest zijn en moest ophouden met huilen, dat werkte averecht want hij schrok en begon zijn longen uit zijn lijf te krijsen. Eenmaal thuis legde ik hem in de box in de woonkamer en ben zelf toen naar de slaapkamer gegaan omdat ik hem niet wou horen. Pas nadat Fabio thuis was, was hij stil. Hij is echt een vaderskindje wat ik prima vind maar ik weet niet hoe lang ik dit nog trek..."
"Heb je alle methodes al gepr-"
"Alles, echt alles! Tegen hem fluisteren, praten, over zijn rugje heen noem het maar op het helpt niet!"

"En hoe gaat het tussen jou en je man?"
"Iets beter maar nog niet zoals het was. Ik mis alles voor we een kind hadden. Het klinkt heel egoïstisch maar ik ben gewoon eerlijk, ik mis ons gewoon. En sinds de bevalling is alles in een slag veranderd. Maar over Fabio zelf heb ik niks te klagen, vanuit mij was en is er geen communicatie, ik sliep de hele dag door, at nauwelijks en als hij me dwong om te eten of wat dan ook werd ik boos op hem, ik reageerde alles op hem af terwijl hij het alleen maar goed bedoelde. Zelfs douchen deed ik soms niet omdat dat een hele opgave was, wat niks voor mij is en daar hielp hij me dan mee. Hij heeft letterlijk alles op zich genomen, het huishouden, zorgen voor ons kind, zijn werk die hij niet altijd kon laten liggen en dan nog zijn eigen tijd proberen in te delen. Hoe moe en op hij was, hoe erg hij er doorheen zat hij heeft nooit er over geklaagd. Hij heeft me alleen willen helpen..."
"Het doet je veel hmm?"
"Ja tuurlijk! Hij heeft alles voor mij gedaan toen ik niet kon en nu nog steeds schiet ik te kort. Hij geeft altijd alles hoewel ik het idee heb dat ik niet eens de helft terug geef, ik verdien hem niet eens maar ik ben zo blij met hem! Dat kan ik niet uitdrukken. Als ik in zijn plek stond zou ik mezelf verlaten hebben denk ik..." Snik ik en met de tissue mijn tranen weg geef.
"Omdat het te veel is?"
"Ja, hij heeft het zo lang met me uitgehouden. Hij heeft me bijgestaan hoe moe en op hij ook was, ik heb niks van hem gevraagd maar alles heeft hij gedaan. Ik ben zó dankbaar voor hem" Zucht ik geëmotioneerd en naar adem moet happen en nog een tissue krijg om de tranen weg te vegen.