Survive For Love

Hoofdstuk 68

Mijn gedachten dwalen af als ik naar buiten over het water kijk. Ik weet inmiddels dat Imane niet meer in Nederland woont maar terug is in Frankrijk, gescheiden is met de man waar ze mee was en natuurlijk weer een andere man heeft. Dat is wat ik gehoord heb van Farid en het enige wat ik hoop is dat ik haar niet tegenkom, ik heb hem zelfs heel duidelijk gemaakt dat ik niet wil dat ze weet dat we elkaar nu kennen, ze mag niks van mij weten.

"Ca va? - alles goed?" Ik draai me om en kom oog in oog met Farid en Karim die aanschuiven en knik kort. We bestellen te eten en zenuwachtig beweeg ik met mijn been heen en weer en verander van zithouding. Mijn vingertoppen tikken tegen de tafel aan en mijn gedachten dwalen alweer af en kom terug in realiteit door Fabio.
"Waarom ben je zo zenuwachtig en nerveus? Omdat je het gaat vertellen?" Mijn schouders haal ik op, ik weet zelf niet waarom ik me zo onrustig voel.

"Farah?" Ik kijk op naar Farid die me doordringend aankijkt.
"Er is iets wat ik je wil vertellen" Mompel ik, afwachtend kijken beide mannen me aan.
"Uhm..."
"Ik ben zwanger, Fabio en ik zijn zwanger" Vervolg ik, zijn glimlach maakt me meteen gerust, ik weet niet waarom ik hier zo nerveus voor had.
Uitgebreid en vol enthousiasme feliciteren ze ons.

"Was je bang om het me vertellen?"
"Weet ik niet, er zóveel wat je nog niet weet maar dat is voor een andere keer" Hij knikt begrijpelijk en beginnen aan het eten, het is bijna sluitingstijd als we het restaurant verlaten, we hebben zo lang zitten kletsen en ik kan er met mijn hoofd nog steeds niet bij dat deze man mijn vader is, dat ik hem nu ken, weet wie hij is en dat het zelfs zo goed klikt.

-

Fabio zet de laatste spullen in de sporttas die hij dicht rits en trek een jogger aan en dan mijn schoenen.
"Zijn al je vragen beantwoord? Is er iets wat je hem nog wilt vragen of zeggen? Nog iets wat je wilt weten?"
"Nee ik denk het niet, mijn vragen zijn beantwoord meer als dat zelfs en ben heel veel te weten gekomen" Ik omhels Fabio strak en rust mijn hoofd tegen zijn borstkas aan.
"Zonder jou had ik dit waarschijnlijk nooit gedaan, dankjewel papi" Ik zoen hem passievol.
"Je weet dat ik achter je sta, siempre - altijd"

Onze koffers zet Karim in de kofferbak en stappen de auto in en rijden naar de luchthaven.
Terwijl Fabio alles incheckt blijf ik bij Farid staan en gaat Karim buiten roken.
"Vind je het erg dat ik je vrouw en kinderen niet wil ontmoeten?" Farid schudt zijn hoofd.
"Nee, dit is al overweldigend genoeg geweest. Ik snap je beslissing, alles komt met de tijd wanneer je je daar prettig bij voelt. Maak je daar geen zorgen over"
Farid trekt me in een knuffel en drukt een lange kus op mijn hoofd, Karim doet hetzelfde en nadat ze ons beide gedag hebben gezegd lopen we door naar de controle en de gate.
"Alles is zo raar gelopen, alles wat ik in mijn hoofd had is juist helemaal anders gelopen. Ik dacht echt dat hij me zou afwijzen"
"Esta feliz - ben je blij?" Ik knik lachend.
"Ik had niet gedacht dat die gemis in mij zó enorm groot was, ik ben er verder niet mee bezig geweest en heb dat zo ver weg gestopt maar toen ik hem ontmoette besefte ik dat die gemis heel diep zat" Fabio streelt over mijn slaap heen en val in no time tijdens de vlucht in slaap.

-

"Wat heb je dit keer uitgespookt?"
"Niet zo veel vragen stellen, je ziet het zo wel" Zachtjes geeft hij me een duwtje in me rug en ik doorloop. Fabio knoopt de doek los en knipper even met mijn ogen. Ik uit een korte gil en kijk van Fabio naar de babykamer.
"Wanneer heb je dit gedaan?" Ik loop de kamer rond en bewonder elke stuk, de brede glimlach is niet van mijn gezicht te krijgen. De kamer is wit en gedoceerd met grijs en mintgroen.
"Ai Fabio je bent zo lief..." De kast maak ik open waar een aantal basic kledingstukken in hangen en de babyschoentjes die we in  Frankrijk gehaald hebben. Ik ga in de grote wipstoel zitten die heerlijk zit en ga op en neer.

"Voor we naar Frankrijk gingen heb ik alles met de mannen besproken maar het is nog niet klaar want ik moet de muur nog tekenen en schilderen, dat wou ik zelf doen."
"Wauw Fabio! Je blijft me maar verbazen"
"Ik weet dat je zo overweldigend was dat je niet meer naar meubels wou gaan kijken en dit was de enige die je mooi vond en toch niet wou nemen omdat je er even doorheen zat" Ik sta op en knuffel hem strak, de tranen hebben inmiddels al een weg over mijn wangen gebaand.

