Survive For Love

Hoofdstuk 65

Ik zucht diep en staar naar het visrestaurant voor me en kijk Fabio aan.
"We hebben alle tijd, neem de tijd die je nodig hebt" Ik haal een aantal keer diep adem.
"Oke we gaan"
"Zeker?" Ik knik onzeker, Fabio pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in en lopen het restaurant binnen.

"Bonsouir - hallo, kan ik jullie helpen?" Sinds de komst in Frankrijk is het zo raar om na al die jaren mijn moedertaal te horen, Frans.
Ik blokkeer en weet niet meer wat ik wil zeggen, de man achter de toonbank kijkt me lang en aandachtig aan, iets té lang.

"We zijn op zoek naar Farid, Farid Ramzy ben Kassem of Belhadj..." Zegt Fabio in het Engels, de man kijkt geen enkele seconde van me weg terwijl ik neerkijk voel ik zijn blik op me branden.
"Hebben jullie een afspraak met hem?" Ik schud enkel mijn hoofd.
"Laat maar" Piep ik zacht naar Fabio en loop snel richting de uitgang.
"Farah wacht!" Ik hoor hem zich verontschuldigen en dan komt hij achter me aan.
"Farah? Farah El Bentari?" Hoor ik de man verbaasd vragen en abrupt stop met lopen, alvorens ik me wil omdraaien staat de man voor me neus.
"Hoe - hoe weet je dat?" Vraag ik stotterend.
"Je ogen, je lijkt sprekend op je vader maar ook op je moeder" Ik slik even en kijk hem aan.
"Je kent mijn moeder?" Hij knikt.
"Je bent op zoek naar je vader?"
"Oui - ja..." De man kijkt geen enkele seconde weg en glimlacht breed.
"Loop even mee naar het kantoor dan hebben we wat privacy" Ik kijk Fabio aan die geruststellend knikt en we hem achterna lopen.

"Brahim! Neem even over!" Hoor ik hem schreeuwen als we de grote keuken langs passeren en een trap op lopen en een kantoor inlopen.
"Willen jullie wat drinken?" Ik schud mijn hoofd.
"Water is goed" Zegt Fabio en hij uit een kleine koelkast een fles water pakt die hij aan Fabio geeft.
"Bedankt"
"Ik heb me niet eens voorgesteld, Karim. De broer van je vader, jouw oom" Dit is zo gek, er heerst een chaos in mijn hoofd terwijl mijn lichaam vol zit van adrenaline en zenuwen waardoor mijn tikken heel hevig op spelen.
"Karim, de broer van mijn vader?" Piep ik en hij knikt lachend. Nu ik weet dat dit de broer van mijn vader is ben ik benieuwd naar mijn vader. Karim is een grote, brede man die vriendelijkheid uitstraalt maar waarvan toch niet te sollen valt in eerste opzichte is dat mijn ingeving. Zijn haar heeft hij met gel in model gebracht. Onder zijn psg vest schuilt er een dsquared shirt waarbij hij jeans met grove sneakers draagt, een simpele maar nonchalante man denk ik.
"Fabio, haar man" Stelt Fabio zichzelf voor aan hem en zijn pet af doet, ik weet dat hij dat uit respect doet.
"Haar man? Je bent getrouwd?"
"Oui - ja" Lach ik.
"Gefeliciteerd. Ik zal eerst je vader bellen, hij is in Egypte maar hij zal de eerste beste vliegtuig terug nemen om je te zien"
"Hoe weet je dat?"
"Farid heeft jaren in en uit naar je gezocht tot het spoor naar jou dood liep. Hij heeft echt alles geprobeerd om jou te zoeken Farah"
"Echt?!"
"Ja, waarom ben je zo verbaasd?"
"Omdat ik dat niet verwacht had, ik wist niet wat ik moest verwachten maar dat is wel het laatste wat ik dacht."
"Geloof me dat hij je echt wilt zien" Zijn woorden stellen me een beetje gerust. Fabio pakt mijn hand vast om mijn getik op tafel te verminderen.

"Respire - haal adem. Haal diep adem mami anders ga je een paniekaanval krijgen en hyperventileren" Fabio weet precies hoe hij me onder controle moet krijgen en precies wanneer, alles loopt zo hoog in mijn hoofd op dat ik vergeet om adem te halen. Blanco staar ik voor me uit en Fabio mij naar zich toe draait en mijn gezicht vast pak.
"Hé, het is oke he. Hij wilt je zien, dat is iets waar je stiekem op hoopte toch?" Ik knik lachend.
"Sluit je ogen, haal een paar keer diep adem. Estoy aqui - ik ben hier" Bemoedigend knijpt hij in mijn hand en haal een paar keer diep adem. Fabio reikt me zijn fles water en neem een paar slokken.
"Alles oke?" Vraagt Karim
"Ja, ik ben gewoon overweldigend..." Geef ik toe.
"Als je nu al zo overweldigend bent laat staan wanneer je je vader ziet" Lacht hij en hem dan belt en op speaker zet.
"Ja?"
"Je moet met spoed terug komen!" Ik kan zien dat hij moet lachen maar zich in houdt om zo serieus mogelijk te klinken.
"Spoed? Is er iets ergs gebeurd? Wat is er gebeurd?"
"Ik kan je nu niet veel vertellen, je moet met spoed komen. Het enige wat ik je kan vertellen is dat je gebeden verhoord zijn!" De andere kant van de lijn is even stil.
"Er is spoed maar je kan me niet veel vertellen? Als ik voor niks terug kom maak ik je af en dan gaan we zien welke gebeden er verhoord zullen worden" Zegt hij geïrriteerd aan de andere kant van de lijn.
"Oui - ja, kom nou maar!"

