Survive For Love

Hoofdstuk 17

"Kom we gaan, je kunt niet eeuwig in het hotel blijven" Mijn voeten duw ik in mijn sneakers en pak mijn rugzak van de tafel af.
"Waar gaan we heen?" De deur trek ik achter me dicht en loop Fabio achterna naar de liften.
"Dat is een verrassing"
"Je hebt een verrassing?"
"Ja en ik hoop dat je het leukt vindt" We lopen naar buiten en zie zijn werk truck staan, hij komt nooit met zijn werk truck en daarom ben ik alleen maar nieuwsgierig naar zijn verrassing.

Hoe langer we onderweg zijn hoe meer natuur je tegenkomt en hoe hobbeliger en steiler de weg wordt.
"Waar breng je me naar toe?"
"Zul je zo wel zien" Uiteindelijk komt de pick-up truck tot stilstand, ik staar voor even naar het groene uitzicht en van deze hoogte en van een afstand kan ik het blauw zien van de zee en klik de gordel los.
"Je mag nog niet uitstappen, doe je ogen dicht" Giechelend doe ik mijn ogen dicht.
"Niet stiekem kijken!"
"Oke, schiet op!" Roep ik ongeduldig, Fabio stapt uit en doet de deur dicht, ik hoor wat gerommel en dan hoor ik de deur open gaan.

"Vertrouw me, ik ga je leiden" Hij reikt zijn hand naar me uit die ik vastpak. Zijn andere hand houdt hij boven mijn hoofd zodat ik mijn hoofd niet stoot tijdens het uitstappen. Ik volg zijn aanwijzingen als hij dan stopt.
"Oke listo - ready?"
"Je mag je ogen open maken" Vervolgt hij en ik dat meteen doe.
"Wow!" Is het eerste wat ik uitroep door zijn verrassing.
"Heb jij dit gedaan?" Vraag ik terwijl ik nog verbaasd blijf kijken.
"Si- ja Vind je het leuk?"
"Ja!" Roep ik iets te enthousiast, ik ben volgens mij nooit zó enthousiast geweest.
"Meer dan leuk! Ik wist niet dat je dit in je had"
"Gelukkig, je weet nog heel veel niet" Lacht hij. Fabio heeft de achterbak van de pick-up truck versierd, er ligt een laken met kussens, een rieten mand en een koelbox. Hij heeft lampionnen lichtjes hangen en op het laken liggen rozenblaadjes verspreid en hier en daar elektrische kaarsen. Ik glimlach van oor tot oor, zijn verrassing heeft me op een of andere manier geëmotioneerd. Door Fabio voel ik me opeens belangrijk, iets wat ik me nooit gevoeld heb. Hij toont daadwerkelijk affectie, doet heel veel moeite om mij zo comfortabel mogelijk te maken en te laten zien dat hij het meent.

Fabio zijn dagen beginnen ontzettend vroeg en eindigen soms laat, met hoe druk hij ook is omtrent zijn werk maakt hij alsnog elke dag tijd om iets met mij te doen. Zoals deze verrassing of me enkel gezelschap houden waar we uren met elkaar praten en dat vind ik fijn. Al hoeft hij van mij niet elke dag langs te komen of moeite te doen om iets te doen maar daar wil hij niets van weten.

Voor ik het weet verdwijnt de grond onder mijn voeten vandaan en slaak een gil als Fabio me optilt en me op de klep van de achterbak zet.
"Laat los!"
"Fabio!" Ik por hem als ik eenmaal zit en hij uit een lach.
"Je zou er anders niet op komen" Lacht hij nog steeds, zijn truck is een grote monster van een bakbeest en aangezien ik niet de grootste ben zou ik er niet makkelijk op komen.
"Ik ben veel te zwaar, doe dat niet meer"
"Hé zeg dat niet, zeg dat niet meer. Dat ben je niet, je bent prachtig zoals je bent" Zegt hij gemeend.
"Oke?" Ik knik beschaamd en trek mijn sneakers uit en loop naar achter en bekijk van hier het uitzicht, ik staar naar de zee waar het zeelucht vandaan komt.
"Dit is prachtig!" Ik ga zitten en Fabio komt naast me zitten en haalt twee bekers uit het mandje en opent vervolgens de koelbox.
"Wat wil je drinken? Water, fruit punch of ananassap?"
"Hmm fruit punch..." Hij schenkt drinken voor ons beide in en doet de koelbox dicht.

Uit het mandje haalt hij snacks, broodjes en fruit uit.
"Wat giechel je zo?"
"Weet ik niet..."
"Voel je je ongemakkelijk?" Fabio richt zich nu op mij.
"Nee, ik ben nog steeds versteld van je verrassing. Ik ben dit allemaal gewoon niet gewend"
"Probeer er maar aan te wennen dan bambi" Vluchtig drukt hij een kus op mijn wang en voel de schaamte meteen opkomen en mijn wangen gloeien.
"Hou op wa-"
"Want ik maak je verlegen? Ik hou van je bescheidenheid" Ik knik en neem slok van het drinken en werk wat fruit naar binnen.

"De zon gaat elke moment onder, mira - kijk" Aandachtig staar ik naar de lucht die zich langzamerhand verkleurd als de zon onder gaat. Fabio doet de lampionnetjes en de elektrische kaarsen aan en neemt me dan in zijn armen.
Het gevoel wat ik nu voel, ik hoop dat dat nooit weg gaat. De rust in mijn hoofd waar ik heel mijn leven naar gezocht hebt, heb ik nu gevonden. Bij Yassin, Redouan en hun ouders hij heb ik dat gevonden, maar deze rust is toch wat anders. De veiligheid, het thuisgevoel, alles waar ik naar snakte zonder het te weten, alles waar ik op zoek naar was zonder dat te weten ervaar ik nu.