"Wat wil je tekenen?"
"Weet ik nog niet, ik denk het ark van Noah of iets" Ik knik lachend, typisch Fabio.
"Je hebt een grote last van me weggehaald, ik was al aan het stressen om dit"
"Weet ik" Lacht hij breed.
Uit het kastje pakt hij een tasje en die hij aan mij geeft.
Vragend kijk ik hem aan en maak het strikje van het tasje los. Ik haal er een kaart uit en moet meteen weer huilen als ik begin te lezen.
"Wanneer hebben ze dit gegeven?"
"Voor we weg gingen je was al in de auto gestapt en toen heb ik het in de tas gedaan. Wat staat er?" Met mijn hand wapper ik voor mijn gezicht.
"Gaat het?"
"Ja. Het komt erop neer dat hij het jammer vindt dat hij er niet voor me kon zijn, het maakt het niet goed maar hij wilt er nu wel voor me zijn..." De kaart leg ik neer en kijk verder in het tasje, een aantal kledingstukken, twee paar schoentjes en een gouden armband met twee handjes in elkaar en een ring. Bij de armband zit een kaart die ik oplees.
"Wow deze man heeft tweeëntwintig jaar deze armband bewaard, hij heeft dit gekocht voor mij als baby maar van Imane mocht ik het niet hebben..."
"Kijk hoe klein deze ring!" Ik bewonder het helemaal en sta dan op.

De intense emoties overweldigen me zo erg dat ik een enorme huilbui krijg en de slaapkamer inloop en op bed ga zitten.
Fabio komt achter me aan en trekt me in een knuffel.
"Dit is raar en nog steeds snap ik niet waarom ze me weg hield van hem. Hoewel hij er wel wou zijn maar ze heeft me dat afgenomen. Het is alsof ik in een rollercoaster zit sinds het begin van de reis naar Frankrijk tot nu..."
"Yo se, yo se - ik weet het, ik weet het. Huil zoveel je wilt..." Hij drukt een kus op mijn hoofd.

Met een barstende hoofdpijn loop ik de badkamer in en fris me op en ga dan naar de keuken waar ik abuelo - opa, Carlos, Mariana en hun ouders tref en ze groet.
"Heb je kunnen slapen?"
"Ja..." Fabio reikt me een glas water als ik zit die ik in een paar slokken op drink. Mariana en ik gaan buiten zitten en spelen even met de honden en kletsen.
"Gaat het wel goed?"
"Ja ik ben gewoon moe en heb hoofdpijn. Vertel verder..." Aandachtig luister ik naar wat ze verteld en worden onderbroken door abuelo - opa en gaan dan eten.
De heerlijk geur van gekruide rijst met bonen, garnalen, groente en bakbanaan komt mijn neus in en pak een stuk avocado en salade.
Na het eten ruimen Mariana en ik af en na een late avond neem ik een lange douche en ga naar bed.

-

Ik voel een klap tegen mijn bil aan en draai om.
"Mami je moet echt opstaan anders komen we te laat" Ik zucht geïrriteerd en sta dan op, neem een snelle douche en kleed me aan.
De smoothie die Fabio gemaakt heeft neem ik mee en stap dan de auto in.
"Ben je zenuwachtig?"
"Beetje, ik hoop dat alles gewoon goed is." Zachtjes knijpt hij in mijn hand.

"Y - En?" Vraagt Fabio zodra ze de echo neemt.
"Alles is keurig netjes, de baby groeit goed, hartslag is keurig en jouw bloeddruk is prima in orde!" Opgelucht haal ik adem als ik dat hoor.
"Willen jullie weten wat het wordt?" Ik kijk Fabio aan die lacht, dat zegt genoeg.
Lachend lopen we de praktijk uit.
"Ik wist het, mijn voorgevoel had gelijk. Maar natuurlijk gaat het erom dat het gezond is en dat is het gracias a dios - dankzij god."
"Je hebt gelijk, ik had geen flauw idee wat
ik moest denken"

"Ga je alleen?" Fabio knikt kauwend.
"Dan ga ik mee, bespaar me je preek. Dat ik zwanger ben wilt niet zeggen dat ik niks kan" Lachend veegt hij zijn mond af en goedkeurend knikt.
Ik ruim de borden op als Fabio naar de garage gaat, het huis sluit ik af en loop er naar toe.
"Klaar?"
"Ik ben altijd klaar!" Lach ik en hij me de helm op doet en de motor naar buiten rijdt en ik de garage dicht doe.
Mijn armen hou ik wagenwijd open en van deze rit geniet en me dan aan hem vast houdt.
We stoppen bij een plek vlakbij het strand waar hij zich uitleeft en naar het visrestaurant gaan en vervolgens op het strand naar de zonsondergang kijken.
"Ik ben zo gelukkig met jou Fabio"
"Ik ook, heel erg!" Zijn baard streelt in me nek en hij zijn armen om me heen slaat.
"Dat doe je altijd, het kietelt!" Lach ik en met mijn hoofd hem probeer te wijken en dan zijn kusjes voel.