Survive For Love

Hoofdstuk 39

Na iedereen geknuffeld te hebben loop ik gauw door en zwaai ze nog na. De tranen veeg ik weg en loop door de controle heen, dezelfde man die me de eerste keer naar Colombia gefouilleerd had waardoor ik compleet in paniek raakte staat voor me neus.
"Hey! Weer naar Colombia?"
"Ja!" Hij glimlacht en roept een vrouwelijke collega om me te fouilleren. Ik pak mijn rugzak als ze klaar is met fouilleren en trek mijn sneakers aan.
"De liefde bevindt zich aan de andere kant van de wereld. Veel geluk en een fijne reis toegewenst" Glimlacht hij.
"Ja! Bedankt!" Lachend loop ik door, het is een aardige man. Sinds dag één al.

Eenmaal in het vliegtuig komt het besef dat ik mijn familie in Nederland langer dan drie maanden niet gaat zien. Misschien een half jaar, misschien een jaar of misschien zelfs twee en zucht diep. Het moeilijkste hier aan is hun achterlaten, alsof ik hun laat stikken na alles wat ze voor mij gedaan en betekend hebben.

Na een lange vlucht bevind ik me weer na ongeveer een half jaar in Colombia, Barranquilla, mijn tweede thuis. Fabio zijn opa begroet me uitbundig en pakt me koffer aan.
"Hoe is het met je? Hoe ging je vlucht?" Ik beantwoord zijn vragen en raken in gesprek. Ik neem een paar slokken van de fles met water die hij me gegeven heeft.

"Hij weet van niks toch?"
"Nee, wees niet zo zenuwachtig. Hij denkt dat je zijn verjaardag vergeten bent" Ik lach zacht, nadat zijn opa mij op had opgehaald had ik nog even tijd om een dutje te doen en me klaar te maken. Voor zijn verjaardag gaan we naar een honkbalwedstrijd en vervolgens bij zijn opa en oma eten, hij heeft geen flauw idee dat ik kom. Fabio is zo goed in mij te verrassen en probeer dat zo veel mogelijk ook voor hem te doen.
"Gaat het wel?" Vraag Ricardo als hij even naar me omdraait en ik knik.
"Ja hoezo?"
"Je lijkt gespannen en nerveus"
"Ik ga na maanden Fabio zien!" Dat was deels waar maar sinds mijn vertrek had ik niks meer gerookt en ik snak immers na zo lang nu wel naar een joint, mijn tikken spelen nu ook veel meer op als normaal. Ricardo en de rest van de familie weten niet dat ik blow en dat wil ik ook zo houden. Zijn opa en oma weten het ook niet, ik blow bewust niet rondom hun huis of in hun bij zijn uit respect naar hun toe. Als ik daar wel eens overnacht dan maak ik een wandeling met Fabio om toch wat te kunnen roken, enkel hij en Carlos weten dat ik blow.

We komen bij het stadion aan, het is enorm groot en kijk om me heen.
"Respire - haal adem..." Moedigt Carlos me toe, die weet waarom ik me zo nerveus gedraag. We dragen allemaal een honkbal shirt met achter op de cijfer achtentwintig, Fabio zijn leeftijd. Ik heb het idee dat ik zo flauw kan vallen en de tikken worden alleen maar heftiger. Ik wordt gegroet door zijn vrienden en een aantal van de familie. Familie die ik ook niet eerder gezien heb en natuurlijk zijn opa en oma.
Het zweet breekt me uit en maak me uit de voeten om naar een toilet te zoeken, ik volg de borden en maak mijn gezicht met koud water nat.

"Farah?" Even later kom ik het toilet uit en zie Carlos staan.
"Gaat het?"
"Ja, het gaat wel" We worden begeleid naar een zaal binnen de stadion die versierd is met ballonnen. Ricardo wacht buiten op Fabio die denkt dat ze alleen maar naar een wedstrijd gaan. De zenuwen gieren door mijn lijf heen en met mijn vingers tik ik ongezien tegen mijn been aan.
"Feliz cumpleanos - Gefeliciteerd!" Fabio schrikt zich rot en schiet in de lach, iedereen feliciteert hem.
Zodra hij me opmerkt staat hij even stil en doet zijn pet af, we kijken elkaar alleen aan. Beide glimlachen we breed maar mijn zenuwen zijn zo hoog opgelopen, de gevoelens, emoties van alle maanden, de frustraties van het zo lang wachten op een visum echt alles komt uit het niets naar boven dat ik de tranen over mijn wangen voel rollen bij het zien van hem. Zijn glimlach, het horen van zijn stem, zijn geur, alles.

We omhelzen elkaar strak en laten niet los. Fabio fluistert van alles in mijn oor, we hebben elkaar duidelijk gemist. Mijn tranen veegt hij weg en drukt een kus op mijn hoofd.
"Dat is dus de reden dat ik je niet kon bereiken" Vervolgt hij nadat we alle gemis uitspraken met elkaar  gedeeld hebben en ik lach.
"Ik ben je verjaardag niet vergeten hoor" Mompel ik zacht en me tranen weg veeg.
"Je weet niet hoe blij ik ben amor - lieverd" Ik knik omdat ik zoveel wil zeggen maar ik niks over mijn lippen krijg.