Zodra hij ophangt lacht Karim hard en niet veel later wordt hij gebeld.
"Je haalt me vanavond op, ik landt om half zes" En dan hangt hij weer op.
"Je vader heeft een humeur vandaag, hij is al vijf dagen bezig met zaken bespreken en regelen en niet alles gaat zoals het moet"
"Wat voor zaken?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Het restaurant, we hebben daar een restaurant"
"In Egypte?"
"Ja, we komen uit Egypte. Onze moeder is een Egyptenares en onze vader Algerijns..."
"Dan ben ik niet eens Marokkaans zoals ik altijd dacht?"
"Nee dat klopt, je bent een beetje van alles. Ik denk dat je heel overweldigend bent en even je tijd nodig hebt. Kunnen jullie om acht uur terug komen?"
"Ja dat kan wel"

Ik prop de laatste paar frietjes in mijn mond en veeg mijn mond af en neem een paar slokken van de milkshake.
"Benieuwd naar je vader?"
"Ja je wilt niet weten, eigenlijk altijd geweest maar nooit echt toe gegeven en heb dat heel ver weg gestopt. Nu ik Karim gezien heb ben ik alleen maar nieuwsgieriger geworden naar Farid."
"De zenuwen en alles is zó overweldigend, meer als daarstraks en mijn tikken worden alleen maar heftiger. Mijn hoofd zit zó vol..."
"Kom hier mamacita" Hij trekt me naar zich toe en knuffelt me strak, mijn hoofd rust tegen zijn borstkas aan.
"Sluit je ogen, volg mijn ademhaling" Hij ademt op een rustige tempo in en uit en volg zijn ademhaling wat mijn rustiger maakt, zachtjes streelt hij over mijn rug heen en gaat dan door mijn haren heen.
"Wanneer je klaar bent, ben ik klaar neem al je tijd Farah. We hoeven er niet stipt acht uur te zijn, ze begrijpen vast wel dat dit je veel doet"

Ik druk een kus op zijn mond.
"Wat wil je weten? Wat wil je vragen? Heb je daar over nagedacht?"
"Wat ik als kind me altijd afgevraagd heb, waar hij was. Waarom mijn moeder niet over hem sprak..."
Wanneer ik een stuk kalmer ben verlaten we het hotel en rijden naar het restaurant, het is bijna half negen als ik op de dashboard kijk maar zoals Fabio zegt maakt het niet uit.

In de verte zie ik Karim een sigaret roken en als hij ons aan ziet komen lopen lacht hij breed.
"Sorry dat we laat zijn..."
"Dat geeft niet, neem je tijd. Opeens je vader ontmoeten na tweeëntwintig jaar is niet niks. Hij weet van niks en is boos omdat ik niks zeg. Hij had nog zoveel zaken te regelen" Lacht hij hard, hij vindt het duidelijk leuk. Ik ben verbaasd dat hij mijn leeftijd weet, de sigaret gooit hij weg en kijkt me dan aan.

"Als je nog tijd nodig hebt, dan wacht ik nog even"
"Nee het is goed zo..." Hand in hand lopen we Karim achterna, Fabio knijpt zachtjes in mijn hand om me gerust te stellen. Ik weet niet wat ik zonder deze man moet en in deze situatie had gedaan. Hij brengt me altijd tot bedaren en rust.

"Farid!" Roept Karim voor we het kantoor naderen en hij haast zijn lach niet kan inhouden, hij doet de deur open en ik hoor Farid geïrriteerd mompelen. Zijn stem hoorde ik via de telefoon maar nu zijn stem in de realiteit te horen besef ik dat ik hem echt ga zien.
"Dit is waarom je met spoed moest komen" Karim is ondertussen al het kantoor binnen gelopen, ik voel me benauwd worden maar Fabio kalmeert me.
"Waarvoor dan? Je ze-"
"Hoi..." Zeg ik iets wat ongemakkelijk, hij kijkt me lang aan waarna ik dat ook doe. Dit is zo raar, de man waar ik naar staar is mijn vader, de man waar ik altijd al nieuwsgierig ben geweest, de man waarvan ik me afvroeg wie hij is, hoe hij eruit ziet en waarom hij er niet was. Het is alsof ik naar mezelf kijk naar een mannelijk versie, de tijd lijkt stil te staan en geshockeerd staat hij op.

"Farah? Farah mijn dochter?" Stottert hij verbaasd en ik knik omdat ik sprakeloos ben. Kennelijk heb ik veel weg van hem dat hij niet eens hoeft te vragen wie ik ben. Hij lijkt veel op Karim maar is ietsje langer en heeft langer haar die naar achter gekamd is met gel. Hij kijkt van mij naar zijn broer en dan weer naar mij.
"Je maakt geen grap toch?" Zegt hij tegen Karim die lachend zijn hoofd schud.
Net zoals ik is hij totaal van zijn stuk gebracht en weet niet wat hij moet zeggen. Hij staat op en loopt naar me toe. Het is alsof ik deze man al heel mijn leven ken, ik kan het niet eens omschrijven. Hij neemt me in een omhelzing en voel een brok in mijn keel, ik had alles verwacht behalve dit.