Survive For Love

Hoofdstuk 73

Ik schrik wakker en hoor Emiliano huilen en moet even bijkomen, gedesoriënteerd kijk ik voor me uit.
"Fabio?"
"Hmm"
"Fabio wordt wakker, ze gaan Emiliano meenemen!" Ik schud hem in elkaar zodat hij wakker wordt.
"Wie gaat hem meenemen?" Hij staat op en haalt hem uit de box en sust hem.
"Wie gaat hem meenemen Farah?" Mijn schouders haal ik op en zwijg.
"Waar ga je heen?"
"Zijn melk warm maken, ik ben zo terug"
"Je gaat niet weg toch?"
"Nee ik ben zo terug, Farah gaat het wel?" Ik knik kort.
"Wie gaat hem meenemen dan?" Ik schud enkel me hoofd en sla de laken over me heen als hij me doordringend aankijkt.

"Waarom is hij bij jou wel stil en bij mij niet?" Aandachtig kijk ik toe hoe Fabio hem zijn flesje geeft.
"Als ik hem maar even vasthoud begint hij met huilen en het maakt niet uit wat ik doe, hij stopt niet. Zodra jij alleen maar in de buurt bent of hem oppakt stopt hij met huilen" Verslagen draai ik me om.
"Hij wilt ook niet aan de borst..."
"Ik ben een slechte moeder he" Snik ik.
"Que - wat? nee helemaal niet mami. Misschien moet hij nog wennen of wilt hij gewoon niet aan de borst en dat is niet erg mami maar de kraamhulp komt straks die gaat jou helpen"
"Wennen? aan mij? zijn moeder? Nou hij is gewend aan iedereen van de familie behalve aan mij, alleen bij mij huilt hij." Roep ik boos en het bed uitstap om te gaan kolven.

-

Chagrijniger als vandaag kan ik denk ik niet zijn. Mijn broers en ouders zijn terug naar Nederland en nu vertrekken mijn vader en oom ook nog eens. Hij aait over mijn haren heen en sluit mijn ogen terwijl ik in een foetushouding tegen hem aan lig.
"Maar ik wil niet dat je weg gaat. Iedereen gaat weg en nu blijf ik alleen achter" Snik ik zacht.
"Ik kom terug benti, je zal echt niet alleen blijven. Je hebt je man en je familie..." Zegt hij geruststellend en verward van mijn uitspraak. Mijn tranen veegt hij weg. Fabio brengt ze weg en ik ga naar bed.

Ik tref Fabio op de bank die in slaap is gevallen. Zachtjes strijk ik door zijn haren heen en druk een kus op zijn hoofd. De keuken loop ik in en Carlos loopt naar binnen.
"Ben je alleen?"
"Si - ja..."
"Waar is de baby? Waar is Emiliano?" Roep ik hysterisch.
"Rustig, rustig. De kraamzorg is er..." Ik word aan mijn arm gegrepen door Carlos en mij op de barkruk laat zitten.
"Haal adem Farah, hij is in bad" Ik schud mijn hoofd.
"Fabio heeft hem niet, jij niet en hij is niet in zijn box!"
"Hé! Escucha me - luister naar me. De kraamhulp is hem in bad aan het doen en weegt hem. Kom..." Ik loop hem achterna en Emiliano wordt uit zijn badje gehaald en op de commode gezet.
"Zie je, niks aan de hand Farah" Ik ga uitgeput in de wipstoel zitten en als ik op adem gekomen ben ga ik bij Emiliano staan die geweegd wordt.
"Deze bikkeltje drinkt goed aan zijn gewicht te zien" Als ze hem optilt en aan mij wilt geven schud ik mijn hoofd.
"Leg hem maar in de box of geef hem maar aan zijn oom. Bij mij huilt hij alleen maar" Zeg ik fel.
"Hoe weet je dat hij goed drinkt? Hij wilt niet eens aan de borst!" Vervolg ik.
"Door zijn gewicht, het is niet erg dat hij niet aan de borst wilt zolang hij maar drinkt"
"Dus dat wilt zeggen dat hij sowieso niet aan de borst gaat?"
"Wil je dat?"
"Ja, wat is dat voor een vraag. Tuurlijk wil ik dat!" Zeg ik gefrustreerd.
"Oke, ga maar zitten dan proberen we het wel" Carlos loopt de kamer uit en zodra Emiliano in mijn armen komt begint hij te huilen, na een aantal keren proberen geef ik het op.
"Zie je, dit bedoel ik dus!"
"Niet opgeven, het komt wel. Wieg hem eerst zodat hij een beetje rustig wordt en dan proberen we het nog een keer"
"Nee laat maar, hij wilt toch niet! Het gaat elke keer zo" Ze blijft pushen en wieg hem dan eindeloos heen en weer wat geen effect heeft. Mijn geduld raakt op waardoor ik nog gefrustreerder raak.
De tranen rollen al over mijn wangen die ik ruw weg veeg.

Na even ligt hij dan eindelijk aan de borst, voor het eerst.
"Het heeft geduld nodig Farah..." Zachtjes strijk ik over zijn krulletjes heen, dit gevoel kan ik niet beschrijven. Fabio loopt binnen en glimlacht breed.
"Is hij zo snel klaar?" Vraag ik als Emiliano zich af wend en het huilen weer begint. De teleurstelling voel ik meteen op komen, alsof ik diep door de grond ben gezakt en gefaald heb.
"Hij zit waarschijnlijk vol" Ik duw hem haast in Fabio zijn armen en Emiliano stopt met huilen.