De team waar ze voor zijn wint de honkbalwedstrijd, dit is voor het eerst dat ik het in realiteit meemaak. Ik kijk het met Fabio op tv maar nu in zo een stadion is het een andere beleving.
"Wat vond je van de wedstrijd?" Vraagt hij als we naar het huis van zijn opa en oma rijden.
"Wel leuk! Toch anders als op tv" We praten aan één stuk door, zijn vingers verstrengeld hij tussen die van mij en drukt er een aantal kusjes op.
"Onze geduld is eindelijk beloond mami"
"Dat werd ook tijd! Het was echt niet makkelijk en ik ben blij dat die gedeelte voorbij is"
"Yo tambiën - ik ook" Hij geeft me een tik tegen mijn been aan en knijpt er zacht in.
"Pero amor sobrevivir todo - maar liefde overleefd alles. Onze liefde overwint alles"

Na het eten en de taart ga ik in de keuken zitten omdat het inmiddels een chaos in mijn hoofd is geworden. Met een trillende hand drink ik het water op en masseer dan mijn hoofd.
"Ik snap niet wat je hier doet..." Zegt Nicole, het zusje van Fabio.
"Wat?" Vraag ik verward.
"Je verstaat me toch?" Ik knik.
"Vrouwen zoals jij zijn enkel alleen maar op geld uit"
"Vrouwen zoals ik?" Ik gaap haar verbaasd aan omdat ik het niet begrijp. Dat ze me niet mag heeft ze niet onder stoelen en tafels geschoven maar waar ze dit vandaan haalt weet ik niet.
"Je denkt dat ik op geld uit ben?"
"Ja net zoals alle andere golddiggers. Maar ik sta niet toe dat jij nu mijn broer leeg plukt" Ik ben zo verbaasd dat ik niet eens weet wat ik moet zeggen. Uit het niets schiet ik in de lach.

"Je denkt dat ik op Fabio zijn geld uit ben? Geld boeit mij echt niks! Ik kan mijn eigen geld verdienen daar heb ik hem niet voor nodig. Je weet niet wat je zegt!" Roep ik kwaad, ze schrikt van mijn uitbarsting.
"Ik weet dat je me niet mag en dat hoeft ook niet. Je weet niet wat ik meegemaakt hebt, je weet niet hoeveel moeite Fabio heeft gedaan om hem te vertrouwen. Als het me alleen om het geld gaat dacht je niet dat ik gewoon met iemand uit Nederland kon gaan in plaats om er al deze moeite in te steken?!" Ik wordt met de dag alleen maar meer en meer op de proef gesteld wat betreft mijn relatie.

"Je weet helemaal niet waar je over praat. Je hebt niet eens de kans genomen om me te leren kennen in bijna twee jaar en dan wil je zoiets zeggen!" Nicole was in het begin best aardig maar het bleek minder waar te zijn.
"Ik kijk zo door je heen, zulke spelletjes ken ik inmiddels wel"
"Nicole, laat haar met rust" Valt Carlos haar in de rede die binnen komt lopen. Verbaasd dat hij voor me op komt kijk ik hem aan.
"Ik heb jullie gewaarschuwd. Ze profiteert alleen maar van onze broer. Wie betaald alle vakanties, niet zij hoor!" Roept Nicole die dan weg loopt, ze heeft me zo boos gemaakt, zo overstuur. Ze moest eens weten hoeveel moeite het me gekost heeft om überhaupt Fabio een kans te geven, alle moeite om nu hier te zijn.

"Trek je niks van Nicole aan, ze is gewoon heel wantrouwend na de relaties die Fabio gehad heeft"
"Na bijna twee jaar? Dus dan scheert ze me maar over een kam? Zonder dat ze me echt kent? Ze heeft haar beeld al over me gevormd zonder de moeite gedaan te hebben. Maar bedankt, hoezo kom je eigenlijk voor me op?"
"Waarom verbaasd het je zo?"
"Ik heb altijd gedacht dat je me niet mocht..." Carlos uit een lach, voor het eerst zie ik hem lachen. Ik hoor hem wel eens lachen met de mannen maar nu tegen mij, dat is voor het eerst.

"Waarom? Omdat ik afstandelijk ben?" Ik knik.
"Ik mag je heel graag hoor. Je maakt Fabio gelukkig, jullie zijn helemaal gek op elkaar en dat is wat telt. Als ik je niet gemogen had dan zou ik je niet opgehaald hebben bij het eerste keer van hem verrassen of jou ergens mee helpen of nu voor je opkomen..." Ik knik dan.
"Neem alles wat Nicole zegt met een korreltje zout..." Met die woorden loopt hij weg.
"Carlos?" Hij draait zich naar me om.
"Dankjewel"
"Graag gedaan hermanita - zusje"
"Wat heb je meegemaakt? Wat je zo afstandelijk gemaakt heeft..." Even blijft hij stilstaan en geeft geen kick, ik weet niet waar ik het lef vandaan haal.
"Laat maar" Vervolg ik snel.
"Dat vertel ik je een andere keer" Hij loopt weg en in gedachte verzonken staat Fabio opeens voor me.

"Gaat het wel? Je bent de hele dag al zo gespannen en gevoelig"
"Ja ik ben moe, heb hoofdpijn en ik heb niks geblowd" Fluister ik het laatste zacht. Sceptisch kijkt hij me aan, het voorval met Nicole laat ik achterwege. Ik wil niet de irritante vriendin zijn die klaagt over zijn zusje.
"Wil je naar huis?"
"Nee, we gaan wanneer jij wilt gaan"
"Wat als we hier blijven? Vind je dat erg?"
"Nee is ook prima"
"Kom hier..." Hij draait de barkruk naar zich toe en omhelst me strak, dit heb ik zo gemist. Meer dan ik dacht, zijn vertrouwde geur waar ik me bij veilig voel snuif ik op.