Survive For Love

Hoofdstuk 94

Enkele maanden later.

"Je doet alsof je de enige bent die papa verloren heeft, hem mist, het zwaar heeft, pijn heeft. Wij missen papa ook, iedereen mist papa! Je hebt ons geen één keer gevraagd hoe het met ons gaat of hoe wij ons voelen. Geen één keer! Sabes que, esta un mama de mierda - weet je wat, je bent een nietsnut van een moeder! Het was beter geweest als het andersom was. Dat papa nog leefde!" Geschrokken van Emiliano zijn uitbarsting laat ik mijn vork vallen.
"Emiliano Ismael!" Hij schuift de stoel naar achter die met een klap naar achter valt. Aaliyah stopt abrupt met kauwen, geschrokken en verbaasd kijkt ze van Emiliano naar mij.
"Claro - tuurlijk was dat beter geweest!" Vervolg ik als hij me negeert.
"Emi dat kan je niet zeggen" Zegt Aaliyah totaal verbaasd van zijn woede uitbarsting.
"Ga je nog mee of blijf je liever hier?" Vraagt hij geïrriteerd haar opmerking negerend.
"Maar ik ben nog niet klaar met eten..."
"Dan eet je abuela - overgroot oma, ik wacht in de auto!"
"Emiliano!" Boos roept Pablo hem terug maar hij al het huis uit loopt.

"Ga maar..." Mompel ik zacht en een slok neem van mijn drinken.
"Je meent toch niet wat je net zei mama?"
"Que - wat?"
"Dat het beter is dat jij dood zou zijn in plaats van papa..." Ik zucht even diep.
"Es la verdad - het is de waarheid, Emiliano heeft gelijk"
"Emi is gewoon boos en verdrietig, je gaat toch niks geks doen ma?" Ik schud mijn hoofd.
"Ga nou maar" Fluister ik ze toe en Aaliyah naar haar bord eten kijkt, ze eet snel haar bord leeg en drukt een kus op mijn wang.
Pablo veegt mijn tranen weg en helpt me met afruimen, het getoeter duidt op een ongeduldige Emiliano die op zijn broertje wacht.
"Ga maar, hij wacht..."
"Pero - maar ma-"
"Pero nada - niks maar. Straks komen jullie te laat voor de wedstrijd"
"Trek je niks van Emi aan, het is niet waar. Hij is gewoon boos, je bent geen nutteloze moeder. Je hebt ons gevraagd hoe het gaat maar misschien niet vaak genoeg." Ik lach schamper.
"Jawel, dat ben ik wel. Dan zal ik het nog vaker vragen, ik doe me best Pablito maar soms ben ik gewoon ten einde raad."
"No es - dat ben je niet, je doet je best dat weet ik" Pablo drukt een lange kus op mijn wang en verlaat met moeite het huis en hoor de pick-up weg rijden.

Ik aai de honden en ga dan zitten,  de joint steek ik aan, vermoeid ga ik over mijn slaap heen. Sinds de dood van Fabio doe ik nauwelijks een oog dicht, ik slaap hooguit maximaal vier uurtjes, standaard wordt ik rond de tijdstip van Fabio zijn overlijden wakker, nagenoeg is het ook de tijdstip waarin hij altijd wakker werd. Het voelt nog elke dag onwerkelijk dat hij er niet is.
Diep uit ik een zucht en neem een flinke hijs, een leven zonder Fabio is ondraaglijk, pijnlijk en vermoeiend, de helft van mijn eigen ziel is die dag dood gegaan.

"Hermana - zusje" Mijn gedachten wordt onderbroken door Ricardo en Carlos. De honden springen op hun en na even gespeeld te hebben gaan ze zitten.
"Aaliyah heeft me verteld wat er gebeurd is"
"Ai no, begin daar niet over. Ze kan nooit haar mond houden"
"Het is je dochter, ze maakt zich zorgen en geeft om je en terecht ook. Farah je bent geen slechte moeder, je hebt het gewoon moeilijk en zwaar" Ik knik enkel.
"Waarom ga je niet naar je vader of ouders?"
"Alweer? En dan? Het verandert er niks aan!" Ik had er even tussenuit moeten gaan en ben toen naar Frankrijk en Nederland gegaan, de vakantie naar de Dominicaanse Republiek die Fabio had gepland voor onze vierentwintig jaar samen zijn ben ik met de kinderen heen gegaan.

"Carlo? Hoe heb je dit allemaal verwerkt na Isa, na Pablo en nu Fabio? Gaat de pijn ooit weg?" Hij schudt zijn hoofd.
"Nee, maar het wordt draaglijk. De ene dag voel je het niet en de andere dag kan het met een harde klap aankomen. Ik ben niet in staat om die vraag te beantwoorden, je weet zelf dat ik er hard onderdoor ging, héél hard. Elke dag was het een struglle om alleen al op te staan en te beseffen dat ze er niet was. Je was er zelf bij toen ik naar de afkick ging dus op die vraag heb ik geen antwoord..."
Ik zucht diep en kijk Ricardo aan.
"En jij?"
"Iedereen gaat overal anders mee om, Carlos ging aan de coke. Fabio ging destijds ook heel hard er onderdoor dat weet je ook. Ik richt me op het werk en probeer het weg te stoppen wat ook niet goed is. Ik kan alleen maar bidden voor mijn broers, dat is het enige wat een beetje de pijn doet minderen. Maar er is niet dé juiste manier denk ik, al moet ik zeggen dat je het nog best goed doet. Je mag hard vallen Faar daar is niks mis mee, je bent je man verloren. Jullie waren altijd samen, siempre - altijd" Ik lach klein.
"Ik val elke dag heel hard blijkt maar, ik ben geen goede moeder. Ik doe het slecht, ik ben er niet genoeg voor mijn kinderen, dit is zó moeilijk en hard. Ik lijk geen uitweg te vinden, elke dag vraag ik me af waar die einde is, ik word letterlijk en figuurlijk opgeslokt en kom er niet uit. Wanneer ik me beter voel, wanneer ik weer op mijn benen kan staan, wanneer ik er voor mijn kinderen kan zijn zoals nodig is. No se - ik weet het gewoon allemaal niet meer!" Ik neem nog een aantal flinke hijsen en mijn ogen sluit.
"Zeg dat niet Farah, je doet je best. Je doet wat je kunt. Het is ook niet makkelijk maar dat is oke, leef met de dag. Lukt vandaag iets niet, dan morgen, ook niet? dan de dag erna of over een week of maand. Het heeft heel veel tijd nodig. Dit is de eerste keer in jouw leven dat je iemand kwijtraakt en ook nog eens op een brute manier. Wees er voor je kinderen zoals jij kunt, zoals je denkt dat goed is maar cijfer jezelf niet weg, want dat is wat je nu doet"
Zijn woorden laat ik bezinken en neem even de tijd.
"Heb je iets nodig?"
"Nee gracias - dankje, ik ga zo maar is naar bed"
"Bueno - goed, mocht je ons nodig hebben bel gewoon. Buenas noches- fijne avond Farah"
"Jullie ook"